Deze keer naar een van de mooiste plaatsen in Turkije: Cappadocia!
Het ligt ergens in Centraal-Anatolië, op zo'n 300km van Ankara, één uurtje vliegen van Istanbul... Eén uurtje die mij zeer slecht bevallen is... Heel erg ziek bij het landen, en de dag erop nog niet 100%, feestje dus...
Eerste dag: veel regen voorspeld dus gaan we mee met een bustoer met zo'n 12 andere toeristen... Eerste stop is al mislukt, maar hilarisch! Een mooi zicht op ons dorpje, Goreme, in de regen en vooral veel wind! Even 10 minuten Japaner spelen, en dan de bus weer op!
Volgende stop: een complex aan ondergrondse grotten, met 8 verdiepingen. Het diende lange tijd als schuilplaats voor een pak Christenen die er leefden en zich verstopten wanneer er weer eens een razzia was. Niet voor mensen met astma, en zeker niet voor wie claustrofobisch is! Smalle doorgangen alom, waar zelfs ik (!) me in moest bukken, en soms nauwelijks verlicht.
De meeste vluchtelingen blijven er gelukkig maximum 15 dagen, want langer is het echt niet leefbaar: nauwelijks lucht, geen licht... En met 2000 kan dat niet hygiënisch zijn.
Oh, en we hadden dan onze gids. Heel slecht Engels, die naar de naam Efe luisterde (en ons de de Efe's tour noemde, Efes is een bekend merk van bier in Turkije, ha. ha. ha.). Efe was, tjah, een man. Of was het een vrouw? Hij zag eruit als een man, op zijn gezicht na, kleedde zich als een man, maar had een vrouwenstem. Toen hij begon over zijn verloofde, dachten we wel dat 't een man was, maar je kan dat natuurlijk nooit zeker weten, met al die transseksuelen hier...
Na die grotten met de vreemde atmosfeer, een wandeling in een canyon, best nog de moeite! 4 kilometertjes in de natuur, langs een rivier. En gelukkig was de regen tegen dan over, hoewel 't nog koud bleef.
Derde, en voorlaatste stop van de dag: de Selime monastery, juist naast één van de draaiplaatsen van Star Wars (hoewel we dat niet terugvonden op het internet, maar het zit er wel zo uit). Allemaal huisjes gebouwd in de rotsen, uitgehold en een heel complex van gemaakt. 't Is hier niet voor mensen die lomp zijn, dus ik moest me met veel voorzichtigheid omhoog en weer omlaag werken, maar 't lukte, hoera!
Dag twee: wandeling op het programma! We beginnen met een bezoek aan het open lucht museum in ons dropje; weer een oud complex van kerken en klooster, indrukwekkend hoe ze daarin konden leven; de foto's spreken voor zich, denk ik! Het weer was prachtig! Jas was vaak niet nodig, en we hadden allemaal nogal warm na een goede wandeling, heerlijk!
Daarna, wandeling van 14 kilometers heen en terug, 7km naar een dropje, eten, en 7km terug, das rustig.
Of toch niet... De 7km waren op en af, langs kleine paadjes waarvan we soms niet wisten dat ze er waren, een paar valpartijen later bevinden we ons (na 2u stappen) temidden de roze vallei. PRACHTIG.
We zijn omgeven door roze stenen die overal opreizen, waar hier en daar nog een huisje was vroeger, indrukwekkend is het goede woord. Voor ons, een enorm plateau; aan de andere kant een veld van wat ze in het Engels fairy chimney noemen (klinkt duizend maal beter dan het Nederlandse aardpiramide, geef toe). Dus, we beslissen om iets te gaan eten in 't dorpje en dan daarnaar toe te gaan. We volgend de weg, en stappen, en stappen, en stappen... en stappen nog meer. En komen heel de andere kant uit! Het was al 15u30, en we moesten nog middag eten! Een paar pide's (Turkse pizza's) en de taxi naar het hotel... En dan avondje niets doen. Gewoon kapot, filmpjes kijken, en slaapjes doen.
Dag drie, had ik twee opties: paardrijden met Delphine en Thomas, of scooter met Guillaume en Vincent. Beide heb 'k nog niet gedaan, voor beide heb 'k schrik, en op het hotel blijven was geen optie (alleen wandelen ook niet)... Guillaume en Vincent gaven duidelijk te kennen dat ze graag sjette gaven bij het scooteren en dat ze mij liever niet meehadden, en Delphine en Thomas waren me aan het pushen om hen te vergezellen; de keuze was gemaakt...
Dus om 10u30 kruip ik doodsbenauwd op het rustigste paardje... Hij wil al onderweg, dus wordt goed vastgehouden... 20min later ben ik relax en voel ik me er helemaal thuis op! Mijn paard is lief, en ik voel hem goed aan, 'k weet al rap wat ik moet doen dankzij de deskundige hulp van de begeleider en Delphine en Thomas die beide een paar jaar manage achter de rug hebben.
Na een goed uur, zit ik al te zagen om er wat meer tempo in te steken. Voor galop ben ik nog niet klaar, maar een klein looppasje was best wel fijn!
Daarna de Love Valley, een andere vallei, dichter bij huis, met heel veel fairy chimney's. De naam wordt ongetwijfeld afgeleid van de vorm van de chimneys, die voor velen weinig tot de verbeelding spreken. Fairy chimney's is een lief woordje, zeg maar!
En daarna, ff in de winkeltjes rondkijken. Zoals al heel de reis, komen we overal Turken tegen met een uitstekend Frans! En de gewone trucjes worden bovengehaald: theetje, babbeltje, en dan is't verkopen! We lezen samen de "guide du routard" onze trouwe gids door alle reizen heen, die zegt dat we moeten opletten voor de verkopers. Wie je een theetje of maaltijd aanbied, doet dit enkel om te verkopen en zal je in't zak zetten. We lezen dit samen met de verkoper die er niet om kan lachen (wij natuurlijk wel, slappe lach gegarandeerd!). Uiteindelijk zijn we toch nog goede klanten geweest (behalve ik, ik vond mijn goesting niet).
En zo hebben we weer een reis achter de rug! De laatste in Turkije, en nu zelfs al thuis! Het gaat allemaal wel rap:-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten