Met de vakanties achter de rug, zijn er heel wat problemen gebleken met de visa's hier. Want, ja, je denkt dat je op Erasmus gaat, maar voor Turkije heb je een studentenvisum (en paspoort, wat ik ook nog niet had) nodig. Ik vroeg een "multiple entry" aan, en kreeg een "single entry", wat wil zeggen dat je er maar één keer het land in en uit mee mag. Wat je wel moet doen is een residence permit aanvragen binnen de 30 dagen bij de locale politie. Dus, vanaf de eerste week proberen we dat allemaal maar je moet er online een afspraak voor maken. Dus: naar Antwerpen om visum (je kan dat ook in Brussel, zo'n 1000m van waar ik werkte, maar dat is enkel voor Walen en Brusselaars) en dan nog te horen krijgen dat je hele dag die je verliest, nog niet alles is... We gaan dus allemaal op de site, op zoek naar een vrije dag om ons in te schrijven;
Eerste vrije dag? 1 november, ruimschots over de 30 dagen dus. Maar das niet erg, zeggen ze ons, als je je afspraak voor die 30 dagen vastlegt, kunnen ze het je niet kwalijk nemen en ben je nog wettelijk. Oh, en op 1 november is er geen enkel uur vrij... Vreemd.
Dus maak ik een afspraak op 23 november, dinsdag gepasseerd.
Intussen ben ik al het land in en uit geweest in oktober, en terug vorige week om naar Griekenland/Bulgarije te gaan. Mijn eerste exit was geen probleem, bij mijn tweede twijfelden ze even.
- " Dit is single entry"
- "Ja, maar ik heb een afspraak volgende week! Ze konden niet eerder."
- "Hmmm..."
- "Ik kan er echt niet aan doen, ik ga volgende week voor mijn residence permit"
- "Je ticket, die is one-way, juist?"
- "Ja..."
- "Okay, whatever" Als om te zeggen: als je terugkomt zal je wel vastzitten, mijn probleem niet meer...
en ik kreeg mijn stempel!
Zelfde miserie bij Thomas, beetje getwijfel, maar hij was al geweest voor zijn permit, en kon iets voorleggen zeggend dat hij hem binnenkort ging krijgen.
Weer binnenkomend, nam ik dan maar geen risico: ID-kaart, in plaats van paspoort, en toeristisch visum voor 15 euro, zo kan ik zeker binnen. Bij Thomas openen ze zijn paspoort op een random plaats en zetten ze een random stempel, zo, dat is zijn nieuw toeristisch visum...
Verder hoorde ik nog dat sommige mensen een boete moesten betalen tussen de 200 en de 1000 lira (of was het eerder omkopen/corruptie?).
Dus, ik heb mijn toeristisch visum, en ik moest daardoor niet meer naar de politie, hoera! Geen gepruts meer met de administratie! Wat nog beter is, is dat een toeristisch visum multiple entry is, weliswaar maar voor 90 dagen, maar ik kan dus naar huis voor Kerst en terug, zonder enig probleem!
Want daar heb ik nu toch wel wat verhalen van gehoord: mensen die heel wat keren moeten teruggaan want ze hebben nog een document nodig, mensen die het document niet in kleur hebben of in het Engels en niet in Turks. Oh, en iedereen daar spreekt enkel Turks, op één na voor zover ik weet, leg dat dus allemaal maar uit!
Uiteindelijk moet je binnen de 3 dagen na je afspraak of hij vervalt, samen met je visum, en anders moet je het land uit voor 3 maanden! Zo heb ik een vriendin die volgend weekend even een tripje naar Sofia heeft moeten boeken.
Intussen nog meer problemen opgedoken, zoals Johannes, mijn flatmate, die vandaag om zijn residence permit moest, maar ze zijn hem kwijt... Wat jammer toch! Oh, en als hij een reis naar het buitenland heeft geboekt voor volgende week, dan is dat jammer he, hij mag het land niet uit (hoe is het bij mij dan twee maal gelukt? Ik heb echt geluk gehad, denk ik...). Of ze hem zullen hebben tegen woensdag? Misschie, mischien ook niet, dat ziet hij wel he!
Zo, korte samenvatting: ze rammelen hier graag met je voeten! Ze laten je meestal van de ene naar de andere lopen voor een document, zo precies zoals in Asterix en Obelix en de twaalf werken!
Of zoals het eerste deel van L'auberge espagnole, die we deze week bekeken, tot grote hilariteit (en veel herkenning) van menige Erasmuser. Daar vind ik jammer genoeg niet direct een filmpje van :(
Verder hebben we natuurlijk ook de inschrijving gehad. Je moet je gaan inschrijven in de verste campus van hier en iedereen heeft een afspraak. Achteraf gezien, het deed er niet toe, wie eerst was, kwam eerst. Ik dus mooi op tijd, en toch een halfuur tot een uur moeten wachten. Voor wat? Eén papiertje die ik moest krijgen, twee die ik moest afgeven, en dan op met een paar naar de pc-klas om me nog online in te schrijven ook. Vervolgens - ook al heb je al wat foto's afgegeven - een fotootje nemen voor je kaart van de unief, je krijgt je kaart, en hup, weer naar huis. Drie uur verloren met deze administratie... En dan spreek ik nog niet voor het inschrijven van de vakken!
Die moet je zelf kiezen, en je moet je ervoor inschrijven op de pc, ook. Dat doe ik dus, maar ik vind mijn vak niet! Ik had al de toestemming die ik nodig had, gekregen via de site van mijn prof (het stond er zelfs, je hebt een token om dit vak te volgen) maar neen, het is geen internationaal vak, dus ik kan het niet volgen. Dus van hier naar daar lopen (ik had nog één uur en de inschrijvingen liepen af, spannend!) en uiteindelijk ging de registratie afdeling mij inschrijven (wat 3 tot 4 weken later gebeurde...). Ik kan zo nog tal van voorbeelden opnoemen, bijvoorbeeld over sim-kaarten die enkel in Turkije werken en telefoons die geblokkeerd worden als ze niet Turks zijn (je moet ze laten registreren, tegen een prijsje, natuurlijk) maar ach, het is het allemaal wel waard!
Intussen beseffen we ook hoe dicht wel al zijn bij het einde... We hebben nog maar 4 weken, 4 weekends, 4 mogelijke gekke reizen, en het is Kerst, waarvoor bijna iedereen naar huis gaat. Na Kerst, komen de examens, en daarna komt het onvermijdelijke afscheid!
Soms lijken 5 maanden heel erg lang (vooral in het begin) maar hoe dichter je bij het einde komt (we zitten al goed en wel over de helft) hoe meer je beseft dat je tijd tekort komt en dat je deze stad echt zal missen. We hebben hier allemaal wel heel wat gewoontes opgebouwd, we hebben onze café, onze straat, onze thuis, onze unief, onze lessen, onze vrienden... En over niet zo lang gaan we weg, en plots woont er dan iemand anders in mijn kamer en gaat er iemand anders in dat café wat gaan drinken, maar wij niet meer... Aan de ene kant worden we er al bijna triestig van, maar het doet me ook denken dat dit wil zeggen dat we er nù van moeten genieten en nù alles moeten bezoeken en heel de stad beleven, zoveel we maar kunnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten