Aangezien ik vaak wat "losse" ideeën heb over Istanubul, Erasmus... Geef ik jullie nu een chaotische post met een beetje vanalles en nog wat...
"In Istanbul is alles te koop". Ik weet niet meer waar ik dit hoorde of van wie het kwam, maar er staat alvast één ding vast, das waar!
"In Istanbul is alles te koop". Ik weet niet meer waar ik dit hoorde of van wie het kwam, maar er staat alvast één ding vast, das waar!
Iedere bedelaar vindt wel iets om zich bezig te houden. En dat gaat niet alleen over het bespelen van een muziekinstrument, maar ook over het verkopen van zakdoekjes, aanstekers, rozen, je schoenen poetsen, jezelf laten wegen op hun weegschaal, een fortuinteller (die een konijntje heeft die het briefje voor je kiest), kransjes van valse bloemen voor op je hoofd... En het houdt niet op. Bestaat het, dan wordt het gewoon weg verkocht.
En zo zijn de winkels ook per "thema" gegroepeerd. Hier in de buurt het je een enorme antiek (of beter: valse antiek) district, op weg naar mijn faculteit kom ik dan de autowasserij en wildoppen afdeling, en daarna de mannequins!
Naar de toeristische kant toe, heb je ook de muziekstraat, die overgaat in den statelietenlaan (hoe dat met elkaar rijmt, weet ik niet...)... In Izmir zagen we ook de kappersdreef, kies maar de kapper die je wilt dus!
Niemand is dus werkelijk werkloos, want iedereen vindt wel rap een karweitje om te doen!
Iets wat ik hier ook meer een meer voel, is da ik in Istanbul zit, niet in Turkije. Natuurlijk, Istanbul is in Turkije, maar het is het meest verwesterse onderdeel van het land. Daarnaast heb ik vooral de toeristische aangelegenheden hier aangedaan: Izmir, Antalya, Bodrum... Waar zo wat alle inwoners leven van het toerisme, en waar het dus ook serieus verwesterd is.
Maar als je dan een beetje verder loopt, zoals waar we zaten in bepaalde wijken van Izmir (naar het schijnt is het daar best gevaarlijk, oeps!), zie je hoe groot het verschil is!
Het is voor mij dus moeilijk om écht de Turkse cultuur te begrijpen. Ergens voel je het wel aan, maar toch niet alles... Naast het feit dat Istanbul zo verwesterd is, is het ook een rijke stad, waar de huur ongeveer dezelfde is als die in Belgie. Dat wil zeggen dat enkel de hogere klasse van mensen die graag bij de EU willen, bijvoorbeeld hier wonen.
Daarbinnen kom ik dan nog overeen me de universitaire studenten, wat ook al niet het gemiddelde is, en daarboven op zitten ze nog in één van de duurste universiteiten van Istanbul. Om één jaar te studeren aan de Bilgi University, met je er € 20 000 voor overhebben! Das niet gering dus, zelfs niet voor een Belg! Je stelt je maar voor dat je dan wat zij zeggen of hoe zij zich gedragen veralgemeent naar wat de "Turken" denken. Niet waar dus.
Daarbinnen kom ik dan nog overeen me de universitaire studenten, wat ook al niet het gemiddelde is, en daarboven op zitten ze nog in één van de duurste universiteiten van Istanbul. Om één jaar te studeren aan de Bilgi University, met je er € 20 000 voor overhebben! Das niet gering dus, zelfs niet voor een Belg! Je stelt je maar voor dat je dan wat zij zeggen of hoe zij zich gedragen veralgemeent naar wat de "Turken" denken. Niet waar dus.
Mijn gids in Edirne, Burak, vertelde al over zijn moeder en hoe zij nog veel traditioneler is. Zo wil zij een goede vrouw vinden voor haar zoon, en vindt ze het echt vreemd, zelfs schokkend, dat we op kot met twee meisjes en één jongen zitten, want dat hoort niet... Best interessant, zo al die opinies! Want Burak, en mijn andere vrienden, vinden dan weer dat het Westen zo veel leuker is. Ze willen geen Turkse vriendin, vinden niet dat hun toekomstige maagd moet zijn, of zijn zelfs anti-hoofddoek, wat hier schaarser en schaarser is met de recente debatten over of de hoofddoek op de middelschool al dan niet zou mogen, en of het verbod op hoofddoeken in publieke functies niet moet worden afgeschaft.
En dan hoor je verhalen van mijn goede vriendin Ceylan (of Marielle). Een Frans meisje (wel, eigenlijk met de dubbele nationaliteit Turks-Frans) wiens grootvader in der tijd naar Frankrijk is gevlucht. Ze is rechts, zo niet extreem-rechts, is tegen een soepel immigratiebeleid, en pro strenge integratieregels. Als je dan haar verhalen hoort, weet je wel waarom. Hoewel ze in Frankrijk is geboren en haar ouders daar ook al een hele poos leven, is het een schande binnen de familie dat ze een vriendje heeft! En dan nog dat hij een Fransman van Engelse afkomst is, dat is pas helemaal ongehoord. Je hoort namelijk niemand te hebben voor het huwelijk. Dat ze op Facebook heeft gezet dat ze een "open relatie" had met hem, was de druppel. Haar tante besliste heel Frankrijk door te reizen om haar ouders te ondervragen over deze status...
Ze zegt dat hoe verder ze gaan, hoe extremer en geïsoleerd haar familie geraakt. Van haar grootvader die een bekende was in het café op de hoek, naar haar tante, nichten en neven die nauwelijks Frans kunnen en meer Turks spreken dan wat anders...
Dit brengt me bij de reflectie dat de Turken in België waarschijnlijk ook extremistischer zijn dan die in Turkije, ironisch, is het niet? Eenmaal weg van thuis, willen de Turken aan hun waarden vasthouden, want zo zijn ze wel, stram in traditie en geloof. En om dat kracht bij te zetten, worden ze extremer; ze tonen dat ze echt Turks zijn. Best ironisch ook weer, want er is in één van de lessen een groot debat geweest over het feit dat als je ergens leeft, het aan jou is om je aan te passen. Wie startte het debat? Een handje vol Turken die die mening deelden: wij passen ons aan aan wij we zijn. Ze verworpen het gedrag van Turken in Duitsland, bijvoorbeeld, keihard. Maar het zal wel weer aan het verschil in opvoeding liggen, vermoed ik zo...
Grappig, want ik herinner me nog dat de lessen over cultuur (cross-culturele organisatie psychologie bij Rita, baah!) mij helemaal niets zeiden, maar eens je het zelf van dicht meemaakt, ben je er plots veel meer in geïnteresseerd!
Ik vind het vreselijk moeilijk deze culturele verschillen, hoe het aanvoelt, en wat het echt is, onder woorden te brengen, volgens mij moet je het echt zelf meemaken! Het is een kwestie van aanvoelen en beleven, veronderstel ik. Er zijn zoveel details in de manier van doen die niet te beschrijven zijn!
Nog iets. Waarom willen sommige Turkse mannen geen Turkse vrouw meer? Omdat ze het beu zijn. Als jullie Belgen vinden dat vrouwen spelletjes spelen, kom dan gauw naar hier! Het is zo dat je hier, als vrouw, nooit zelf de stap zet. Het is altijd de man die de vrouw moet verleiden, en als je als meisje iemand leuk vindt, tjah, dan is het afwachten tot hij naar je komt!
En dan moet de man dus naar de vrouw toe gaan. Ze gaat hem afwijzen, weglopen, en ervoor zorgen dat hij heel veel moeite moet doen eer ze iets hebben. Ze moet aandacht hebben en heeft graag het gevoel dat mensen zo hard om haar geven. Eens de date dan toch vastligt, is de bewuste avond ook een heel karwei: de man gaat niet enkel met het meisje van zijn dromen op date, neen, er gaat nog een vriendin mee, zodat zij mee kan oordelen over hem. Stel je maar voor, het klinkt precies als een job interview, als er zo twee mensen naar je zitten te kijken en je weet dat ze alles wat je doet en zegt straks zullen bespreken en beoordelen.
Ik snap de Turkse mannen dan best wel, ze willen een Westerse, die niet zo lastig is. Het probleem? Ze passen dezelfde technieken toe, en dat is vooral zo hard pushen als je maar kan, en aandringen, nog eens bellen, mailtjes, smsjes, zeggen dat je haar mist... Werkt niet bij ons! De meeste die ik ken worden daar nogal bang van...
Dus Turkse meisje, als je uitgaat bijvoorbeeld, hebben dan niet zo veel de neiging om met je te gaan socializen, want wij ontnemen hun aandacht door niet Turks te zijn, jaloezie ten top!
En van jaloezie gesproken, zo zijn de Turken ook wel. Bijna controlefreaks. Ik heb zo'n vriendiin die een relatie heeft met een écht Turk. Met echt bedoel ik het traditioneel type dat vindt dat ze een lang kleed moet dragen, dat hij de baas is... In deze gedachten heeft hij haar dus gedwongen om haar paswoord van haar Facebook, e-mail... te geven, en hij chekt het! Hij kijkt al haar mails na, al haar berichten op facebook... Je weet maar nooit dat ze mij bedriegt!
Nog iets. Waarom willen sommige Turkse mannen geen Turkse vrouw meer? Omdat ze het beu zijn. Als jullie Belgen vinden dat vrouwen spelletjes spelen, kom dan gauw naar hier! Het is zo dat je hier, als vrouw, nooit zelf de stap zet. Het is altijd de man die de vrouw moet verleiden, en als je als meisje iemand leuk vindt, tjah, dan is het afwachten tot hij naar je komt!
En dan moet de man dus naar de vrouw toe gaan. Ze gaat hem afwijzen, weglopen, en ervoor zorgen dat hij heel veel moeite moet doen eer ze iets hebben. Ze moet aandacht hebben en heeft graag het gevoel dat mensen zo hard om haar geven. Eens de date dan toch vastligt, is de bewuste avond ook een heel karwei: de man gaat niet enkel met het meisje van zijn dromen op date, neen, er gaat nog een vriendin mee, zodat zij mee kan oordelen over hem. Stel je maar voor, het klinkt precies als een job interview, als er zo twee mensen naar je zitten te kijken en je weet dat ze alles wat je doet en zegt straks zullen bespreken en beoordelen.
Ik snap de Turkse mannen dan best wel, ze willen een Westerse, die niet zo lastig is. Het probleem? Ze passen dezelfde technieken toe, en dat is vooral zo hard pushen als je maar kan, en aandringen, nog eens bellen, mailtjes, smsjes, zeggen dat je haar mist... Werkt niet bij ons! De meeste die ik ken worden daar nogal bang van...
Dus Turkse meisje, als je uitgaat bijvoorbeeld, hebben dan niet zo veel de neiging om met je te gaan socializen, want wij ontnemen hun aandacht door niet Turks te zijn, jaloezie ten top!
En van jaloezie gesproken, zo zijn de Turken ook wel. Bijna controlefreaks. Ik heb zo'n vriendiin die een relatie heeft met een écht Turk. Met echt bedoel ik het traditioneel type dat vindt dat ze een lang kleed moet dragen, dat hij de baas is... In deze gedachten heeft hij haar dus gedwongen om haar paswoord van haar Facebook, e-mail... te geven, en hij chekt het! Hij kijkt al haar mails na, al haar berichten op facebook... Je weet maar nooit dat ze mij bedriegt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten