De Turkse papiermolen

De Turkse administratie... Het is toch iets dat alles overtreft!
Met de vakanties achter de rug, zijn er heel wat problemen gebleken met de visa's hier. Want, ja, je denkt dat je op Erasmus gaat, maar voor Turkije heb je een studentenvisum (en paspoort, wat ik ook nog niet had) nodig. Ik vroeg een "multiple entry" aan, en kreeg een "single entry", wat wil zeggen dat je er maar één keer het land in en uit mee mag. Wat je wel moet doen is een residence permit aanvragen binnen de 30 dagen bij de locale politie. Dus, vanaf de eerste week proberen we dat allemaal maar je moet er online een afspraak voor maken. Dus: naar Antwerpen om visum (je kan dat ook in Brussel, zo'n 1000m van waar ik werkte, maar dat is enkel voor Walen en Brusselaars) en dan nog te horen krijgen dat je hele dag die je verliest, nog niet alles is... We gaan dus allemaal op de site, op zoek naar een vrije dag om ons in te schrijven;
Eerste vrije dag? 1 november, ruimschots over de 30 dagen dus. Maar das niet erg, zeggen ze ons, als je je afspraak voor die 30 dagen vastlegt, kunnen ze het je niet kwalijk nemen en ben je nog wettelijk. Oh, en op 1 november is er geen enkel uur vrij... Vreemd.
Dus maak ik een afspraak op 23 november,  dinsdag gepasseerd.
Intussen ben ik al het land in en uit geweest in oktober, en terug vorige week om naar Griekenland/Bulgarije te gaan. Mijn eerste exit was geen probleem, bij mijn tweede twijfelden ze even.
- " Dit is single entry"
- "Ja, maar ik heb een afspraak volgende week! Ze konden niet eerder."
- "Hmmm..."
- "Ik kan er echt niet aan doen, ik ga volgende week voor mijn residence permit"
- "Je ticket, die is one-way, juist?"
- "Ja..."
- "Okay, whatever" Als om te zeggen: als je terugkomt zal je wel vastzitten, mijn probleem niet meer...
en ik kreeg mijn stempel!
Zelfde miserie bij Thomas, beetje getwijfel, maar hij was al geweest voor zijn permit, en kon iets voorleggen zeggend dat hij hem binnenkort ging krijgen.
Weer binnenkomend, nam ik dan maar geen risico: ID-kaart, in plaats van paspoort, en toeristisch visum voor 15 euro, zo kan ik zeker binnen. Bij Thomas openen ze zijn paspoort op een random plaats en zetten ze een random stempel, zo, dat is zijn nieuw toeristisch visum...
Verder hoorde ik nog dat sommige mensen een boete moesten betalen tussen de 200 en de 1000 lira (of was het eerder omkopen/corruptie?).
Dus, ik heb mijn toeristisch visum, en ik moest daardoor niet meer naar de politie, hoera! Geen gepruts meer met de administratie! Wat nog beter is, is dat een toeristisch visum multiple entry is, weliswaar maar voor 90 dagen, maar ik kan dus naar huis voor Kerst en terug, zonder enig probleem!
Want daar heb ik nu toch wel wat verhalen van gehoord: mensen die heel wat keren moeten teruggaan want ze hebben nog een document nodig, mensen die het document niet in kleur hebben of in het Engels en niet in Turks. Oh, en iedereen daar spreekt enkel Turks, op één na voor zover ik weet, leg dat dus allemaal maar uit!
Uiteindelijk moet je binnen de 3 dagen na je afspraak of hij vervalt, samen met je visum, en anders moet je het land uit voor 3 maanden! Zo heb ik een vriendin die volgend weekend even een tripje naar Sofia heeft moeten boeken.
Intussen nog meer problemen opgedoken, zoals Johannes, mijn flatmate, die vandaag om zijn residence permit moest, maar ze zijn hem kwijt... Wat jammer toch! Oh, en als hij een reis naar het buitenland heeft geboekt voor volgende week, dan is dat jammer he, hij mag het land niet uit (hoe is het bij mij dan twee maal gelukt? Ik heb echt geluk gehad, denk ik...). Of ze hem zullen hebben tegen woensdag? Misschie, mischien ook niet, dat ziet hij wel he!
Zo, korte samenvatting: ze rammelen hier graag met je voeten! Ze laten je meestal van de ene naar de andere lopen voor een document, zo precies zoals in Asterix en Obelix en de twaalf werken!

Of zoals het eerste deel van L'auberge espagnole, die we deze week bekeken, tot grote hilariteit (en veel herkenning) van menige Erasmuser. Daar vind ik jammer genoeg niet direct een filmpje van :(
Verder hebben we natuurlijk ook de inschrijving gehad. Je moet je gaan inschrijven in de verste campus van hier en iedereen heeft een afspraak. Achteraf gezien, het deed er niet toe, wie eerst was, kwam eerst. Ik dus mooi op tijd, en toch een halfuur tot een uur moeten wachten. Voor wat? Eén papiertje die ik moest krijgen, twee die ik moest afgeven, en dan op met een paar naar de pc-klas om me nog online in te schrijven ook. Vervolgens - ook al heb je al wat foto's afgegeven - een fotootje nemen voor je kaart van de unief, je krijgt je kaart, en hup, weer naar huis. Drie uur verloren met deze administratie... En dan spreek ik nog niet voor het inschrijven van de vakken!
Die moet je zelf kiezen, en je moet je ervoor inschrijven op de pc, ook. Dat doe ik dus, maar ik vind mijn vak niet! Ik had al de toestemming die ik nodig had, gekregen via de site van mijn prof (het stond er zelfs, je hebt een token om dit vak te volgen) maar neen, het is geen internationaal vak, dus ik kan het niet volgen. Dus van hier naar daar lopen (ik had nog één uur en de inschrijvingen liepen af, spannend!) en uiteindelijk ging de registratie afdeling mij inschrijven (wat 3 tot 4 weken later gebeurde...). Ik kan zo nog tal van voorbeelden opnoemen, bijvoorbeeld over sim-kaarten die enkel in Turkije werken en telefoons die geblokkeerd worden als ze niet Turks zijn (je moet ze laten registreren, tegen een prijsje, natuurlijk) maar ach, het is het allemaal wel waard!
Intussen beseffen we ook hoe dicht wel al zijn bij het einde... We hebben nog maar 4 weken, 4 weekends, 4 mogelijke gekke reizen, en het is Kerst, waarvoor bijna iedereen naar huis gaat. Na Kerst, komen de examens, en daarna komt het onvermijdelijke afscheid!
Soms lijken 5 maanden heel erg lang (vooral in het begin) maar hoe dichter je bij het einde komt (we zitten al goed en wel over de helft) hoe meer je beseft dat je tijd tekort komt en dat je deze stad echt zal missen. We hebben hier allemaal wel heel wat gewoontes opgebouwd, we hebben onze café, onze straat, onze thuis, onze unief, onze lessen, onze vrienden... En over niet zo lang gaan we weg, en plots woont er dan iemand anders in mijn kamer en gaat er iemand anders in dat café wat gaan drinken, maar wij niet meer... Aan de ene kant worden we er al bijna triestig van, maar het doet me ook denken dat dit wil zeggen dat we er nù van moeten genieten en nù alles moeten bezoeken en heel de stad beleven, zoveel we maar kunnen!

Athene, Meteora en Sofia: waar het koud wordt!

Terug in Istanbul sinds amper 10u! Een nachtje uitslapen, en straks hup, weer naar de les!
Intussen dus Ahtene, Sofia en Meteora bezocht, en 'twas de moeite! Even de bus van Santorini naar Athene, en om 1u het hotel gaan zoeken. Het hotel was, jawel, in de straat waar we vier jaar terug met de school hebben gelogeerd, best vreemd... Wel een hotel van een heel ander kaliber: uitchecken vanaf 1u, en louche koppeltjes die binnenkwamen. Nu, het was maar voor enkel uurtjes slaap en we kregen dus toch twinbeds (na een hele reeks "sorry, I could not know you were not together") en rap naar 't bedje.

Volgende dag: Acropolis, Agora, en slenteren door de straatjes. De dag sloten we af met een bezoek van het museum voor Cycladische kunst, me likes! Allemaal van die figuurtjes, tot anderhalve meter groot! Indrukkwekkend dus. Al bij al was het mijn tweede keer Athene, het was wel OK, maar het is niet het mooiste wat ik heb gezien. Gewoon wat rondgeslenterd, nogal moe... Het was wel de eerste keer dat de broek weer bovengehaald werd, hoewel het niet zo koud was natuurlijk. Toch een goed plan, want 't is daar maar 20 graden (tegenover de 26-27 die we al hebben gehad), en dus wat fris in de schaduw.

Op de Acropolis! Bemerkt de blauwe hemel!

Mijn persoonlijke favoriet: de Cycladische kunst! Ik ben fan van die
figuurtjes!

Die ochtend hadden we al een trein naar Kalambaka geboekt. De vraag of we dan van daar naar Sofia konden, werd beantwoord door: zoek dat maar uit in Kalambaka!
Dus rap een hotel voor Kalambaka reserveren! Geen goedkope daar, wel de meest kitcherige ooit! Enorme witte standbeelden, een grote, rode hal... En het beste ontbijt tot dusver! En van Kalambaka op naar de meteoren: een wereld apart! enorme rotsformatie waar ze bovenop om een of andere gekke reden kloosters hebben gebouwd. Prachtig zicht over heel de vallei, en heel mooie kloosters zelfs. Het indrukwekkendste was natuurlijk om de klooster zo van beneden helemaal boven je te zien uittoerenen!
Daar is er flink gewandelde geweest! Hoewel dat het koel was 's ochtends vroeg, stekte de zon nogal later op de dag! Dus T-shirt en petje, en hup, op weg van klooster tot klooster!

In het klooster, met de verplichte rok boven de broek, yay!

En dan, om 17u30 de trein naar Thessaloniki, om naar de laatste stop te gaan: Sofia. Of we de trein naar Sofia gingen krijgen, geen idee, want dat moeten we in Thessaloniki regelen.
In Griekenland hebben ze het systeem van genummerde plaatsen op de trein, geen plaats meer, geen tickets meer. Maar voor de trein naar Thessaloniki was er het eerste deel (we moesten overstappen) ook geen plaats meer, dus hebben ze ons staande plaatsen verkocht. Een uurtje staan, en dan twee uurtjes zitten, nog steeds goed moe (maar al een beetje beter uitgerust, vroeg gaan slapen de vorige avond), half slapend, half kaartend...
Eens in Thessaloniki konden we de nachttrein naar Sofia nemen! We dachten: 6u trein al zittend, van 12 tot 6, geen prettige vooruitzicht, maar ach, we hadden die vorige dag gewoon een vlucht van Sofia naar Istanbul geboekt. Klaar is kees, geen lange reizen meer, eindelijk een eigen bedje, dat zou deugd doen!
Goed nieuws voor de trein naar Sofia: het is eigenlijk 8u rijden, en ze hebben bedden! Dus hoera! Ik verwachte me aan een wagon vol bedden, maar ze hadden nog aparte cabines ook! Dus lekker liggen, niet te veel lawaai en slapen geblazen!
Tot 3u toch... Toen werden we ruw wakker geklopt voor de paspoort controles. Even paspoort tonen, zo half slaapdronken, en verder slapen om om 8u weer wakker geklopt te worden: we komen aan! Plots is her dan ijskoud: 5 graden om 8u, maximum 15 graden later op de dag.
Sofia was, wel anders... Echt mooi, grote gebouwen met veel frulletjes en versieringen, mooie kerkjes, heel veel parkjes... De kathedraal en de opera zijn ongetwijfeld de bekendste. Maar daarbuiten ook veel vervallen woningen, veel armoede, en nauwelijks iets voor toeristen (ze kunnen ook nergens Engels)... Al bij al een mooie afluister van een lange reis, de foto's spreken voor zich!

de opera!

De opera (en wij die gek doen op de voorgrond:-))

De Bulgaren zijn echt schakers, met overal in het park
schaakborden voor wie wil!

Mijn favoriet gebouw rechts! Een kerkje met een fel groen
dak met gouden koepels erop!

Dan nog met 1u vertraging aankomen in Istanbul, en plots geniet ik nog meer van mijn tweede thuisstad en mijn eigen kamertje hier, het is fijn terug te zijn!

Om de reis af te sluiten presenteer ik jullie nog een wist-je-dat'je!
Wist je dat:

• We drie verschillende landen hebben gezien, met drie verschillende munteenheden en alfabetten?
• Hoewel Izmir aan de zee ligt, ze geen strand hebben? Grrr...
• We ook 12 verschillende steden bezocht hebben?
• Thomas over 20 keer is gestruikeld met losliggende stenen, voetpaden of zijn eigen voeten (het is geteld geweest, bedankt Anaïs!)?
• We op negen dagen ongeveer 3200km hebben gereisd?
• We deze reis met zes verschillende vervoersmiddelen hebben gedaan (bus, dolmus, taxi, boot, trein en vliegtuig)?
• De leukste gerecyclede handtassen en portefeuilles te vinden zijn in Sofia?
• Fransen steeds maar ruzie maken onder elkaar omdat de ene van Parijs is en de andere niet?
• We 5 verschillende UNESCO-beschermde sites hebben gezien?
• Turkse bussen het niet toelaten dat een man en een vrouw die elkaar niet kennen naast elkaar slapen?
• We in 6 verschillende hotels hebben geslapen en één nacht bus en trein hebben gehad?
• de paspoort controles in Turkije een lachertje zijn? Ze bekijken je visa niet eens.
• We slechts 37 min regen hebben gehad in totaal?
• Bulgaren in de administratie alles in het Frans aanduiden en niets in het Engels?

• De temperaturen overdag tussen 5 (Sofia) en 27 (Rhodos en Santorini) schommelden?
• Alle monumenten op de toeristische kaart van Sofia eigenlijk standbeelden zijn?
• Ik volgens een broeder van de Mega Meteoron klein ("picollo") ben?
• Ik, op 1000km van Istanbul, toch nog mede-Erasmusers tegenkwam, tot tweemaal toe?

Rhodos & Santorini: zon, zee, en veel mooie huisjes!

En we reizen verder! Van de vaste land van Turkije, naar de eilandjes van Griekenland.
Na Ephesus, waar de voornaamste attractie dus een enorme hoop stenen was, gaan we dus verder naar Marmaris, de laatste etape van onze reis die we al gepland hebben. De zoveelste bus, wel van ver de meest luxueus: iedereen een eigen tv'tje met films zoals Up, Avatar, met muziek en spelletjes en luxe lederen zetels...
Eens in Marmaris (rond 23u in het hotel) komen we aan in de Angels Inn. Vreemde receptionist die onze reservatie niet ontvangen heeft, maar geen nood er is nog plaats genoeg! Verder biedt hij ons eerst wat aan om te drinken, onze kamers moeten maar wachten (en wij ondertussen steeds maar 6u slaap, vele uren bus en bezoeken, een goe bed zou wel deugd doen!). Hij babbelt over koetjes en kalfjes, drink zijn biertje, smoort erop los, heeft een fallusvormige pan in de bar hangen naast een poster met naakte vrouwen en "waarom bier beter is dan vrouwen". We vroegen ons even af waar we waren aangekomen. Voor de rest wel een immervriendelijke kerel die ons heeft geholpen met de boot naar Rhodos en daarvoor uren op zijn pc eeft gezeten en rondgebeld. Het is nu laagseizoen, en in tegenstelling tot de 2 boten per dag die wij verwachten waren het er 2 per week, waarvan deze die we moesten nemen de volgende ochtend om 9u. Reserveren moest normaal de dag ervoor, alles was natuurlijk alles gesloten... Na een pak telefoontjes nog altijd geen nieuws en dan dus maar om 7u opstaan om om 8u15 aan de boot te staan, hopend dat we hem krijgen. Slecht nieuws: verbinding naar Santorini is niet zeker. Even begon ik te paniekeren want het zou 100 euro heen en terug (Marmaris-Rhodos en back) betekenen voor niets als we vastzitten. Dus Myrjam zegt neen. We blijven hier, ik neem het risico niet.
10 minuten later zegt Myrjam: ik wil niet naar huis, let's go!

En zo gebeurde het dat Thomas en ik ons scheiden van de hartsvriendinnen Delphine en Anaïs (jammer, want het begon juist leuk te worden; het kibbelen van Thomas en Anaïs ging vaak over tot geflirt - en heel veel gebabbel over de borsten van Anaïs, ai ai ai - maar er is dus (nog) niets gegroeid, to be continued...) die nu een ex-vriendje van Delphine gingen ontmoeten (ook wel de grootste sexbom ooit bijgenaamd, ik heb al medelijden met Anaïs).
Eens op Rhodos is onze eerste taak een boot te zoeken voor Santorini want aan de hand daarvan moeten we hotels boeken (die we nog niet hebben). En we hebben weer eens geluk! Boot voor Santorini diezelfde avond! Dus boeken we die. En zoals we willen is er een boot voor Athene twee dagen later! Eindelijk hebben we straks nog meer dan één nacht in een hotel op één locatie, dat zal deugd doen. En dus laten we onze bagages achter bij de maatschappij en doen we Rhodos in 4u. Enkel de stad dan; de rest van het eiland, dat gaat nu echt niet.
Het weer is nog altijd tot de verbeelding sprekend: boven de 20 graden en zonnig wat tot topjes, T-shirts, rokjes en bermuda's leidt, Hoeraa!

Anyhoo, we hebben jammer genoeg Marmaris helemaal niet gezien, maar ik was echt blij met het bezoek aan Rhodos! Op een of andere manier deed het me denken aan het dorpje waar ik in Frankrijk heb geleefd met de Middeleeuwse gebouwen van Zandsteen en de kleine huisje in gepaveerde straten. In een hoog tempo deden we dus alle straten aan met de oude burcht, de verrassend goed bewaarde omwalling... Uiteraard konden we niet ontkomen aan de rijen soeverniers en namaak winkeltjes die de mooie straatjes een beetje ontsieren. Voor de rest kan ik Rhodos echt aanraden! Everyone go there! Nu zijn we juist vertrokken van Kos, die op de weg van Rhodos naar Santorini ligt, en het ziet er ook zo mooi uit: een prachtige citadel met mooie oude omwallingen.
straks dus nog eens Santorini; en tot Athene ligt alles al vast. Verder zitten we nog een dag voor op ons schema omdat we Santorini niet hebben gedaan. Tot in Sofia dus?
Oh, en nog even een nootje over de Griekse vriendelijkheid. Situatie nummer één: we hebben geen euro's, we willen een muffin. We krijgen de muffin. Gewoon, gratis. Neem maar hoor, want ik accepteer geen kaarten, en lira's in de plaats moeten ze niet hebben!
En dan in de supermarkt vragen we om een broodje. Die hebben ze niet, maar ze gaat even gaan kijken en er is nog brood. Ze haalt een tomaat uit, neemt kaas, en laat ons nog een tweede toespijs kiezen. Ziezo, we hebben een broodje!



Na Rhodos dus back to Santorini! Hoewel ik er al een 5-tal jaren geleden geweest ben met Frantelzon, vond ik het alles behalve erg terug te keren!

Het kaartje komt overeen met waar we staan, kijk!

Het weer zal alweer mee: 25 graden en zonnig, maar niet te warm zoals in putje zomer. Daarbij was Oia bijvoorbeeld bijna een spookstad zonder al te veel toeristen en met de meeste souverniershops gesloten! Dat betekende dus: rustig genieten van deze overwelmende schoonheid! Ik geef jullie even wat sfeerbeelden mee! Hier hadden we ook even een pauze ingelast: we slapen hier twee nachten. Dat was echt nodig want tussen de late avonden, de vroeg ochtenden, de kleine probleemjes en de uren bus waren we doodop! Dus toekomen in Santorini om 1u aan ons hotel en slapen zolang we wilden. Ik werd om 10u30 wakker, dat gaf me een mooie 9u slaap! De volgende nacht idem dito: van 23u30 tot 9u. Ik voel me al uitgerust!
Over Santorini kan ik verder niet veel vertellen, buiten: Everyone go there too! Echt adembenemend, maar dat moet ik niet vertellen aan wie er al is geweest. Intussen komen de woordjes Nieuw-Grieks ook beetje per beetje terug, best wel leuk om die nog eens te gebruiken, en nog steeds heel vreemd van iemand "nee nee" te horen zeggen als ze "ja ja" bedoelt!
Nu doen we dus de volgende boot aan: Santorini-Athene! Voor Thomas was 't een must van de Acropolis te zien (die zag ik ook al, maar als dat 't enige is dat ik nog eens zie, waarom niet) en dan ook nog waarschijnlijk het museum voor cycladische kunsten (lijkt prachtig!). Morgenochtend is het eerste dat op 't programma staat dan ook om naar Meteora (Kalambaka) te geraken, en wie weet to in Sofia. Dus verplicht bezoekje aan het station en dan in T-shirt en rokje de Acropolis beklimmen!

En we gaan weer op weg! Bye bye!

Izmir - Pamukkale - Ephesus

Okay, na de vorige post ben ik nu écht op weg!
Om te beginnen dus Izmir, een grote stad aan de zee, vooral bekend om zijn klok, en das ook echt alles wat er te zien valt (en het is nog veel kleiner dan gedacht ook)... Het stond op ons programma omdat het een must-do is, eerder dan iets dat we écht wilden zien, en 't is een goede starthaven om de rest van Turkije te bereiken.

Dus: een nachtje bus. Verrassend beter dan de vorige twee; ik begin het echt te leren dat slapen op de bus. 'T is zo erg dat als we 3u bus hebben, ik direct wil slapen als ik nog maar zit. Ik word hevig geconditioneerd!

Gek doen met de "Guide du Routard" die ons overal heen loodst!

Het zicht op de citadel met mezelf, Delphine en Thomas!

En dan dus ontbijt langs de zee (geen strand, jammer) bezoekje aan de horloge en de citadel die een mooi zicht op de stad zou moeten bieden. Het zicht is op lelijke appartementscomplexen of huizen die volledig bouwvallig zijn. De site ligt er zelf verlaten bij ('t is november, er is hier geen toerist te bekennen) en dus doen we dan maar de wandeling naar beneden.

Dàt was pas de moeite; van een cultuurschok gesproken. We werden overal nagekeken omdat we de toeristen waren (ooh neen, een blond meisje!). De mensen poseerden gewillig op onze foto's en de jongetjes voetbalden in de straat. We zijn vervolgens het grootste crapuul ooit tegengekomen, volgens ons toekomstige terroristen of zo, 't kan niet anders... Het profiel? Vier gastjes die met van die bommetjes spelen, en als we passeerden (Delphine had ze wel 'n beetje uitgedaagd) begonnen ze ermee naar ons te gooien, en dan met stenen en zelfs stukken glas. Echt ansgtaanjagend want 't kwam nog gevaarlijk dicht bij ons.
De leeftijd? 2-6, zoiets. Kleine kindjes die eens opgejut helemaal agressief was. Thomas was nog zo vriendelijk ons (we reizen nu mee met Delphine en haar Franse vriendin Anaïs; ik moet weer Frans spreken!) "PAS OOOP" na te roepen eens we de straat uit waren. Wij natuurlijk gillen en als gekken weglopen. Ha.ha.ha.
Verder hebben we op een terrasje waar er geen enkel toerist zat. De prijs voor een thee: 50 kurus; 25 cent. Voor een cola: 75 kurus (37,5 cent).
En dan nog een beetje luieren en zo, en richting Pamukkale! We komen er om 12u toe, hotel was, tjah, 't leek eerder een motel met de kamers die allemaal op een balkon uitgaven. Geen warm water; douche te midden de badkamer zonder afsluiting; water liep maar zachtjes... Maar we hadden een bed! Goe nachtje slaap, en dan naar de kalkwarmwaterbaden.

Echt teleurstelling. 't Is prachtig maar aangezien 't geen zomer meer is, mochten we er niet meer in zwemmen. Dat was suuperjammer, want het weer liet het echt toe en wij waren al in zwempak en al. Dus dan maar een lekker lui dag en richting een zwembad met termen en modderbaden. Ook niet meer onderhouden; we konden dus niet zwemmen of niets. Maar ik lieg niet als ik zeg dat het echt van een andere planeet lijkt te komen. Je waant je op een sneeuwtapijt terwijl je in werkelijkheid op warm water loopt (en de schoenen moeten af, wat het nog bevreemdender maakt). Dus terug naar Pamukkale, en dan maar de bus ophoppen naar Kusadasi waar we nu zitten. Morgen bezoeken we Ephesus, dat gedomineerd wordt door een gigantische Romeinse site (die ze hier in overvloed hebben).
Intussen heb ik Ephesus al achter de rug. Tussen de lange ritten met de bus, de late aankomsten in het hotel, slecht internet en vooral de vermoeidheid, heb ik nog maar nauwelijks tijd gehad mijn pc aan te steken, laat staan te bloggen of iets te publiceren.
Nu zitten we op de boot naar Santorini! Terug naar het prachtig paradijs van witte huisjes met blauwe daken waar je onmiddellijk goed gehumeurd bent. Intussen dus al Ephesus, Marmaris en Rhodos gedaan.

Ephesus was mooi, weer een site, zoals zoveel, middelmatig theater als je die van Aspendos bijvoorbeeld, twee weken ervoor hebt gezien! Maar wat zeker niet te missen was daar is de bibliotheek. Met een prachtige bewaarde fasade die je bereikt door enkele trappen op te lopen en bewaakt door drie indrukwekkende beelden ben je onmiddellijk onder de indruk. Het zicht van ietsje verder en ietsje hoger liegt er ook niet om, dat gebouw moet in zijn tijd echt een pareltje zijn geweest dat tonnen wijsheden bezat. Het kon naar het schijnt matig concurreren met de bibliotheek van Alexandria.

Gözlemes in een Tarzan-achtige hut, tussen de kippen en andere
diertjes!

Verder een grappig dag: het heimelijk plukken van madarijnen, gratis vervoer in een enorme toeristenbus (dat overigens leeg was) nadat we met drie (kortgerokte) meisjes eens lief kijken van een grot naar de site, onze eerste maltijd op basis van Gözlemes (pannenkoeken die ze vullen met kaas, vlees, groenten...), heel wat slappe lach, het spelen van Trivial Pursuit op de iPhone (echt onfair, alles in 't Frans, pff!)... We houden ons goed bezig! We zagen ook het mooie stadje van Selcuk (juist naast Ephesus) en konden zelfs een beetje genieten van Kusadasi, een grootstad waar ons hotel gelegen was en dat veel schattiger bleek dan we dachten).
Het geluk was grote tijd aan onze zijde: het bestellen van een bus voor "8 PM" om 7u 's ochtends, en het krijgen van tickets voor 8 AM (maar toch nog kunnen wisselen), het verliezen van een handtas (én terugvinden), de juiste mensen op het juiste moment tegenkomen die ons helpen om prachtige dingen (of veel goekoper) te zien. We hebben een gouden vakantie! We liggen steeds achterover van de vriendelijkheid van de Turken (en nu ook de Grieken) die je met alles helpen en soms zelfs ruzie beginnen te maken om jou het best mogelijk te kunnen dienen zonder dat ze er een cent aan verdienen. Eigenlijk wel erg dat we vriendelijkheid en behulpzaamheid zo weinig als vanzelfsprekend beschouwen in België (en Frankrijk).
See you later, aligators!

Een rondreis begint met... Istanbul!

Na een hele zware week examens, dat is twee examens die elk in één dag te leren waren en die elk om 17u begonnen (en goed gingen, trouwens) hebben we een welverdiende week vakantie!

Jawel, een hele week, 5 dagen, + twee weekends, das negen dagen, + een vrijdag maandag en een semi-vrije dinsdag.

Op het programma, jawel, reizen!

Van Istanbul naar Izmir, verder naar Pamukkale tot Ephesus en dan Marmaris. En wat het nog brengt, hopelijk Rhodos, Santorini, Athene, Meteora en Sofia!

10 dagen, 3 landen, 9 stops, ik heb er zin in!

Wanneer ik waar ga zijn, voor wie 't wil bijhouden!
Wedstrijdje: wat zie je in de zwarte vorm? De beste inzending wint een ballon!

Enja, we willen de prijs weer drukken, dus... We doen het met de bus (of boot, want ja, bussen rijden niet op water, duh!) en de eerste trot van Istanbul tot  Izmir is dus bijna 600 kilometer over de slecht Turkse wegen, met een minder goede busmaatschappij én een overvolle bus, want 't is ook vakantie voor de Turken, hoera! (Ja, dat laatste was sarcasme). 

Omdat het een lange reis wordt, en het nodige avontuur wel aan te pas zal komen, probeer ik wel dagelijks een stukje te schrijven, en dan post ik het als ik genoeg heb!

Ik kijk er al naar uit! Ik moet alleen zeggen: mijn reisgenoot (nog altijd dezelfde...) is niet iemand waar ik me 10 dagen niet aan zal kunnen ergeren, maar kom, we nemen dat erbij (en sssssht, das een geheim!).*

Daarom hier, mijn eerste stukje, speciaal voor jullie: Istanbul! Want over toerisme in Istanbul kan ik wel boeken schrijven:-) 

Om direct in de sfeer te komen, gaan we dan maar nog beetje Istanbul bezoeken, kwestie van zich al toerist te voelen. Eerst een dagje Istanbul, dan een nachtje bus!
Dus sta ik om 8u30, met slechts 3u slaap en enkele grote slokken Cola (ik voel hier al een thema ontstaan...) achter de kiezen beneden, op naar Galata!
 Ik zal jullie niet te veel vervelen met woorden, maar Galata is een toren, heel dicht bij mij, met een adembenemend zicht op heel Istanbul! Super, prachtig, niet te beschrijven... Met de lichte mist over de heuvels, de helderblauwe hemel, de stad die nog maar juist wakker wordt... En de zon die straalt alsof het te midden de zomer was! Hier is het resultaat:

In de verte zie je de brug die Europa en Azië verbindt!

Daarna nog een paar moskeeën, de kleine Haghia Sophia (één van de mooiste moskees naar mijn mening: klein, bescheiden, wit met vrolijke versieringen, en niet bombastisch...) waar we overal mochten lopen en de Mehmet Pasa moskee waar we lang moesten wachten (het leek gesloten)...

De kleine Sophia.
Oeps, hier valt m'n sjaal toch even af... Voor de zoveelste keer. Echt onhandig ding!

Uiteindelijk spreken we iemand aan en die belt de muezzin of wie dan ook, die 't moet opendoen. Die was écht niet content! Hij komt daar toe, opent de deur (intussen stonden er wel nog wat mensen te wachten), zegt: no photo (heb ik ook nog niet tegengekomen) laat ons nergens staan, en zegt na een tijdje: okay, finished, en gooit ons weer buiten. Als je't mij vraag vond hij het niet tof dat we hem uit z'n kletspauze hebben gehaald! Maar 't was wel mooi: wel bombastisch, rijkelijk versierd, bijna kitcherig, maar de mozaïken (waar ik jammer genoeg geen foto van heb) waren best mooi! Voor jullie speciaal heb ik deze foto van de wikipedia-pagina gestolen!

Oh, en ik vergat bijna het meest indrukwekkende van deze dag! De Basilica Citerne, in't Engels ook soms the Sunken Palace genoemd; als dat niet tot de verbeelding spreekt!
De beste manier waarop ik het kan beschrijven is een enorme hal waar ik plots dwergenkoningen zou kunnen zien verschijnen, met een hoog gewelfd plafond, prachtige pilaren alom... Het is er koel, donker en mysterieus! Even voelde ik me in Moria, en verwacht ik ieder moment de Balrog achter een pilaar te ontdekken!

