Cappadocia!

Laatste weekendje in Turkije, en dus een weekendje reizen!
Deze keer naar een van de mooiste plaatsen in Turkije: Cappadocia!
Het ligt ergens in Centraal-Anatolië, op zo'n 300km van Ankara, één uurtje vliegen van Istanbul... Eén uurtje die mij zeer slecht bevallen is... Heel erg ziek bij het landen, en de dag erop nog niet 100%, feestje dus...
Eerste dag: veel regen voorspeld dus gaan we mee met een bustoer met zo'n 12 andere toeristen... Eerste stop is al mislukt, maar hilarisch! Een mooi zicht op ons dorpje, Goreme, in de regen en vooral veel wind! Even 10 minuten Japaner spelen, en dan de bus weer op!

Volgende stop: een complex aan ondergrondse grotten, met 8 verdiepingen. Het diende lange tijd als schuilplaats voor een pak Christenen die er leefden en zich verstopten wanneer er weer eens een razzia was. Niet voor mensen met astma, en zeker niet voor wie claustrofobisch is! Smalle doorgangen alom, waar zelfs ik (!) me in moest bukken, en soms nauwelijks verlicht.

De meeste vluchtelingen blijven er gelukkig maximum 15 dagen, want langer is het echt niet leefbaar: nauwelijks lucht, geen licht... En met 2000 kan dat niet hygiënisch zijn.
Oh, en we hadden dan onze gids. Heel slecht Engels, die naar de naam Efe luisterde (en ons de de Efe's tour noemde, Efes is een bekend merk van bier in Turkije, ha. ha. ha.). Efe was, tjah, een man. Of was het een vrouw? Hij zag eruit als een man, op zijn gezicht na, kleedde zich als een man, maar had een vrouwenstem. Toen hij begon over zijn verloofde, dachten we wel dat 't een man was, maar je kan dat natuurlijk nooit zeker weten, met al die transseksuelen hier...

Na die grotten met de vreemde atmosfeer, een wandeling in een canyon, best nog de moeite! 4 kilometertjes in de natuur, langs een rivier. En gelukkig was de regen tegen dan over, hoewel 't nog koud bleef.
Derde, en voorlaatste stop van de dag: de Selime monastery, juist naast één van de draaiplaatsen van Star Wars (hoewel we dat niet terugvonden op het internet, maar het zit er wel zo uit). Allemaal huisjes gebouwd in de rotsen, uitgehold en een heel complex van gemaakt. 't Is hier niet voor mensen die lomp zijn, dus ik moest me met veel voorzichtigheid omhoog en weer omlaag werken, maar 't lukte, hoera!

Afsluiter: bezoek aan een fabriek van onyx juwelen. Afzetterij tot en met, en enkel en alleen voor toeristen te trekken. Fijn om eens te zien, maar das ook alles.
Dag twee: wandeling op het programma! We beginnen met een bezoek aan het open lucht museum in ons dropje; weer een oud complex van kerken en klooster, indrukwekkend hoe ze daarin konden leven; de foto's spreken voor zich, denk ik! Het weer was prachtig! Jas was vaak niet nodig, en we hadden allemaal nogal warm na een goede wandeling, heerlijk!

Daarna, wandeling van 14 kilometers heen en terug, 7km naar een dropje, eten, en 7km terug, das rustig.
Of toch niet... De 7km waren op en af, langs kleine paadjes waarvan we soms niet wisten dat ze er waren, een paar valpartijen later bevinden we ons (na 2u stappen) temidden de roze vallei. PRACHTIG.

We zijn omgeven door roze stenen die overal opreizen, waar hier en daar nog een huisje was vroeger, indrukwekkend is het goede woord. Voor ons, een enorm plateau; aan de andere kant een veld van wat ze in het Engels fairy chimney noemen (klinkt duizend maal beter dan het Nederlandse aardpiramide, geef toe). Dus, we beslissen om iets te gaan eten in 't dorpje en dan daarnaar toe te gaan. We volgend de weg, en stappen, en stappen, en stappen... en stappen nog meer. En komen heel de andere kant uit! Het was al 15u30, en we moesten nog middag eten! Een paar pide's (Turkse pizza's) en de taxi naar het hotel... En dan avondje niets doen. Gewoon kapot, filmpjes kijken, en slaapjes doen.
Dag drie, had ik twee opties: paardrijden met Delphine en Thomas, of scooter met Guillaume en Vincent. Beide heb 'k nog niet gedaan, voor beide heb 'k schrik, en op het hotel blijven was geen optie (alleen wandelen ook niet)... Guillaume en Vincent gaven duidelijk te kennen dat ze graag sjette gaven bij het scooteren en dat ze mij liever niet meehadden, en Delphine en Thomas waren me aan het pushen om hen te vergezellen; de keuze was gemaakt...

Dus om 10u30 kruip ik doodsbenauwd op het rustigste paardje... Hij wil al onderweg, dus wordt goed vastgehouden... 20min later ben ik relax en voel ik me er helemaal thuis op! Mijn paard is lief, en ik voel hem goed aan, 'k weet al rap wat ik moet doen dankzij de deskundige hulp van de begeleider en Delphine en Thomas die beide een paar jaar manage achter de rug hebben.
Na een goed uur, zit ik al te zagen om er wat meer tempo in te steken. Voor galop ben ik nog niet klaar, maar een klein looppasje was best wel fijn!
Daarna de Love Valley, een andere vallei, dichter bij huis, met heel veel fairy chimney's. De naam wordt ongetwijfeld afgeleid van de vorm van de chimneys, die voor velen weinig tot de verbeelding spreken. Fairy chimney's is een lief woordje, zeg maar!

En daarna, ff in de winkeltjes rondkijken. Zoals al heel de reis, komen we overal Turken tegen met een uitstekend Frans! En de gewone trucjes worden bovengehaald: theetje, babbeltje, en dan is't verkopen! We lezen samen de "guide du routard" onze trouwe gids door alle reizen heen, die zegt dat we moeten opletten voor de verkopers. Wie je een theetje of maaltijd aanbied, doet dit enkel om te verkopen en zal je in't zak zetten. We lezen dit samen met de verkoper die er niet om kan lachen (wij natuurlijk wel, slappe lach gegarandeerd!).  Uiteindelijk zijn we toch nog goede klanten geweest (behalve ik, ik vond mijn goesting niet).
En zo hebben we weer een reis achter de rug! De laatste in Turkije, en nu zelfs al thuis! Het gaat allemaal wel rap:-)

Vrije meningsuiting en het leger: hoe het niet moet

Zoals jullie misschien gemerkt hebben, ben ik de laatste tijd meer in Istanbul en gaan mijn post meer en meer over cultuur, gewoontes...

De laatste twee weken was ik bijna constant in Istanbul, op één dagje Edirne na, en ik heb heel vaak met mensen gepraat, al dan niet Turk, en ik kan ook veel meer observeren.

Daarom wil ik jullie nu graag wat vertellen over de vrije meningsuiting (onder andere persvrijheid) en het leger.

De vrije meningsuiting dus. Het is iets dat hier niet bestaat. Best vreemd voor mij, want ik ben het zo gewoon. Het punt is dat het verboden is zowel Atatürk (zie post over hem, voor wie wil; het is de stichter van de republiek van Turkije) als om het Turks-zijn op één of andere manier te kritiseren. Iets negatiefs over Atatürk, en je riskeert een boete/gevangenisstraf. Wat de kranten betreft, die mogen niet zeggen wat ze willen. Er is zo'n instantie die zich bezighoudt met kijken of de kranten niet te anti-Turks (en dus ook anti-regering) zijn. Als je iets publiceert dat Turken, Turkije of de regering durft te bekritiseren, riskeren ze de krant te sluiten, en kan de journalist in kwestie een serieus gevangenisstraf krijgen.

Turkije heeft een geschiedenis van militaire coup d'états, waarbij de militaire macht vindt dat het niet meer goed functioneert, en dus maar een coup pleegt. Tijdens deze tijden (en dus vooral tijdens de jaren '80), zijn er zelfs enkele journalisten vermoordt geweest omwille van hun publicaties. Ik verwijs ondertussen ook terug naar de film Babam ve Oglum, waarin het hoofdpersonage een hele tijd in de gevangenis martelingen moet ondergaan omdat hij lid was van een Turkse anarchistische krant.

Wat Atatürk betreft: Youtube is tijdens ik denk twee jaar ontoegankelijk gemaakt in Turkije, omdat er een filmpje over Atatürk te zien was waarin hij gaysex had... Zo zijn er nog sites die iets verkeerds hebben gezegd die geblokkeerd zijn in Turkije, en ik dacht dat dat enkel in China en zo gebeurde... Het punt is, we moeten op onze woorden letten hier.

Ik bedacht dat heisa zoals deze rond Wikileaks en Julian Assange. Hij zou hij al lang in de bak zijn gevlogen wegens on-Turksheid!

En over Turksheid gesproken, laten we het hebben over de militaire dienst. Hier is het nog altijd een verplichting, en erger nog, je hebt geen alternatief. Je moet je militaire dienst doen en je hebt geen recht op een sociale dienst in plaats daarvan; dikke pech voor de pacifist. Wie hogere studies doet moet maar 6 maanden gaan, voor de rest is het geloof ik 15 maanden, das niet gering.

Wie écht niet wilt, heeft nog één alternatief: 5 jaar in het buitenland werken, en 10 000 euro betalen. Het is geen alternatief voor de middenklasser, want 10 000 euro is een pak geld voor de gemiddelde Turk.

Eens dus in de dienst, is het niet wat we in België hadden. Het is oorlog. Ze worden gedwongen om 5u op te staan en te marcheren heel de dag lang. Vaak worden ze op gevaarlijke oorlogsgebieden geplaatst in echte gevechten, na een paar maanden mogen ze er al tegenaan gaan. Veel jonge mensen sterven dan op het slagveld, 18 jaar oud...

Verder praktijken waar ik tot nu toe van hoorde: je vier dagen aan een stuk op wacht zetten, zonder dat je mag slapen (wie slaapt, sterft waarschijnlijk door een aanval), en héél veel homoseksualiteit.

Vandaag ging het daarover: homoseksualiteit binnen het leger. Blijkbaar hadden de 6 andere meisje met wie ik daarnet iets was gaan drinken een documentaire gezien daarover.

In Turkije, zoals in het oude Rome, is er een onderscheid tussen wie de daad uitvoert, en wie onderworpen is.  De mannen die worden verkracht worden gezien als onderdanig; zij zijn al vrouwen, en zij zijn de homoseksuele. De mannen die de verkrachting (want vaak is het niet met toestemming) uitvoeren, zijn de homoseksuele en worden heel slecht bezien. Zo zei één van hen: "ik voel me zoals veel vrouwen zich moeten voelen: gewoon een gat dat gevuld kan worden".

Uiteindelijk is het doel van deze militaire dienst niet te leren hoe je alles moet uitvoeren, maar om te tonen dat je klaar bent om te lijden en te sterven voor je vaderland. Echte vaderlandsliefde moet je kweken! Nodeloos te zeggen dat de meeste mannen eerder gebroken terugkomen van zo'n dienst: ze hebben vrienden zien sterven, zijn verkracht geweest, hebben andere mannen moeten doden... Je zou voor minder aan post-traumatische stress lijden.

Mutluluk

Vandaag wil ik jullie graag vertellen over één van de meest schokkende films die ik heb gezien, omdat het juist zo waar is.
De Turken lijken van drama te houden, van films waar de hoofdpersonages verscheurd zijn tussen verschillende dingen; vaak tussen het geloof en wat ze willen of de traditie en het westen... Deze film gaat eigenlijk over het verschil binnen Turkije en hoe duidelijk dat wel kan zijn op sommige vlakken.
Mutluluk, of Bliss, is de titel. Letterlijk vertaald, betekent het geluk.

Meryem (de Turkse variant van Myrjam trouwens, ik zeg altijd dat ik zo heet of ze verstaan het niet), is een 17-jarig meisje dat in het zuiden van Turkije in een klein dorpje leeft. Het is zo'n dorp waar iedereen elkaar kent, en waar ze allemaal wel verre neven of nichten zijn van elkaar. Het dorp leeft dus nogal traditioneel, bijna helemaal afgesloten van de steden waar de verwestering zich inzet.
Op een dag vindt een herder Meryem terug, voor dood achtergelaten aan een meer ietsje uit het dorp. Het blijkt al gauw dat ze verkracht is geweest, maar ze weet helemaal niets meer. Hoe hard ze het ook proberen, ze kan zich helemaal niets herinneren van de feiten. Ze is gewoon in grote schok en doodsbenauwd.
Wat het hoofd van het dorp beslist is dat ze moet sterven. Als ze niets zegt, dan heeft zij gezondigd en een man heeft verleid. Daarbij is ze "bevlekt", ze is niet meer zuiver, en ze heeft de familie van haar eer beroofd. Sterven zal ze dus, omdat ze gezondigd heeft.
Daar begint het verhaal, ik zal niet te veel meer verklappen, maar het is hartverscheurend. Stel je maar voor dat een vader zijn dochter moet vermoorden...
In zo'n gevallen zijn er vaak twee keuzes: of de familie vermoordt de persoon, of ze zetten hem of haar aan tot zelfmoord. Eer zelfmoord, heet dat. Door een zodanig druk en haat van de omstaanders plegen heel wat meisje van 17 of jonger nog zelfmoord. Echt vreselijk.
Deze film heeft me dus aan het nadenken gezet. Want hoewel we in België wel vaker verhalen horen van vrouwen die in Irak veroordeeld zijn tot steniging, is dit voor mij veel dichter, het is Turkije, een land dat naar verwestering streeft, niet Irak...
Helaas komt dat hier nog wel veel voor. Ik heb wat heen en weer gemaild met een vriendelijk Turk, de kerel die iedere keer de films voorstelt, en hij zegt dat dat nog heel veel gebeurt niet op het punt staat te verdwijnen.
Volgens hem is dat vooral in dorpjes waar ze niet opgevoed zijn, waar het enige wat telt de tradities zijn en waar de wetten aan de kant worden geschoven; enkel de wetten van het dorp zijn van belang.
Nadat ik dat hoorde, ben ik toch wat beginnen op zoeken, en wat hij zegt klopt niet helemaal. Enkel in Istanbul wordt er gemiddeld één eremoord per week gepleegd, dat is gigantisch! En ook al telt Istanbul nog 13 miljoen mensen, het is de meest westerse stad van Turkije, en toch gebeurt het hier nog altijd.
Ik zou zeggen, maak jullie maar geen zorgen, als ik nu zonder hoofddoek rondloop (wat tot moord kan leiden in bepaalde gevallen: ik kleed me niet gepast), is het aan mijn familie mij te straffen, dus ik loop geen risico;-)
Het ergste van allemaal is dat de families nu soms wel doorhebben dat er wetten bestaan, maar ze die proberen om te zeilen. Daarom dus onder andere de zelfmoord, want dat heeft de persoon zelf gedaan. En als dat niet lukt, dan proberen ze het zo veel mogelijk op een ongeluk te doen lijken zodat ze niet vervolgd kunnen worden.
Voor mij is het ergste in heel dit verhaal dat het kan gebeuren bij iemand die verkracht werd. Alsof iemand dat wil. Alsof vrouwen dat echt uitlokken en daarom strafbaar zijn. Ik denk dat de emotionele gevolgen van een verkrachting al erg genoeg zijn, en dat er geen nood is aan nog beschuldigd te worden van "verleiding" en "onpuur" te zijn.
Een familie kan er dan wel voor kiezen de persoon te laten leven, maar de kans is klein dat de broers en zussen ervan zullen kunnen trouwen, want niemand wil met een familielid van een onpure trouwen. En zolang de persoon nog leeft, is heel de familie onpuur en onteerd. Ik veronderstel dus dat zelfs de moorden uit groepsdruk ontstaan: de familie, zoals in de film, wil die persoon niet doden, maar ze zien zich ertoe verplicht voor de toekomst van de andere familieleden.
Nog even verduidelijken, dit gebeurt dus niet volgens de Islam, maar volgens de traditie. Ook in andere culturen en godsdiensten kan dat voorkomen; het is iets dat ze hier liever niet gemengd zien.

Een samenraapseltje!

Aangezien ik vaak wat "losse" ideeën heb over Istanubul, Erasmus... Geef ik jullie nu een chaotische post met een beetje vanalles en nog wat...
"In Istanbul is alles te koop". Ik weet niet meer waar ik dit hoorde of van wie het kwam, maar er staat alvast één ding vast, das waar!

Iedere bedelaar vindt wel iets om zich bezig te houden. En dat gaat niet alleen over het bespelen van een muziekinstrument, maar ook over het verkopen van zakdoekjes, aanstekers, rozen, je schoenen poetsen, jezelf laten wegen op hun weegschaal, een fortuinteller (die een konijntje heeft die het briefje voor je kiest), kransjes van valse bloemen voor op je hoofd... En het houdt niet op. Bestaat het, dan wordt het gewoon weg verkocht.

En zo zijn de winkels ook per "thema" gegroepeerd. Hier in de buurt het je een enorme antiek (of beter: valse antiek) district, op weg naar mijn faculteit kom ik dan de autowasserij en wildoppen afdeling, en daarna de mannequins!

Naar de toeristische kant toe, heb je ook de muziekstraat, die overgaat in den statelietenlaan (hoe dat met elkaar rijmt, weet ik niet...)... In Izmir zagen we ook de kappersdreef, kies maar de kapper die je wilt dus!

Niemand is dus werkelijk werkloos, want iedereen vindt wel rap een karweitje om te doen!

Iets wat ik hier ook meer een meer voel, is da ik in Istanbul zit, niet in Turkije. Natuurlijk, Istanbul is in Turkije, maar het is het meest verwesterse onderdeel van het land. Daarnaast heb ik vooral de toeristische aangelegenheden hier aangedaan: Izmir, Antalya, Bodrum... Waar zo wat alle inwoners leven van het toerisme, en waar het dus ook serieus verwesterd is.

Maar als je dan een beetje verder loopt, zoals waar we zaten in bepaalde wijken van Izmir (naar het schijnt is het daar best gevaarlijk, oeps!), zie je hoe groot het verschil is!

Het is voor mij dus moeilijk om écht de Turkse cultuur te begrijpen. Ergens voel je het wel aan, maar toch niet alles... Naast het feit dat Istanbul zo verwesterd is, is het ook een rijke stad, waar de huur ongeveer dezelfde is als die in Belgie. Dat wil zeggen dat enkel de hogere klasse van mensen die graag bij de EU willen, bijvoorbeeld hier wonen.
Daarbinnen kom ik dan nog overeen me de universitaire studenten, wat ook al niet het gemiddelde is, en daarboven op zitten ze nog in één van de duurste universiteiten van Istanbul. Om één jaar te studeren aan de Bilgi University, met je er € 20 000 voor overhebben! Das niet gering dus, zelfs niet voor een Belg! Je stelt je maar voor dat je dan wat zij zeggen of hoe zij zich gedragen veralgemeent naar wat de "Turken" denken. Niet waar dus.

Mijn gids in Edirne, Burak, vertelde al over zijn moeder en hoe zij nog veel traditioneler is. Zo wil zij een goede vrouw vinden voor haar zoon, en vindt ze het echt vreemd, zelfs schokkend, dat we op kot met twee meisjes en één jongen zitten, want dat hoort niet... Best interessant, zo al die opinies! Want Burak, en mijn andere vrienden, vinden dan weer dat het Westen zo veel leuker is. Ze willen geen Turkse vriendin, vinden niet dat hun toekomstige maagd moet zijn, of zijn zelfs anti-hoofddoek, wat hier schaarser en schaarser is met de recente debatten over of de hoofddoek op de middelschool al dan niet zou mogen, en of het verbod op hoofddoeken in publieke functies niet moet worden afgeschaft.

En dan hoor je verhalen van mijn goede vriendin Ceylan (of Marielle). Een Frans meisje (wel, eigenlijk met de dubbele nationaliteit Turks-Frans) wiens grootvader in der tijd naar Frankrijk is gevlucht. Ze is rechts, zo niet extreem-rechts, is tegen een soepel immigratiebeleid, en pro strenge integratieregels. Als je dan haar verhalen hoort, weet je wel waarom. Hoewel ze in Frankrijk is geboren en haar ouders daar ook al een hele poos leven, is het een schande binnen de familie dat ze een vriendje heeft! En dan nog dat hij een Fransman van Engelse afkomst is, dat is pas helemaal ongehoord. Je hoort namelijk niemand te hebben voor het huwelijk. Dat ze op Facebook heeft gezet dat ze een "open relatie" had met hem, was de druppel. Haar tante besliste heel Frankrijk door te reizen om haar ouders te ondervragen over deze status...

Ze zegt dat hoe verder ze gaan, hoe extremer en geïsoleerd haar familie geraakt. Van haar grootvader die een bekende was in het café op de hoek, naar haar tante, nichten en neven die nauwelijks Frans kunnen en meer Turks spreken dan wat anders...

Dit brengt me bij de reflectie dat de Turken in België waarschijnlijk ook extremistischer zijn dan die in Turkije, ironisch, is het niet? Eenmaal weg van thuis, willen de Turken aan hun waarden vasthouden, want zo zijn ze wel, stram in traditie en geloof. En om dat kracht bij te zetten, worden ze extremer; ze tonen dat ze echt Turks zijn. Best ironisch ook weer, want er is in één van de lessen een groot debat geweest over het feit dat als je ergens leeft, het aan jou is om je aan te passen. Wie startte het debat? Een handje vol Turken die die mening deelden: wij passen ons aan aan wij we zijn. Ze verworpen het gedrag van Turken in Duitsland, bijvoorbeeld, keihard. Maar het zal wel weer aan het verschil in opvoeding liggen, vermoed ik zo...

Grappig, want ik herinner me nog dat de lessen over cultuur (cross-culturele organisatie psychologie bij Rita, baah!) mij helemaal niets zeiden, maar eens je het zelf van dicht meemaakt, ben je er plots veel meer in geïnteresseerd!

Ik vind het vreselijk moeilijk deze culturele verschillen, hoe het aanvoelt, en wat het echt is, onder woorden te brengen, volgens mij moet je het echt zelf meemaken! Het is een kwestie van aanvoelen en beleven, veronderstel ik. Er zijn zoveel details in de manier van doen die niet te beschrijven zijn!
Nog iets. Waarom willen sommige Turkse mannen geen Turkse vrouw meer? Omdat ze het beu zijn. Als jullie Belgen vinden dat vrouwen spelletjes spelen, kom dan gauw naar hier! Het is zo dat je hier, als vrouw, nooit zelf de stap zet. Het is altijd de man die de vrouw moet verleiden, en als je als meisje iemand leuk vindt, tjah, dan is het afwachten tot hij naar je komt!
En dan moet de man dus naar de vrouw toe gaan. Ze gaat hem afwijzen, weglopen, en ervoor zorgen dat hij heel veel moeite moet doen  eer ze iets hebben. Ze moet aandacht hebben en heeft graag het gevoel dat mensen zo hard om haar geven. Eens de date dan toch vastligt, is de bewuste avond ook een heel karwei: de man gaat niet enkel met het meisje van zijn dromen op date, neen, er gaat nog een vriendin mee, zodat zij mee kan oordelen over hem. Stel je maar voor, het klinkt precies als een job interview, als er zo twee mensen naar je zitten te kijken en je weet dat ze alles wat je doet en zegt straks zullen bespreken en beoordelen.
Ik snap de Turkse mannen dan best wel, ze willen een Westerse, die niet zo lastig is. Het probleem? Ze passen dezelfde technieken toe, en dat is vooral zo hard pushen als je maar kan, en aandringen, nog eens bellen, mailtjes, smsjes, zeggen dat je haar mist... Werkt niet bij ons! De meeste die ik ken worden daar nogal bang van...
Dus Turkse meisje, als je uitgaat bijvoorbeeld, hebben dan niet zo veel de neiging om met je te gaan socializen, want wij ontnemen hun aandacht door niet Turks te zijn, jaloezie ten top!
En van jaloezie gesproken, zo zijn de Turken ook wel. Bijna controlefreaks. Ik heb zo'n vriendiin die een relatie heeft met een écht Turk. Met echt bedoel ik het traditioneel type dat vindt dat ze een lang kleed moet dragen, dat hij de baas is... In deze gedachten heeft hij haar dus gedwongen om haar paswoord van haar Facebook, e-mail... te geven, en hij chekt het! Hij kijkt al haar mails na, al haar berichten op facebook... Je weet maar nooit dat ze mij bedriegt!

Edirne, baby!

Edirne! Waarschijnlijk mijn favoriete stad als ik ooit in Turkije moet komen wonen!
Edirne ligt zo'n 250km ten noorden van Istanbul, juist aan de Griekse en Bulgaarse grens. Voor heel even, ergens in de 16de eeuw, is het nog de Ottomaanse hoofdstad geweest, vandaar dat het ook een paar oude moskeeën heeft en de stad toch enige beroemdheid geniet.
Dus, eergisterenavond om 1u leggen we alles eindelijk vast. We gingen met vijf gaan, met mijn twee flatmates, Thomas (die oorspronkelijk onze 3de flatmate ging zijn) en onze allerbeste Turkse vriend, een echte engel, Burak.
Johannes had het plan opgevat naar Amsterdam te vliegen (quote van de dag: "it's not only for the drugs..."), Eglé had geen geld meer aangezien ze een paar dagen ervoor naar Bulgarije is gereisd voor haar visum (heel stom want Edirne is aan de grens, ze had gerust even heen en weer kunnen lopen) en ze vertrekt maandag normaal voor een tripje naar Syrië (ze heeft wel geen visum, die je op voorhand moet kopen maar probeer het land toch binnen te geraken)... Dus werd het maar met zijn drietjes!
Dus, om 1u pas spreken we concreet af. 't Was dat Thomas pas de dag ervoor had beslist mee te gaan, en we Burak nodig hadden om te weten welke bus we nu waar moesten nemen... Om 1u direct naar bed, om 5u wakker gemaakt door een bende giecheltrutjes die terugkomen van een fuif en 't niet nodig vinden om de deur dicht te doen, en om 6u45 pijnlijk wakker geschud door de wekker (wel, drie wekkers eigenlijk, ik wilde zeker op tijd opstaan)...
Eén uur bus naar de otogar; van daar 2u15 bus naar Edirne en om 11u30 zitten we in het centrum! De weg was weer eens wat anders: heuvelachtig, heel herfst/winterachtig, en wat mij vooral opviel: overal waar ze maar konden zaten er roofvogels (valken of buizerds, ik heb het niet goed genoeg gezien), op ieder pilaar die niet te dicht was bij de vorige.
Eens toegekomen, even een trip naar de beroemde Meriç rivier (Maritsa in het Engels), die op enkele plaatsen de grens tussen Turkije en Griekenland vormt. Intussen komen we een oude, afgebrande synagoog tegen waarvan enkel de facade is blijven staan. Die facade staat er al zo'n 100 jaar niets te doen... Best nog mooi en bevreemdend!

Bemerk dat de muurschilderingen aan de binnenkant er nog steeds zijn!

 De Meriç rivier is, tjah, vooral heel breed. En nu is het laagseizoen. Als het veel regent, hebben ze er nogal wat last van overstromingen...

Links: Burak, de gids, rechts: Myrjam, wiens haar wegwaait!

Even eten in de een restaurantje met een leuk concept: je komt er, je zegt wat je wil, ze maken het... Ze hebben geen menu of zo. En ik moet toegeven, het is heerlijk thuisgemaakt eten, Turks eten op grootmoeders wijze, zeg maar! Voor maar 4 euro per persoon was het dat wel waard!

Ons schattig restaurantje!

Vervolgens: het psychiatrisch ziekenhuis en medische school vanuit de Middeleeuwen. In dit ziekenhuis behandelden ze de patiënten die aan allerlei kwalen leden zoals depressie, schizofrenie... en ook de personen met een mentale achterstand aan de hand van muziek. Ze werden niet echt uigestoten, maar echt behandeld om ze beter te proberen te maken, en dat al in de 15de eeuw, ik sta perplex! Als ik zie welke praktijken nog gangbaar waren in het begin van vorige eeuw in België, getuigt dit toch van een verre ontwikkeling!

Het ziekenhuis/de school (en de dreigende wolken die vandaag
voor regen zorgen)

Een onderdeel van de school, en hoe het er toendertijd had
moeten uitzien!

Maar goed, van daar terug naar het centrum, waar er op iets van 500m drie prachtige moskeeën zijn, die we alledrie aandeden. Echt fijn om dat te doen met een pratikerende moslim! Ik leerde wel wat bij over het geschrift, de gebruiken, het gebed... We waren zelfs nog in de moskee wanneer het gebed begon, dus dat maakte ik toch nog eens mee! Ik heb intussen het Arabisch teken voor Allah en Mohammed leren onderscheiden, en we hoorden ook wel leuke weetjes over de moskeeën. Zo is er eentje met vier verschillende minaretten, elk een eigen ontwerp. Eentje heeft drie balkonnen en even veel trappen: een trap voor het eerste en derde balkon, een trap voor het tweede en derde, en eentje enkel voor het derde... Vergis je hier maar niet, of je mag heel de weg terug!

Een van de mooiste moskeeën die ik al heb gezien! En natuurlijk, de groepsfoto van de dag!
Op de achtergrond staat er "Mohammed" in't wit, en Allah in 't zwart.

Zoals zo vaak hier: een duizelwekkend mooi plafond in de moskee!

De grootste moskee, naar het schijnt de mooiste van Turkije!
Ontworpen door Sinan, die ook de blauwe moskee heeft ondworpen!

En dan tjah, nog een beetje wandelen in het centrum, Turkse specialiteiten proeven (waarvan de zoete lollies van op de foto; ik quoteer Thomas: I prefer sucking, I really don't like eating it. Met een slappe lach bij Burak tot gevolg dus), nog meer zoetigheden eten, wat kerstkadootjes kopen (maar daar verklap ik niets meer over;-))... En moe, terug met de bus naar huis!

Ik kan de sfeer van het centrum daar moeilijk beschrijven. De hoofdstraat is breed, geen auto's, met van die kasseien aangelegd. Hier en daar een boompje, hier en daar een bankje, nog een paar fonteintjes of standbeelden... En aan beide kanten natuurlijk heel wat winkeltjes! Wel grappig, als je nog geen twee minuten met de bus rijdt, kom je in de suburbs terecht: precies dorpjes die volledig afgesloten zijn van de wereld, hoewel er dus een kilometertje verder een super rijk centrum is.

Een van de vele fonteinen in de "main street"

Al bij al een supergeslaagde uitstap! En aangezien Burak zegt dat hij alle talen kan lezen, ik wil hem nog eens bedanken voor deze prachtige trip, en alle verhaaltjes! 't Is eens wat anders dan dat in een boekje te lezen!

De Turkse papiermolen

De Turkse administratie... Het is toch iets dat alles overtreft!
Met de vakanties achter de rug, zijn er heel wat problemen gebleken met de visa's hier. Want, ja, je denkt dat je op Erasmus gaat, maar voor Turkije heb je een studentenvisum (en paspoort, wat ik ook nog niet had) nodig. Ik vroeg een "multiple entry" aan, en kreeg een "single entry", wat wil zeggen dat je er maar één keer het land in en uit mee mag. Wat je wel moet doen is een residence permit aanvragen binnen de 30 dagen bij de locale politie. Dus, vanaf de eerste week proberen we dat allemaal maar je moet er online een afspraak voor maken. Dus: naar Antwerpen om visum (je kan dat ook in Brussel, zo'n 1000m van waar ik werkte, maar dat is enkel voor Walen en Brusselaars) en dan nog te horen krijgen dat je hele dag die je verliest, nog niet alles is... We gaan dus allemaal op de site, op zoek naar een vrije dag om ons in te schrijven;
Eerste vrije dag? 1 november, ruimschots over de 30 dagen dus. Maar das niet erg, zeggen ze ons, als je je afspraak voor die 30 dagen vastlegt, kunnen ze het je niet kwalijk nemen en ben je nog wettelijk. Oh, en op 1 november is er geen enkel uur vrij... Vreemd.
Dus maak ik een afspraak op 23 november,  dinsdag gepasseerd.
Intussen ben ik al het land in en uit geweest in oktober, en terug vorige week om naar Griekenland/Bulgarije te gaan. Mijn eerste exit was geen probleem, bij mijn tweede twijfelden ze even.
- " Dit is single entry"
- "Ja, maar ik heb een afspraak volgende week! Ze konden niet eerder."
- "Hmmm..."
- "Ik kan er echt niet aan doen, ik ga volgende week voor mijn residence permit"
- "Je ticket, die is one-way, juist?"
- "Ja..."
- "Okay, whatever" Als om te zeggen: als je terugkomt zal je wel vastzitten, mijn probleem niet meer...
en ik kreeg mijn stempel!
Zelfde miserie bij Thomas, beetje getwijfel, maar hij was al geweest voor zijn permit, en kon iets voorleggen zeggend dat hij hem binnenkort ging krijgen.
Weer binnenkomend, nam ik dan maar geen risico: ID-kaart, in plaats van paspoort, en toeristisch visum voor 15 euro, zo kan ik zeker binnen. Bij Thomas openen ze zijn paspoort op een random plaats en zetten ze een random stempel, zo, dat is zijn nieuw toeristisch visum...
Verder hoorde ik nog dat sommige mensen een boete moesten betalen tussen de 200 en de 1000 lira (of was het eerder omkopen/corruptie?).
Dus, ik heb mijn toeristisch visum, en ik moest daardoor niet meer naar de politie, hoera! Geen gepruts meer met de administratie! Wat nog beter is, is dat een toeristisch visum multiple entry is, weliswaar maar voor 90 dagen, maar ik kan dus naar huis voor Kerst en terug, zonder enig probleem!
Want daar heb ik nu toch wel wat verhalen van gehoord: mensen die heel wat keren moeten teruggaan want ze hebben nog een document nodig, mensen die het document niet in kleur hebben of in het Engels en niet in Turks. Oh, en iedereen daar spreekt enkel Turks, op één na voor zover ik weet, leg dat dus allemaal maar uit!
Uiteindelijk moet je binnen de 3 dagen na je afspraak of hij vervalt, samen met je visum, en anders moet je het land uit voor 3 maanden! Zo heb ik een vriendin die volgend weekend even een tripje naar Sofia heeft moeten boeken.
Intussen nog meer problemen opgedoken, zoals Johannes, mijn flatmate, die vandaag om zijn residence permit moest, maar ze zijn hem kwijt... Wat jammer toch! Oh, en als hij een reis naar het buitenland heeft geboekt voor volgende week, dan is dat jammer he, hij mag het land niet uit (hoe is het bij mij dan twee maal gelukt? Ik heb echt geluk gehad, denk ik...). Of ze hem zullen hebben tegen woensdag? Misschie, mischien ook niet, dat ziet hij wel he!
Zo, korte samenvatting: ze rammelen hier graag met je voeten! Ze laten je meestal van de ene naar de andere lopen voor een document, zo precies zoals in Asterix en Obelix en de twaalf werken!

Of zoals het eerste deel van L'auberge espagnole, die we deze week bekeken, tot grote hilariteit (en veel herkenning) van menige Erasmuser. Daar vind ik jammer genoeg niet direct een filmpje van :(
Verder hebben we natuurlijk ook de inschrijving gehad. Je moet je gaan inschrijven in de verste campus van hier en iedereen heeft een afspraak. Achteraf gezien, het deed er niet toe, wie eerst was, kwam eerst. Ik dus mooi op tijd, en toch een halfuur tot een uur moeten wachten. Voor wat? Eén papiertje die ik moest krijgen, twee die ik moest afgeven, en dan op met een paar naar de pc-klas om me nog online in te schrijven ook. Vervolgens - ook al heb je al wat foto's afgegeven - een fotootje nemen voor je kaart van de unief, je krijgt je kaart, en hup, weer naar huis. Drie uur verloren met deze administratie... En dan spreek ik nog niet voor het inschrijven van de vakken!
Die moet je zelf kiezen, en je moet je ervoor inschrijven op de pc, ook. Dat doe ik dus, maar ik vind mijn vak niet! Ik had al de toestemming die ik nodig had, gekregen via de site van mijn prof (het stond er zelfs, je hebt een token om dit vak te volgen) maar neen, het is geen internationaal vak, dus ik kan het niet volgen. Dus van hier naar daar lopen (ik had nog één uur en de inschrijvingen liepen af, spannend!) en uiteindelijk ging de registratie afdeling mij inschrijven (wat 3 tot 4 weken later gebeurde...). Ik kan zo nog tal van voorbeelden opnoemen, bijvoorbeeld over sim-kaarten die enkel in Turkije werken en telefoons die geblokkeerd worden als ze niet Turks zijn (je moet ze laten registreren, tegen een prijsje, natuurlijk) maar ach, het is het allemaal wel waard!
Intussen beseffen we ook hoe dicht wel al zijn bij het einde... We hebben nog maar 4 weken, 4 weekends, 4 mogelijke gekke reizen, en het is Kerst, waarvoor bijna iedereen naar huis gaat. Na Kerst, komen de examens, en daarna komt het onvermijdelijke afscheid!
Soms lijken 5 maanden heel erg lang (vooral in het begin) maar hoe dichter je bij het einde komt (we zitten al goed en wel over de helft) hoe meer je beseft dat je tijd tekort komt en dat je deze stad echt zal missen. We hebben hier allemaal wel heel wat gewoontes opgebouwd, we hebben onze café, onze straat, onze thuis, onze unief, onze lessen, onze vrienden... En over niet zo lang gaan we weg, en plots woont er dan iemand anders in mijn kamer en gaat er iemand anders in dat café wat gaan drinken, maar wij niet meer... Aan de ene kant worden we er al bijna triestig van, maar het doet me ook denken dat dit wil zeggen dat we er nù van moeten genieten en nù alles moeten bezoeken en heel de stad beleven, zoveel we maar kunnen!

Athene, Meteora en Sofia: waar het koud wordt!

Terug in Istanbul sinds amper 10u! Een nachtje uitslapen, en straks hup, weer naar de les!
Intussen dus Ahtene, Sofia en Meteora bezocht, en 'twas de moeite! Even de bus van Santorini naar Athene, en om 1u het hotel gaan zoeken. Het hotel was, jawel, in de straat waar we vier jaar terug met de school hebben gelogeerd, best vreemd... Wel een hotel van een heel ander kaliber: uitchecken vanaf 1u, en louche koppeltjes die binnenkwamen. Nu, het was maar voor enkel uurtjes slaap en we kregen dus toch twinbeds (na een hele reeks "sorry, I could not know you were not together") en rap naar 't bedje.

Volgende dag: Acropolis, Agora, en slenteren door de straatjes. De dag sloten we af met een bezoek van het museum voor Cycladische kunst, me likes! Allemaal van die figuurtjes, tot anderhalve meter groot! Indrukkwekkend dus. Al bij al was het mijn tweede keer Athene, het was wel OK, maar het is niet het mooiste wat ik heb gezien. Gewoon wat rondgeslenterd, nogal moe... Het was wel de eerste keer dat de broek weer bovengehaald werd, hoewel het niet zo koud was natuurlijk. Toch een goed plan, want 't is daar maar 20 graden (tegenover de 26-27 die we al hebben gehad), en dus wat fris in de schaduw.

Op de Acropolis! Bemerkt de blauwe hemel!

Mijn persoonlijke favoriet: de Cycladische kunst! Ik ben fan van die
figuurtjes!

Die ochtend hadden we al een trein naar Kalambaka geboekt. De vraag of we dan van daar naar Sofia konden, werd beantwoord door: zoek dat maar uit in Kalambaka!
Dus rap een hotel voor Kalambaka reserveren! Geen goedkope daar, wel de meest kitcherige ooit! Enorme witte standbeelden, een grote, rode hal... En het beste ontbijt tot dusver! En van Kalambaka op naar de meteoren: een wereld apart! enorme rotsformatie waar ze bovenop om een of andere gekke reden kloosters hebben gebouwd. Prachtig zicht over heel de vallei, en heel mooie kloosters zelfs. Het indrukwekkendste was natuurlijk om de klooster zo van beneden helemaal boven je te zien uittoerenen!
Daar is er flink gewandelde geweest! Hoewel dat het koel was 's ochtends vroeg, stekte de zon nogal later op de dag! Dus T-shirt en petje, en hup, op weg van klooster tot klooster!

In het klooster, met de verplichte rok boven de broek, yay!

En dan, om 17u30 de trein naar Thessaloniki, om naar de laatste stop te gaan: Sofia. Of we de trein naar Sofia gingen krijgen, geen idee, want dat moeten we in Thessaloniki regelen.
In Griekenland hebben ze het systeem van genummerde plaatsen op de trein, geen plaats meer, geen tickets meer. Maar voor de trein naar Thessaloniki was er het eerste deel (we moesten overstappen) ook geen plaats meer, dus hebben ze ons staande plaatsen verkocht. Een uurtje staan, en dan twee uurtjes zitten, nog steeds goed moe (maar al een beetje beter uitgerust, vroeg gaan slapen de vorige avond), half slapend, half kaartend...
Eens in Thessaloniki konden we de nachttrein naar Sofia nemen! We dachten: 6u trein al zittend, van 12 tot 6, geen prettige vooruitzicht, maar ach, we hadden die vorige dag gewoon een vlucht van Sofia naar Istanbul geboekt. Klaar is kees, geen lange reizen meer, eindelijk een eigen bedje, dat zou deugd doen!
Goed nieuws voor de trein naar Sofia: het is eigenlijk 8u rijden, en ze hebben bedden! Dus hoera! Ik verwachte me aan een wagon vol bedden, maar ze hadden nog aparte cabines ook! Dus lekker liggen, niet te veel lawaai en slapen geblazen!
Tot 3u toch... Toen werden we ruw wakker geklopt voor de paspoort controles. Even paspoort tonen, zo half slaapdronken, en verder slapen om om 8u weer wakker geklopt te worden: we komen aan! Plots is her dan ijskoud: 5 graden om 8u, maximum 15 graden later op de dag.
Sofia was, wel anders... Echt mooi, grote gebouwen met veel frulletjes en versieringen, mooie kerkjes, heel veel parkjes... De kathedraal en de opera zijn ongetwijfeld de bekendste. Maar daarbuiten ook veel vervallen woningen, veel armoede, en nauwelijks iets voor toeristen (ze kunnen ook nergens Engels)... Al bij al een mooie afluister van een lange reis, de foto's spreken voor zich!

de opera!

De opera (en wij die gek doen op de voorgrond:-))

De Bulgaren zijn echt schakers, met overal in het park
schaakborden voor wie wil!

Mijn favoriet gebouw rechts! Een kerkje met een fel groen
dak met gouden koepels erop!

Dan nog met 1u vertraging aankomen in Istanbul, en plots geniet ik nog meer van mijn tweede thuisstad en mijn eigen kamertje hier, het is fijn terug te zijn!

Om de reis af te sluiten presenteer ik jullie nog een wist-je-dat'je!
Wist je dat:

• We drie verschillende landen hebben gezien, met drie verschillende munteenheden en alfabetten?
• Hoewel Izmir aan de zee ligt, ze geen strand hebben? Grrr...
• We ook 12 verschillende steden bezocht hebben?
• Thomas over 20 keer is gestruikeld met losliggende stenen, voetpaden of zijn eigen voeten (het is geteld geweest, bedankt Anaïs!)?
• We op negen dagen ongeveer 3200km hebben gereisd?
• We deze reis met zes verschillende vervoersmiddelen hebben gedaan (bus, dolmus, taxi, boot, trein en vliegtuig)?
• De leukste gerecyclede handtassen en portefeuilles te vinden zijn in Sofia?
• Fransen steeds maar ruzie maken onder elkaar omdat de ene van Parijs is en de andere niet?
• We 5 verschillende UNESCO-beschermde sites hebben gezien?
• Turkse bussen het niet toelaten dat een man en een vrouw die elkaar niet kennen naast elkaar slapen?
• We in 6 verschillende hotels hebben geslapen en één nacht bus en trein hebben gehad?
• de paspoort controles in Turkije een lachertje zijn? Ze bekijken je visa niet eens.
• We slechts 37 min regen hebben gehad in totaal?
• Bulgaren in de administratie alles in het Frans aanduiden en niets in het Engels?

• De temperaturen overdag tussen 5 (Sofia) en 27 (Rhodos en Santorini) schommelden?
• Alle monumenten op de toeristische kaart van Sofia eigenlijk standbeelden zijn?
• Ik volgens een broeder van de Mega Meteoron klein ("picollo") ben?
• Ik, op 1000km van Istanbul, toch nog mede-Erasmusers tegenkwam, tot tweemaal toe?

Rhodos & Santorini: zon, zee, en veel mooie huisjes!

En we reizen verder! Van de vaste land van Turkije, naar de eilandjes van Griekenland.
Na Ephesus, waar de voornaamste attractie dus een enorme hoop stenen was, gaan we dus verder naar Marmaris, de laatste etape van onze reis die we al gepland hebben. De zoveelste bus, wel van ver de meest luxueus: iedereen een eigen tv'tje met films zoals Up, Avatar, met muziek en spelletjes en luxe lederen zetels...
Eens in Marmaris (rond 23u in het hotel) komen we aan in de Angels Inn. Vreemde receptionist die onze reservatie niet ontvangen heeft, maar geen nood er is nog plaats genoeg! Verder biedt hij ons eerst wat aan om te drinken, onze kamers moeten maar wachten (en wij ondertussen steeds maar 6u slaap, vele uren bus en bezoeken, een goe bed zou wel deugd doen!). Hij babbelt over koetjes en kalfjes, drink zijn biertje, smoort erop los, heeft een fallusvormige pan in de bar hangen naast een poster met naakte vrouwen en "waarom bier beter is dan vrouwen". We vroegen ons even af waar we waren aangekomen. Voor de rest wel een immervriendelijke kerel die ons heeft geholpen met de boot naar Rhodos en daarvoor uren op zijn pc eeft gezeten en rondgebeld. Het is nu laagseizoen, en in tegenstelling tot de 2 boten per dag die wij verwachten waren het er 2 per week, waarvan deze die we moesten nemen de volgende ochtend om 9u. Reserveren moest normaal de dag ervoor, alles was natuurlijk alles gesloten... Na een pak telefoontjes nog altijd geen nieuws en dan dus maar om 7u opstaan om om 8u15 aan de boot te staan, hopend dat we hem krijgen. Slecht nieuws: verbinding naar Santorini is niet zeker. Even begon ik te paniekeren want het zou 100 euro heen en terug (Marmaris-Rhodos en back) betekenen voor niets als we vastzitten. Dus Myrjam zegt neen. We blijven hier, ik neem het risico niet.
10 minuten later zegt Myrjam: ik wil niet naar huis, let's go!

En zo gebeurde het dat Thomas en ik ons scheiden van de hartsvriendinnen Delphine en Anaïs (jammer, want het begon juist leuk te worden; het kibbelen van Thomas en Anaïs ging vaak over tot geflirt - en heel veel gebabbel over de borsten van Anaïs, ai ai ai - maar er is dus (nog) niets gegroeid, to be continued...) die nu een ex-vriendje van Delphine gingen ontmoeten (ook wel de grootste sexbom ooit bijgenaamd, ik heb al medelijden met Anaïs).
Eens op Rhodos is onze eerste taak een boot te zoeken voor Santorini want aan de hand daarvan moeten we hotels boeken (die we nog niet hebben). En we hebben weer eens geluk! Boot voor Santorini diezelfde avond! Dus boeken we die. En zoals we willen is er een boot voor Athene twee dagen later! Eindelijk hebben we straks nog meer dan één nacht in een hotel op één locatie, dat zal deugd doen. En dus laten we onze bagages achter bij de maatschappij en doen we Rhodos in 4u. Enkel de stad dan; de rest van het eiland, dat gaat nu echt niet.
Het weer is nog altijd tot de verbeelding sprekend: boven de 20 graden en zonnig wat tot topjes, T-shirts, rokjes en bermuda's leidt, Hoeraa!

Anyhoo, we hebben jammer genoeg Marmaris helemaal niet gezien, maar ik was echt blij met het bezoek aan Rhodos! Op een of andere manier deed het me denken aan het dorpje waar ik in Frankrijk heb geleefd met de Middeleeuwse gebouwen van Zandsteen en de kleine huisje in gepaveerde straten. In een hoog tempo deden we dus alle straten aan met de oude burcht, de verrassend goed bewaarde omwalling... Uiteraard konden we niet ontkomen aan de rijen soeverniers en namaak winkeltjes die de mooie straatjes een beetje ontsieren. Voor de rest kan ik Rhodos echt aanraden! Everyone go there! Nu zijn we juist vertrokken van Kos, die op de weg van Rhodos naar Santorini ligt, en het ziet er ook zo mooi uit: een prachtige citadel met mooie oude omwallingen.
straks dus nog eens Santorini; en tot Athene ligt alles al vast. Verder zitten we nog een dag voor op ons schema omdat we Santorini niet hebben gedaan. Tot in Sofia dus?
Oh, en nog even een nootje over de Griekse vriendelijkheid. Situatie nummer één: we hebben geen euro's, we willen een muffin. We krijgen de muffin. Gewoon, gratis. Neem maar hoor, want ik accepteer geen kaarten, en lira's in de plaats moeten ze niet hebben!
En dan in de supermarkt vragen we om een broodje. Die hebben ze niet, maar ze gaat even gaan kijken en er is nog brood. Ze haalt een tomaat uit, neemt kaas, en laat ons nog een tweede toespijs kiezen. Ziezo, we hebben een broodje!



Na Rhodos dus back to Santorini! Hoewel ik er al een 5-tal jaren geleden geweest ben met Frantelzon, vond ik het alles behalve erg terug te keren!

Het kaartje komt overeen met waar we staan, kijk!

Het weer zal alweer mee: 25 graden en zonnig, maar niet te warm zoals in putje zomer. Daarbij was Oia bijvoorbeeld bijna een spookstad zonder al te veel toeristen en met de meeste souverniershops gesloten! Dat betekende dus: rustig genieten van deze overwelmende schoonheid! Ik geef jullie even wat sfeerbeelden mee! Hier hadden we ook even een pauze ingelast: we slapen hier twee nachten. Dat was echt nodig want tussen de late avonden, de vroeg ochtenden, de kleine probleemjes en de uren bus waren we doodop! Dus toekomen in Santorini om 1u aan ons hotel en slapen zolang we wilden. Ik werd om 10u30 wakker, dat gaf me een mooie 9u slaap! De volgende nacht idem dito: van 23u30 tot 9u. Ik voel me al uitgerust!
Over Santorini kan ik verder niet veel vertellen, buiten: Everyone go there too! Echt adembenemend, maar dat moet ik niet vertellen aan wie er al is geweest. Intussen komen de woordjes Nieuw-Grieks ook beetje per beetje terug, best wel leuk om die nog eens te gebruiken, en nog steeds heel vreemd van iemand "nee nee" te horen zeggen als ze "ja ja" bedoelt!
Nu doen we dus de volgende boot aan: Santorini-Athene! Voor Thomas was 't een must van de Acropolis te zien (die zag ik ook al, maar als dat 't enige is dat ik nog eens zie, waarom niet) en dan ook nog waarschijnlijk het museum voor cycladische kunsten (lijkt prachtig!). Morgenochtend is het eerste dat op 't programma staat dan ook om naar Meteora (Kalambaka) te geraken, en wie weet to in Sofia. Dus verplicht bezoekje aan het station en dan in T-shirt en rokje de Acropolis beklimmen!

En we gaan weer op weg! Bye bye!

Izmir - Pamukkale - Ephesus

Okay, na de vorige post ben ik nu écht op weg!
Om te beginnen dus Izmir, een grote stad aan de zee, vooral bekend om zijn klok, en das ook echt alles wat er te zien valt (en het is nog veel kleiner dan gedacht ook)... Het stond op ons programma omdat het een must-do is, eerder dan iets dat we écht wilden zien, en 't is een goede starthaven om de rest van Turkije te bereiken.

Dus: een nachtje bus. Verrassend beter dan de vorige twee; ik begin het echt te leren dat slapen op de bus. 'T is zo erg dat als we 3u bus hebben, ik direct wil slapen als ik nog maar zit. Ik word hevig geconditioneerd!

Gek doen met de "Guide du Routard" die ons overal heen loodst!

Het zicht op de citadel met mezelf, Delphine en Thomas!

En dan dus ontbijt langs de zee (geen strand, jammer) bezoekje aan de horloge en de citadel die een mooi zicht op de stad zou moeten bieden. Het zicht is op lelijke appartementscomplexen of huizen die volledig bouwvallig zijn. De site ligt er zelf verlaten bij ('t is november, er is hier geen toerist te bekennen) en dus doen we dan maar de wandeling naar beneden.

Dàt was pas de moeite; van een cultuurschok gesproken. We werden overal nagekeken omdat we de toeristen waren (ooh neen, een blond meisje!). De mensen poseerden gewillig op onze foto's en de jongetjes voetbalden in de straat. We zijn vervolgens het grootste crapuul ooit tegengekomen, volgens ons toekomstige terroristen of zo, 't kan niet anders... Het profiel? Vier gastjes die met van die bommetjes spelen, en als we passeerden (Delphine had ze wel 'n beetje uitgedaagd) begonnen ze ermee naar ons te gooien, en dan met stenen en zelfs stukken glas. Echt ansgtaanjagend want 't kwam nog gevaarlijk dicht bij ons.
De leeftijd? 2-6, zoiets. Kleine kindjes die eens opgejut helemaal agressief was. Thomas was nog zo vriendelijk ons (we reizen nu mee met Delphine en haar Franse vriendin Anaïs; ik moet weer Frans spreken!) "PAS OOOP" na te roepen eens we de straat uit waren. Wij natuurlijk gillen en als gekken weglopen. Ha.ha.ha.
Verder hebben we op een terrasje waar er geen enkel toerist zat. De prijs voor een thee: 50 kurus; 25 cent. Voor een cola: 75 kurus (37,5 cent).
En dan nog een beetje luieren en zo, en richting Pamukkale! We komen er om 12u toe, hotel was, tjah, 't leek eerder een motel met de kamers die allemaal op een balkon uitgaven. Geen warm water; douche te midden de badkamer zonder afsluiting; water liep maar zachtjes... Maar we hadden een bed! Goe nachtje slaap, en dan naar de kalkwarmwaterbaden.

Echt teleurstelling. 't Is prachtig maar aangezien 't geen zomer meer is, mochten we er niet meer in zwemmen. Dat was suuperjammer, want het weer liet het echt toe en wij waren al in zwempak en al. Dus dan maar een lekker lui dag en richting een zwembad met termen en modderbaden. Ook niet meer onderhouden; we konden dus niet zwemmen of niets. Maar ik lieg niet als ik zeg dat het echt van een andere planeet lijkt te komen. Je waant je op een sneeuwtapijt terwijl je in werkelijkheid op warm water loopt (en de schoenen moeten af, wat het nog bevreemdender maakt). Dus terug naar Pamukkale, en dan maar de bus ophoppen naar Kusadasi waar we nu zitten. Morgen bezoeken we Ephesus, dat gedomineerd wordt door een gigantische Romeinse site (die ze hier in overvloed hebben).
Intussen heb ik Ephesus al achter de rug. Tussen de lange ritten met de bus, de late aankomsten in het hotel, slecht internet en vooral de vermoeidheid, heb ik nog maar nauwelijks tijd gehad mijn pc aan te steken, laat staan te bloggen of iets te publiceren.
Nu zitten we op de boot naar Santorini! Terug naar het prachtig paradijs van witte huisjes met blauwe daken waar je onmiddellijk goed gehumeurd bent. Intussen dus al Ephesus, Marmaris en Rhodos gedaan.

Ephesus was mooi, weer een site, zoals zoveel, middelmatig theater als je die van Aspendos bijvoorbeeld, twee weken ervoor hebt gezien! Maar wat zeker niet te missen was daar is de bibliotheek. Met een prachtige bewaarde fasade die je bereikt door enkele trappen op te lopen en bewaakt door drie indrukwekkende beelden ben je onmiddellijk onder de indruk. Het zicht van ietsje verder en ietsje hoger liegt er ook niet om, dat gebouw moet in zijn tijd echt een pareltje zijn geweest dat tonnen wijsheden bezat. Het kon naar het schijnt matig concurreren met de bibliotheek van Alexandria.

Gözlemes in een Tarzan-achtige hut, tussen de kippen en andere
diertjes!

Verder een grappig dag: het heimelijk plukken van madarijnen, gratis vervoer in een enorme toeristenbus (dat overigens leeg was) nadat we met drie (kortgerokte) meisjes eens lief kijken van een grot naar de site, onze eerste maltijd op basis van Gözlemes (pannenkoeken die ze vullen met kaas, vlees, groenten...), heel wat slappe lach, het spelen van Trivial Pursuit op de iPhone (echt onfair, alles in 't Frans, pff!)... We houden ons goed bezig! We zagen ook het mooie stadje van Selcuk (juist naast Ephesus) en konden zelfs een beetje genieten van Kusadasi, een grootstad waar ons hotel gelegen was en dat veel schattiger bleek dan we dachten).
Het geluk was grote tijd aan onze zijde: het bestellen van een bus voor "8 PM" om 7u 's ochtends, en het krijgen van tickets voor 8 AM (maar toch nog kunnen wisselen), het verliezen van een handtas (én terugvinden), de juiste mensen op het juiste moment tegenkomen die ons helpen om prachtige dingen (of veel goekoper) te zien. We hebben een gouden vakantie! We liggen steeds achterover van de vriendelijkheid van de Turken (en nu ook de Grieken) die je met alles helpen en soms zelfs ruzie beginnen te maken om jou het best mogelijk te kunnen dienen zonder dat ze er een cent aan verdienen. Eigenlijk wel erg dat we vriendelijkheid en behulpzaamheid zo weinig als vanzelfsprekend beschouwen in België (en Frankrijk).
See you later, aligators!