Cappadocia!

Laatste weekendje in Turkije, en dus een weekendje reizen!
Deze keer naar een van de mooiste plaatsen in Turkije: Cappadocia!
Het ligt ergens in Centraal-Anatolië, op zo'n 300km van Ankara, één uurtje vliegen van Istanbul... Eén uurtje die mij zeer slecht bevallen is... Heel erg ziek bij het landen, en de dag erop nog niet 100%, feestje dus...
Eerste dag: veel regen voorspeld dus gaan we mee met een bustoer met zo'n 12 andere toeristen... Eerste stop is al mislukt, maar hilarisch! Een mooi zicht op ons dorpje, Goreme, in de regen en vooral veel wind! Even 10 minuten Japaner spelen, en dan de bus weer op!

Volgende stop: een complex aan ondergrondse grotten, met 8 verdiepingen. Het diende lange tijd als schuilplaats voor een pak Christenen die er leefden en zich verstopten wanneer er weer eens een razzia was. Niet voor mensen met astma, en zeker niet voor wie claustrofobisch is! Smalle doorgangen alom, waar zelfs ik (!) me in moest bukken, en soms nauwelijks verlicht.

De meeste vluchtelingen blijven er gelukkig maximum 15 dagen, want langer is het echt niet leefbaar: nauwelijks lucht, geen licht... En met 2000 kan dat niet hygiënisch zijn.
Oh, en we hadden dan onze gids. Heel slecht Engels, die naar de naam Efe luisterde (en ons de de Efe's tour noemde, Efes is een bekend merk van bier in Turkije, ha. ha. ha.). Efe was, tjah, een man. Of was het een vrouw? Hij zag eruit als een man, op zijn gezicht na, kleedde zich als een man, maar had een vrouwenstem. Toen hij begon over zijn verloofde, dachten we wel dat 't een man was, maar je kan dat natuurlijk nooit zeker weten, met al die transseksuelen hier...

Na die grotten met de vreemde atmosfeer, een wandeling in een canyon, best nog de moeite! 4 kilometertjes in de natuur, langs een rivier. En gelukkig was de regen tegen dan over, hoewel 't nog koud bleef.
Derde, en voorlaatste stop van de dag: de Selime monastery, juist naast één van de draaiplaatsen van Star Wars (hoewel we dat niet terugvonden op het internet, maar het zit er wel zo uit). Allemaal huisjes gebouwd in de rotsen, uitgehold en een heel complex van gemaakt. 't Is hier niet voor mensen die lomp zijn, dus ik moest me met veel voorzichtigheid omhoog en weer omlaag werken, maar 't lukte, hoera!

Afsluiter: bezoek aan een fabriek van onyx juwelen. Afzetterij tot en met, en enkel en alleen voor toeristen te trekken. Fijn om eens te zien, maar das ook alles.
Dag twee: wandeling op het programma! We beginnen met een bezoek aan het open lucht museum in ons dropje; weer een oud complex van kerken en klooster, indrukwekkend hoe ze daarin konden leven; de foto's spreken voor zich, denk ik! Het weer was prachtig! Jas was vaak niet nodig, en we hadden allemaal nogal warm na een goede wandeling, heerlijk!

Daarna, wandeling van 14 kilometers heen en terug, 7km naar een dropje, eten, en 7km terug, das rustig.
Of toch niet... De 7km waren op en af, langs kleine paadjes waarvan we soms niet wisten dat ze er waren, een paar valpartijen later bevinden we ons (na 2u stappen) temidden de roze vallei. PRACHTIG.

We zijn omgeven door roze stenen die overal opreizen, waar hier en daar nog een huisje was vroeger, indrukwekkend is het goede woord. Voor ons, een enorm plateau; aan de andere kant een veld van wat ze in het Engels fairy chimney noemen (klinkt duizend maal beter dan het Nederlandse aardpiramide, geef toe). Dus, we beslissen om iets te gaan eten in 't dorpje en dan daarnaar toe te gaan. We volgend de weg, en stappen, en stappen, en stappen... en stappen nog meer. En komen heel de andere kant uit! Het was al 15u30, en we moesten nog middag eten! Een paar pide's (Turkse pizza's) en de taxi naar het hotel... En dan avondje niets doen. Gewoon kapot, filmpjes kijken, en slaapjes doen.
Dag drie, had ik twee opties: paardrijden met Delphine en Thomas, of scooter met Guillaume en Vincent. Beide heb 'k nog niet gedaan, voor beide heb 'k schrik, en op het hotel blijven was geen optie (alleen wandelen ook niet)... Guillaume en Vincent gaven duidelijk te kennen dat ze graag sjette gaven bij het scooteren en dat ze mij liever niet meehadden, en Delphine en Thomas waren me aan het pushen om hen te vergezellen; de keuze was gemaakt...

Dus om 10u30 kruip ik doodsbenauwd op het rustigste paardje... Hij wil al onderweg, dus wordt goed vastgehouden... 20min later ben ik relax en voel ik me er helemaal thuis op! Mijn paard is lief, en ik voel hem goed aan, 'k weet al rap wat ik moet doen dankzij de deskundige hulp van de begeleider en Delphine en Thomas die beide een paar jaar manage achter de rug hebben.
Na een goed uur, zit ik al te zagen om er wat meer tempo in te steken. Voor galop ben ik nog niet klaar, maar een klein looppasje was best wel fijn!
Daarna de Love Valley, een andere vallei, dichter bij huis, met heel veel fairy chimney's. De naam wordt ongetwijfeld afgeleid van de vorm van de chimneys, die voor velen weinig tot de verbeelding spreken. Fairy chimney's is een lief woordje, zeg maar!

En daarna, ff in de winkeltjes rondkijken. Zoals al heel de reis, komen we overal Turken tegen met een uitstekend Frans! En de gewone trucjes worden bovengehaald: theetje, babbeltje, en dan is't verkopen! We lezen samen de "guide du routard" onze trouwe gids door alle reizen heen, die zegt dat we moeten opletten voor de verkopers. Wie je een theetje of maaltijd aanbied, doet dit enkel om te verkopen en zal je in't zak zetten. We lezen dit samen met de verkoper die er niet om kan lachen (wij natuurlijk wel, slappe lach gegarandeerd!).  Uiteindelijk zijn we toch nog goede klanten geweest (behalve ik, ik vond mijn goesting niet).
En zo hebben we weer een reis achter de rug! De laatste in Turkije, en nu zelfs al thuis! Het gaat allemaal wel rap:-)

Vrije meningsuiting en het leger: hoe het niet moet

Zoals jullie misschien gemerkt hebben, ben ik de laatste tijd meer in Istanbul en gaan mijn post meer en meer over cultuur, gewoontes...

De laatste twee weken was ik bijna constant in Istanbul, op één dagje Edirne na, en ik heb heel vaak met mensen gepraat, al dan niet Turk, en ik kan ook veel meer observeren.

Daarom wil ik jullie nu graag wat vertellen over de vrije meningsuiting (onder andere persvrijheid) en het leger.

De vrije meningsuiting dus. Het is iets dat hier niet bestaat. Best vreemd voor mij, want ik ben het zo gewoon. Het punt is dat het verboden is zowel Atatürk (zie post over hem, voor wie wil; het is de stichter van de republiek van Turkije) als om het Turks-zijn op één of andere manier te kritiseren. Iets negatiefs over Atatürk, en je riskeert een boete/gevangenisstraf. Wat de kranten betreft, die mogen niet zeggen wat ze willen. Er is zo'n instantie die zich bezighoudt met kijken of de kranten niet te anti-Turks (en dus ook anti-regering) zijn. Als je iets publiceert dat Turken, Turkije of de regering durft te bekritiseren, riskeren ze de krant te sluiten, en kan de journalist in kwestie een serieus gevangenisstraf krijgen.

Turkije heeft een geschiedenis van militaire coup d'états, waarbij de militaire macht vindt dat het niet meer goed functioneert, en dus maar een coup pleegt. Tijdens deze tijden (en dus vooral tijdens de jaren '80), zijn er zelfs enkele journalisten vermoordt geweest omwille van hun publicaties. Ik verwijs ondertussen ook terug naar de film Babam ve Oglum, waarin het hoofdpersonage een hele tijd in de gevangenis martelingen moet ondergaan omdat hij lid was van een Turkse anarchistische krant.

Wat Atatürk betreft: Youtube is tijdens ik denk twee jaar ontoegankelijk gemaakt in Turkije, omdat er een filmpje over Atatürk te zien was waarin hij gaysex had... Zo zijn er nog sites die iets verkeerds hebben gezegd die geblokkeerd zijn in Turkije, en ik dacht dat dat enkel in China en zo gebeurde... Het punt is, we moeten op onze woorden letten hier.

Ik bedacht dat heisa zoals deze rond Wikileaks en Julian Assange. Hij zou hij al lang in de bak zijn gevlogen wegens on-Turksheid!

En over Turksheid gesproken, laten we het hebben over de militaire dienst. Hier is het nog altijd een verplichting, en erger nog, je hebt geen alternatief. Je moet je militaire dienst doen en je hebt geen recht op een sociale dienst in plaats daarvan; dikke pech voor de pacifist. Wie hogere studies doet moet maar 6 maanden gaan, voor de rest is het geloof ik 15 maanden, das niet gering.

Wie écht niet wilt, heeft nog één alternatief: 5 jaar in het buitenland werken, en 10 000 euro betalen. Het is geen alternatief voor de middenklasser, want 10 000 euro is een pak geld voor de gemiddelde Turk.

Eens dus in de dienst, is het niet wat we in België hadden. Het is oorlog. Ze worden gedwongen om 5u op te staan en te marcheren heel de dag lang. Vaak worden ze op gevaarlijke oorlogsgebieden geplaatst in echte gevechten, na een paar maanden mogen ze er al tegenaan gaan. Veel jonge mensen sterven dan op het slagveld, 18 jaar oud...

Verder praktijken waar ik tot nu toe van hoorde: je vier dagen aan een stuk op wacht zetten, zonder dat je mag slapen (wie slaapt, sterft waarschijnlijk door een aanval), en héél veel homoseksualiteit.

Vandaag ging het daarover: homoseksualiteit binnen het leger. Blijkbaar hadden de 6 andere meisje met wie ik daarnet iets was gaan drinken een documentaire gezien daarover.

In Turkije, zoals in het oude Rome, is er een onderscheid tussen wie de daad uitvoert, en wie onderworpen is.  De mannen die worden verkracht worden gezien als onderdanig; zij zijn al vrouwen, en zij zijn de homoseksuele. De mannen die de verkrachting (want vaak is het niet met toestemming) uitvoeren, zijn de homoseksuele en worden heel slecht bezien. Zo zei één van hen: "ik voel me zoals veel vrouwen zich moeten voelen: gewoon een gat dat gevuld kan worden".

Uiteindelijk is het doel van deze militaire dienst niet te leren hoe je alles moet uitvoeren, maar om te tonen dat je klaar bent om te lijden en te sterven voor je vaderland. Echte vaderlandsliefde moet je kweken! Nodeloos te zeggen dat de meeste mannen eerder gebroken terugkomen van zo'n dienst: ze hebben vrienden zien sterven, zijn verkracht geweest, hebben andere mannen moeten doden... Je zou voor minder aan post-traumatische stress lijden.

Mutluluk

Vandaag wil ik jullie graag vertellen over één van de meest schokkende films die ik heb gezien, omdat het juist zo waar is.
De Turken lijken van drama te houden, van films waar de hoofdpersonages verscheurd zijn tussen verschillende dingen; vaak tussen het geloof en wat ze willen of de traditie en het westen... Deze film gaat eigenlijk over het verschil binnen Turkije en hoe duidelijk dat wel kan zijn op sommige vlakken.
Mutluluk, of Bliss, is de titel. Letterlijk vertaald, betekent het geluk.

Meryem (de Turkse variant van Myrjam trouwens, ik zeg altijd dat ik zo heet of ze verstaan het niet), is een 17-jarig meisje dat in het zuiden van Turkije in een klein dorpje leeft. Het is zo'n dorp waar iedereen elkaar kent, en waar ze allemaal wel verre neven of nichten zijn van elkaar. Het dorp leeft dus nogal traditioneel, bijna helemaal afgesloten van de steden waar de verwestering zich inzet.
Op een dag vindt een herder Meryem terug, voor dood achtergelaten aan een meer ietsje uit het dorp. Het blijkt al gauw dat ze verkracht is geweest, maar ze weet helemaal niets meer. Hoe hard ze het ook proberen, ze kan zich helemaal niets herinneren van de feiten. Ze is gewoon in grote schok en doodsbenauwd.
Wat het hoofd van het dorp beslist is dat ze moet sterven. Als ze niets zegt, dan heeft zij gezondigd en een man heeft verleid. Daarbij is ze "bevlekt", ze is niet meer zuiver, en ze heeft de familie van haar eer beroofd. Sterven zal ze dus, omdat ze gezondigd heeft.
Daar begint het verhaal, ik zal niet te veel meer verklappen, maar het is hartverscheurend. Stel je maar voor dat een vader zijn dochter moet vermoorden...
In zo'n gevallen zijn er vaak twee keuzes: of de familie vermoordt de persoon, of ze zetten hem of haar aan tot zelfmoord. Eer zelfmoord, heet dat. Door een zodanig druk en haat van de omstaanders plegen heel wat meisje van 17 of jonger nog zelfmoord. Echt vreselijk.
Deze film heeft me dus aan het nadenken gezet. Want hoewel we in België wel vaker verhalen horen van vrouwen die in Irak veroordeeld zijn tot steniging, is dit voor mij veel dichter, het is Turkije, een land dat naar verwestering streeft, niet Irak...
Helaas komt dat hier nog wel veel voor. Ik heb wat heen en weer gemaild met een vriendelijk Turk, de kerel die iedere keer de films voorstelt, en hij zegt dat dat nog heel veel gebeurt niet op het punt staat te verdwijnen.
Volgens hem is dat vooral in dorpjes waar ze niet opgevoed zijn, waar het enige wat telt de tradities zijn en waar de wetten aan de kant worden geschoven; enkel de wetten van het dorp zijn van belang.
Nadat ik dat hoorde, ben ik toch wat beginnen op zoeken, en wat hij zegt klopt niet helemaal. Enkel in Istanbul wordt er gemiddeld één eremoord per week gepleegd, dat is gigantisch! En ook al telt Istanbul nog 13 miljoen mensen, het is de meest westerse stad van Turkije, en toch gebeurt het hier nog altijd.
Ik zou zeggen, maak jullie maar geen zorgen, als ik nu zonder hoofddoek rondloop (wat tot moord kan leiden in bepaalde gevallen: ik kleed me niet gepast), is het aan mijn familie mij te straffen, dus ik loop geen risico;-)
Het ergste van allemaal is dat de families nu soms wel doorhebben dat er wetten bestaan, maar ze die proberen om te zeilen. Daarom dus onder andere de zelfmoord, want dat heeft de persoon zelf gedaan. En als dat niet lukt, dan proberen ze het zo veel mogelijk op een ongeluk te doen lijken zodat ze niet vervolgd kunnen worden.
Voor mij is het ergste in heel dit verhaal dat het kan gebeuren bij iemand die verkracht werd. Alsof iemand dat wil. Alsof vrouwen dat echt uitlokken en daarom strafbaar zijn. Ik denk dat de emotionele gevolgen van een verkrachting al erg genoeg zijn, en dat er geen nood is aan nog beschuldigd te worden van "verleiding" en "onpuur" te zijn.
Een familie kan er dan wel voor kiezen de persoon te laten leven, maar de kans is klein dat de broers en zussen ervan zullen kunnen trouwen, want niemand wil met een familielid van een onpure trouwen. En zolang de persoon nog leeft, is heel de familie onpuur en onteerd. Ik veronderstel dus dat zelfs de moorden uit groepsdruk ontstaan: de familie, zoals in de film, wil die persoon niet doden, maar ze zien zich ertoe verplicht voor de toekomst van de andere familieleden.
Nog even verduidelijken, dit gebeurt dus niet volgens de Islam, maar volgens de traditie. Ook in andere culturen en godsdiensten kan dat voorkomen; het is iets dat ze hier liever niet gemengd zien.

Een samenraapseltje!

Aangezien ik vaak wat "losse" ideeën heb over Istanubul, Erasmus... Geef ik jullie nu een chaotische post met een beetje vanalles en nog wat...
"In Istanbul is alles te koop". Ik weet niet meer waar ik dit hoorde of van wie het kwam, maar er staat alvast één ding vast, das waar!

Iedere bedelaar vindt wel iets om zich bezig te houden. En dat gaat niet alleen over het bespelen van een muziekinstrument, maar ook over het verkopen van zakdoekjes, aanstekers, rozen, je schoenen poetsen, jezelf laten wegen op hun weegschaal, een fortuinteller (die een konijntje heeft die het briefje voor je kiest), kransjes van valse bloemen voor op je hoofd... En het houdt niet op. Bestaat het, dan wordt het gewoon weg verkocht.

En zo zijn de winkels ook per "thema" gegroepeerd. Hier in de buurt het je een enorme antiek (of beter: valse antiek) district, op weg naar mijn faculteit kom ik dan de autowasserij en wildoppen afdeling, en daarna de mannequins!

Naar de toeristische kant toe, heb je ook de muziekstraat, die overgaat in den statelietenlaan (hoe dat met elkaar rijmt, weet ik niet...)... In Izmir zagen we ook de kappersdreef, kies maar de kapper die je wilt dus!

Niemand is dus werkelijk werkloos, want iedereen vindt wel rap een karweitje om te doen!

Iets wat ik hier ook meer een meer voel, is da ik in Istanbul zit, niet in Turkije. Natuurlijk, Istanbul is in Turkije, maar het is het meest verwesterse onderdeel van het land. Daarnaast heb ik vooral de toeristische aangelegenheden hier aangedaan: Izmir, Antalya, Bodrum... Waar zo wat alle inwoners leven van het toerisme, en waar het dus ook serieus verwesterd is.

Maar als je dan een beetje verder loopt, zoals waar we zaten in bepaalde wijken van Izmir (naar het schijnt is het daar best gevaarlijk, oeps!), zie je hoe groot het verschil is!

Het is voor mij dus moeilijk om écht de Turkse cultuur te begrijpen. Ergens voel je het wel aan, maar toch niet alles... Naast het feit dat Istanbul zo verwesterd is, is het ook een rijke stad, waar de huur ongeveer dezelfde is als die in Belgie. Dat wil zeggen dat enkel de hogere klasse van mensen die graag bij de EU willen, bijvoorbeeld hier wonen.
Daarbinnen kom ik dan nog overeen me de universitaire studenten, wat ook al niet het gemiddelde is, en daarboven op zitten ze nog in één van de duurste universiteiten van Istanbul. Om één jaar te studeren aan de Bilgi University, met je er € 20 000 voor overhebben! Das niet gering dus, zelfs niet voor een Belg! Je stelt je maar voor dat je dan wat zij zeggen of hoe zij zich gedragen veralgemeent naar wat de "Turken" denken. Niet waar dus.

Mijn gids in Edirne, Burak, vertelde al over zijn moeder en hoe zij nog veel traditioneler is. Zo wil zij een goede vrouw vinden voor haar zoon, en vindt ze het echt vreemd, zelfs schokkend, dat we op kot met twee meisjes en één jongen zitten, want dat hoort niet... Best interessant, zo al die opinies! Want Burak, en mijn andere vrienden, vinden dan weer dat het Westen zo veel leuker is. Ze willen geen Turkse vriendin, vinden niet dat hun toekomstige maagd moet zijn, of zijn zelfs anti-hoofddoek, wat hier schaarser en schaarser is met de recente debatten over of de hoofddoek op de middelschool al dan niet zou mogen, en of het verbod op hoofddoeken in publieke functies niet moet worden afgeschaft.

En dan hoor je verhalen van mijn goede vriendin Ceylan (of Marielle). Een Frans meisje (wel, eigenlijk met de dubbele nationaliteit Turks-Frans) wiens grootvader in der tijd naar Frankrijk is gevlucht. Ze is rechts, zo niet extreem-rechts, is tegen een soepel immigratiebeleid, en pro strenge integratieregels. Als je dan haar verhalen hoort, weet je wel waarom. Hoewel ze in Frankrijk is geboren en haar ouders daar ook al een hele poos leven, is het een schande binnen de familie dat ze een vriendje heeft! En dan nog dat hij een Fransman van Engelse afkomst is, dat is pas helemaal ongehoord. Je hoort namelijk niemand te hebben voor het huwelijk. Dat ze op Facebook heeft gezet dat ze een "open relatie" had met hem, was de druppel. Haar tante besliste heel Frankrijk door te reizen om haar ouders te ondervragen over deze status...

Ze zegt dat hoe verder ze gaan, hoe extremer en geïsoleerd haar familie geraakt. Van haar grootvader die een bekende was in het café op de hoek, naar haar tante, nichten en neven die nauwelijks Frans kunnen en meer Turks spreken dan wat anders...

Dit brengt me bij de reflectie dat de Turken in België waarschijnlijk ook extremistischer zijn dan die in Turkije, ironisch, is het niet? Eenmaal weg van thuis, willen de Turken aan hun waarden vasthouden, want zo zijn ze wel, stram in traditie en geloof. En om dat kracht bij te zetten, worden ze extremer; ze tonen dat ze echt Turks zijn. Best ironisch ook weer, want er is in één van de lessen een groot debat geweest over het feit dat als je ergens leeft, het aan jou is om je aan te passen. Wie startte het debat? Een handje vol Turken die die mening deelden: wij passen ons aan aan wij we zijn. Ze verworpen het gedrag van Turken in Duitsland, bijvoorbeeld, keihard. Maar het zal wel weer aan het verschil in opvoeding liggen, vermoed ik zo...

Grappig, want ik herinner me nog dat de lessen over cultuur (cross-culturele organisatie psychologie bij Rita, baah!) mij helemaal niets zeiden, maar eens je het zelf van dicht meemaakt, ben je er plots veel meer in geïnteresseerd!

Ik vind het vreselijk moeilijk deze culturele verschillen, hoe het aanvoelt, en wat het echt is, onder woorden te brengen, volgens mij moet je het echt zelf meemaken! Het is een kwestie van aanvoelen en beleven, veronderstel ik. Er zijn zoveel details in de manier van doen die niet te beschrijven zijn!
Nog iets. Waarom willen sommige Turkse mannen geen Turkse vrouw meer? Omdat ze het beu zijn. Als jullie Belgen vinden dat vrouwen spelletjes spelen, kom dan gauw naar hier! Het is zo dat je hier, als vrouw, nooit zelf de stap zet. Het is altijd de man die de vrouw moet verleiden, en als je als meisje iemand leuk vindt, tjah, dan is het afwachten tot hij naar je komt!
En dan moet de man dus naar de vrouw toe gaan. Ze gaat hem afwijzen, weglopen, en ervoor zorgen dat hij heel veel moeite moet doen  eer ze iets hebben. Ze moet aandacht hebben en heeft graag het gevoel dat mensen zo hard om haar geven. Eens de date dan toch vastligt, is de bewuste avond ook een heel karwei: de man gaat niet enkel met het meisje van zijn dromen op date, neen, er gaat nog een vriendin mee, zodat zij mee kan oordelen over hem. Stel je maar voor, het klinkt precies als een job interview, als er zo twee mensen naar je zitten te kijken en je weet dat ze alles wat je doet en zegt straks zullen bespreken en beoordelen.
Ik snap de Turkse mannen dan best wel, ze willen een Westerse, die niet zo lastig is. Het probleem? Ze passen dezelfde technieken toe, en dat is vooral zo hard pushen als je maar kan, en aandringen, nog eens bellen, mailtjes, smsjes, zeggen dat je haar mist... Werkt niet bij ons! De meeste die ik ken worden daar nogal bang van...
Dus Turkse meisje, als je uitgaat bijvoorbeeld, hebben dan niet zo veel de neiging om met je te gaan socializen, want wij ontnemen hun aandacht door niet Turks te zijn, jaloezie ten top!
En van jaloezie gesproken, zo zijn de Turken ook wel. Bijna controlefreaks. Ik heb zo'n vriendiin die een relatie heeft met een écht Turk. Met echt bedoel ik het traditioneel type dat vindt dat ze een lang kleed moet dragen, dat hij de baas is... In deze gedachten heeft hij haar dus gedwongen om haar paswoord van haar Facebook, e-mail... te geven, en hij chekt het! Hij kijkt al haar mails na, al haar berichten op facebook... Je weet maar nooit dat ze mij bedriegt!

Edirne, baby!

Edirne! Waarschijnlijk mijn favoriete stad als ik ooit in Turkije moet komen wonen!
Edirne ligt zo'n 250km ten noorden van Istanbul, juist aan de Griekse en Bulgaarse grens. Voor heel even, ergens in de 16de eeuw, is het nog de Ottomaanse hoofdstad geweest, vandaar dat het ook een paar oude moskeeën heeft en de stad toch enige beroemdheid geniet.
Dus, eergisterenavond om 1u leggen we alles eindelijk vast. We gingen met vijf gaan, met mijn twee flatmates, Thomas (die oorspronkelijk onze 3de flatmate ging zijn) en onze allerbeste Turkse vriend, een echte engel, Burak.
Johannes had het plan opgevat naar Amsterdam te vliegen (quote van de dag: "it's not only for the drugs..."), Eglé had geen geld meer aangezien ze een paar dagen ervoor naar Bulgarije is gereisd voor haar visum (heel stom want Edirne is aan de grens, ze had gerust even heen en weer kunnen lopen) en ze vertrekt maandag normaal voor een tripje naar Syrië (ze heeft wel geen visum, die je op voorhand moet kopen maar probeer het land toch binnen te geraken)... Dus werd het maar met zijn drietjes!
Dus, om 1u pas spreken we concreet af. 't Was dat Thomas pas de dag ervoor had beslist mee te gaan, en we Burak nodig hadden om te weten welke bus we nu waar moesten nemen... Om 1u direct naar bed, om 5u wakker gemaakt door een bende giecheltrutjes die terugkomen van een fuif en 't niet nodig vinden om de deur dicht te doen, en om 6u45 pijnlijk wakker geschud door de wekker (wel, drie wekkers eigenlijk, ik wilde zeker op tijd opstaan)...
Eén uur bus naar de otogar; van daar 2u15 bus naar Edirne en om 11u30 zitten we in het centrum! De weg was weer eens wat anders: heuvelachtig, heel herfst/winterachtig, en wat mij vooral opviel: overal waar ze maar konden zaten er roofvogels (valken of buizerds, ik heb het niet goed genoeg gezien), op ieder pilaar die niet te dicht was bij de vorige.
Eens toegekomen, even een trip naar de beroemde Meriç rivier (Maritsa in het Engels), die op enkele plaatsen de grens tussen Turkije en Griekenland vormt. Intussen komen we een oude, afgebrande synagoog tegen waarvan enkel de facade is blijven staan. Die facade staat er al zo'n 100 jaar niets te doen... Best nog mooi en bevreemdend!

Bemerk dat de muurschilderingen aan de binnenkant er nog steeds zijn!

 De Meriç rivier is, tjah, vooral heel breed. En nu is het laagseizoen. Als het veel regent, hebben ze er nogal wat last van overstromingen...

Links: Burak, de gids, rechts: Myrjam, wiens haar wegwaait!

Even eten in de een restaurantje met een leuk concept: je komt er, je zegt wat je wil, ze maken het... Ze hebben geen menu of zo. En ik moet toegeven, het is heerlijk thuisgemaakt eten, Turks eten op grootmoeders wijze, zeg maar! Voor maar 4 euro per persoon was het dat wel waard!

Ons schattig restaurantje!

Vervolgens: het psychiatrisch ziekenhuis en medische school vanuit de Middeleeuwen. In dit ziekenhuis behandelden ze de patiënten die aan allerlei kwalen leden zoals depressie, schizofrenie... en ook de personen met een mentale achterstand aan de hand van muziek. Ze werden niet echt uigestoten, maar echt behandeld om ze beter te proberen te maken, en dat al in de 15de eeuw, ik sta perplex! Als ik zie welke praktijken nog gangbaar waren in het begin van vorige eeuw in België, getuigt dit toch van een verre ontwikkeling!

Het ziekenhuis/de school (en de dreigende wolken die vandaag
voor regen zorgen)

Een onderdeel van de school, en hoe het er toendertijd had
moeten uitzien!

Maar goed, van daar terug naar het centrum, waar er op iets van 500m drie prachtige moskeeën zijn, die we alledrie aandeden. Echt fijn om dat te doen met een pratikerende moslim! Ik leerde wel wat bij over het geschrift, de gebruiken, het gebed... We waren zelfs nog in de moskee wanneer het gebed begon, dus dat maakte ik toch nog eens mee! Ik heb intussen het Arabisch teken voor Allah en Mohammed leren onderscheiden, en we hoorden ook wel leuke weetjes over de moskeeën. Zo is er eentje met vier verschillende minaretten, elk een eigen ontwerp. Eentje heeft drie balkonnen en even veel trappen: een trap voor het eerste en derde balkon, een trap voor het tweede en derde, en eentje enkel voor het derde... Vergis je hier maar niet, of je mag heel de weg terug!

Een van de mooiste moskeeën die ik al heb gezien! En natuurlijk, de groepsfoto van de dag!
Op de achtergrond staat er "Mohammed" in't wit, en Allah in 't zwart.

Zoals zo vaak hier: een duizelwekkend mooi plafond in de moskee!

De grootste moskee, naar het schijnt de mooiste van Turkije!
Ontworpen door Sinan, die ook de blauwe moskee heeft ondworpen!

En dan tjah, nog een beetje wandelen in het centrum, Turkse specialiteiten proeven (waarvan de zoete lollies van op de foto; ik quoteer Thomas: I prefer sucking, I really don't like eating it. Met een slappe lach bij Burak tot gevolg dus), nog meer zoetigheden eten, wat kerstkadootjes kopen (maar daar verklap ik niets meer over;-))... En moe, terug met de bus naar huis!

Ik kan de sfeer van het centrum daar moeilijk beschrijven. De hoofdstraat is breed, geen auto's, met van die kasseien aangelegd. Hier en daar een boompje, hier en daar een bankje, nog een paar fonteintjes of standbeelden... En aan beide kanten natuurlijk heel wat winkeltjes! Wel grappig, als je nog geen twee minuten met de bus rijdt, kom je in de suburbs terecht: precies dorpjes die volledig afgesloten zijn van de wereld, hoewel er dus een kilometertje verder een super rijk centrum is.

Een van de vele fonteinen in de "main street"

Al bij al een supergeslaagde uitstap! En aangezien Burak zegt dat hij alle talen kan lezen, ik wil hem nog eens bedanken voor deze prachtige trip, en alle verhaaltjes! 't Is eens wat anders dan dat in een boekje te lezen!