Edirne, baby!

Edirne! Waarschijnlijk mijn favoriete stad als ik ooit in Turkije moet komen wonen!
Edirne ligt zo'n 250km ten noorden van Istanbul, juist aan de Griekse en Bulgaarse grens. Voor heel even, ergens in de 16de eeuw, is het nog de Ottomaanse hoofdstad geweest, vandaar dat het ook een paar oude moskeeën heeft en de stad toch enige beroemdheid geniet.
Dus, eergisterenavond om 1u leggen we alles eindelijk vast. We gingen met vijf gaan, met mijn twee flatmates, Thomas (die oorspronkelijk onze 3de flatmate ging zijn) en onze allerbeste Turkse vriend, een echte engel, Burak.
Johannes had het plan opgevat naar Amsterdam te vliegen (quote van de dag: "it's not only for the drugs..."), Eglé had geen geld meer aangezien ze een paar dagen ervoor naar Bulgarije is gereisd voor haar visum (heel stom want Edirne is aan de grens, ze had gerust even heen en weer kunnen lopen) en ze vertrekt maandag normaal voor een tripje naar Syrië (ze heeft wel geen visum, die je op voorhand moet kopen maar probeer het land toch binnen te geraken)... Dus werd het maar met zijn drietjes!
Dus, om 1u pas spreken we concreet af. 't Was dat Thomas pas de dag ervoor had beslist mee te gaan, en we Burak nodig hadden om te weten welke bus we nu waar moesten nemen... Om 1u direct naar bed, om 5u wakker gemaakt door een bende giecheltrutjes die terugkomen van een fuif en 't niet nodig vinden om de deur dicht te doen, en om 6u45 pijnlijk wakker geschud door de wekker (wel, drie wekkers eigenlijk, ik wilde zeker op tijd opstaan)...
Eén uur bus naar de otogar; van daar 2u15 bus naar Edirne en om 11u30 zitten we in het centrum! De weg was weer eens wat anders: heuvelachtig, heel herfst/winterachtig, en wat mij vooral opviel: overal waar ze maar konden zaten er roofvogels (valken of buizerds, ik heb het niet goed genoeg gezien), op ieder pilaar die niet te dicht was bij de vorige.
Eens toegekomen, even een trip naar de beroemde Meriç rivier (Maritsa in het Engels), die op enkele plaatsen de grens tussen Turkije en Griekenland vormt. Intussen komen we een oude, afgebrande synagoog tegen waarvan enkel de facade is blijven staan. Die facade staat er al zo'n 100 jaar niets te doen... Best nog mooi en bevreemdend!

Bemerk dat de muurschilderingen aan de binnenkant er nog steeds zijn!

 De Meriç rivier is, tjah, vooral heel breed. En nu is het laagseizoen. Als het veel regent, hebben ze er nogal wat last van overstromingen...

Links: Burak, de gids, rechts: Myrjam, wiens haar wegwaait!

Even eten in de een restaurantje met een leuk concept: je komt er, je zegt wat je wil, ze maken het... Ze hebben geen menu of zo. En ik moet toegeven, het is heerlijk thuisgemaakt eten, Turks eten op grootmoeders wijze, zeg maar! Voor maar 4 euro per persoon was het dat wel waard!

Ons schattig restaurantje!

Vervolgens: het psychiatrisch ziekenhuis en medische school vanuit de Middeleeuwen. In dit ziekenhuis behandelden ze de patiënten die aan allerlei kwalen leden zoals depressie, schizofrenie... en ook de personen met een mentale achterstand aan de hand van muziek. Ze werden niet echt uigestoten, maar echt behandeld om ze beter te proberen te maken, en dat al in de 15de eeuw, ik sta perplex! Als ik zie welke praktijken nog gangbaar waren in het begin van vorige eeuw in België, getuigt dit toch van een verre ontwikkeling!

Het ziekenhuis/de school (en de dreigende wolken die vandaag
voor regen zorgen)

Een onderdeel van de school, en hoe het er toendertijd had
moeten uitzien!

Maar goed, van daar terug naar het centrum, waar er op iets van 500m drie prachtige moskeeën zijn, die we alledrie aandeden. Echt fijn om dat te doen met een pratikerende moslim! Ik leerde wel wat bij over het geschrift, de gebruiken, het gebed... We waren zelfs nog in de moskee wanneer het gebed begon, dus dat maakte ik toch nog eens mee! Ik heb intussen het Arabisch teken voor Allah en Mohammed leren onderscheiden, en we hoorden ook wel leuke weetjes over de moskeeën. Zo is er eentje met vier verschillende minaretten, elk een eigen ontwerp. Eentje heeft drie balkonnen en even veel trappen: een trap voor het eerste en derde balkon, een trap voor het tweede en derde, en eentje enkel voor het derde... Vergis je hier maar niet, of je mag heel de weg terug!

Een van de mooiste moskeeën die ik al heb gezien! En natuurlijk, de groepsfoto van de dag!
Op de achtergrond staat er "Mohammed" in't wit, en Allah in 't zwart.

Zoals zo vaak hier: een duizelwekkend mooi plafond in de moskee!

De grootste moskee, naar het schijnt de mooiste van Turkije!
Ontworpen door Sinan, die ook de blauwe moskee heeft ondworpen!

En dan tjah, nog een beetje wandelen in het centrum, Turkse specialiteiten proeven (waarvan de zoete lollies van op de foto; ik quoteer Thomas: I prefer sucking, I really don't like eating it. Met een slappe lach bij Burak tot gevolg dus), nog meer zoetigheden eten, wat kerstkadootjes kopen (maar daar verklap ik niets meer over;-))... En moe, terug met de bus naar huis!

Ik kan de sfeer van het centrum daar moeilijk beschrijven. De hoofdstraat is breed, geen auto's, met van die kasseien aangelegd. Hier en daar een boompje, hier en daar een bankje, nog een paar fonteintjes of standbeelden... En aan beide kanten natuurlijk heel wat winkeltjes! Wel grappig, als je nog geen twee minuten met de bus rijdt, kom je in de suburbs terecht: precies dorpjes die volledig afgesloten zijn van de wereld, hoewel er dus een kilometertje verder een super rijk centrum is.

Een van de vele fonteinen in de "main street"

Al bij al een supergeslaagde uitstap! En aangezien Burak zegt dat hij alle talen kan lezen, ik wil hem nog eens bedanken voor deze prachtige trip, en alle verhaaltjes! 't Is eens wat anders dan dat in een boekje te lezen!