Oordeel zelf maar over dit magisch oord!

En even een toelichting bij de foto: het is een oud waterreservoir en nu staat 't nog vol met water, maar ze hebben er een soort weg over gebouwd zodat iedereen zich ook in sprookjesland kan wagen! Serieus, waar was die dwerg nu? Ik heb er zeker overgekeken...
En nu dus moe, al veel bezocht, rap valies gemaakt, en straks de bus op! I'll keep you posted:-)

*Voor wie het wilde weten: ik heb cola gedronken toen ik dit schreef, sorry...

Atatürk

Na drie weekends (en dus blogs) buiten Istanbul (Back to Belgium, Bodrum en Antalya), moet ik dit weekend thuis blijven om te blokken, joepie!
Dus schrijf ik een blogje over de Turkse geschiedenis, politiek en cultuur, en ik ga proberen luchtig te blijven;-)

Terwijl ik genoot van mijn vakantie in Antalya, was er in heel Turkije een groot feest voor Atatürk, een held die  hier in Turkije veel aanzien geniet doordat hij de eerste president is van de Republiek van Turkije zoals we't hier kennen.
Lang, heel lang geleden, in een koninkrijk ver van het koude België... was er een een meneer die het niet fijn vond dat Turkije door weetikveel hoeveel landen bezet was. Als een grote, en machtige meneer, verklaarde deze moedige man de oorlog aan Griekenland, en zo geschiedde het dat ze in een wup buitengegooid werden! Ataturk trouwde met zijn vrouw, adopteerde 7 kinderen, en ze leefden nog lang in gelukkig. Einde.
Nouja, zo ging het niet echt, maar das wel een korte samenvatting:-) Atatürk was, voor zover ik weer, een charismatisch leider. Zijn naam was Mustafa, en werd toen Mustafa Kemal (de volmaakte) genoemd, en in the end werd het dan Mustafa Kemal Atatürk, ofte te voorvader van de Turken, je ziet maar hoe graag ze hem hier hebben!
Atatürk wilde een modern Turkije creëren waardoor hij o.a. het dragen van de fez en de hoofddoek helemaal verboden heeft (en dat in de jaren '20). Zijn idee was om zich te profileren als een Westerse staat. Een van zijn dochters, bijvoorbeeld, was de eerste vrouwelijke gevechtspiloot ter wereld, en haar naam doet voor wie naar Istanbul vloog misschien een belletje rinkelen: Sabiha Gocken, ook wel de naam van het tweede luchthaven in Istanbul (de eerste, 3x raden: Atatürk, natuurlijk!).

Note: De Turkse vlag in de hoogte, is als een
parachutespringende ster!

Nuja, na zijn dood is iedereen toch maar weer de hoofddoek beginnen dragen, en hier zie je al direct het conflict in de Turkse cultuur: het aanbidden van Atatürk maar toch tegen zijn verbod op hoofddoeken zijn... Zo is het hier een beetje met alles: we willen Westers zijn en in de Europese Unie toe treden, maar oh wee, als we onze waarde moeten veranderen! Het nationalisme is hier dan ook nog altijd sterk te voelen (misschien logisch voor een staat die juist zijn 87ste verjaardag vierde) en overal hangen er Turkse vlaggen of foto's van Atatürk. Oh, en iedere simpele boer heeft een pc met internet en een laptop, maar op het veld werken ze nog bij wijze van spreken met paard en kar. Ontwikkeld, en toch weer niet.
 Nog iets is dat de vrouwen hier allerhande hoge posities hebben (ik heb alleen maar les van vrouwen aan de unief) en de eerste vrouwelijke eerste minister was er in 1994, terwijl we er in België nog op wachten. Daarentegen is het not done je man tegen te spreken in een relatie. Als hij zegt dat je thuis blijft, blijf je thuis. Gehoorzaam je niet, dan is de relatie bij conventie gedaan. Ieeuw. Niets voor mij;-) Oh, en een vrouw hoort bij het huwelijk nog altijd maagd te zijn voor de meerderheid (in de minder Westerse steden en dorpen wordt er nog altijd uitgehuwelijkt), hoewel de meeste mannen zich niet inhouden en wel een pak vriendinnetjes hebben en er mee in bed duiken. Wat er met hen gebeurd, weet ik niet echt...
Gelukkig zijn mijn vrienden hier anders, ze zijn tegen hoofddoeken en hebben liever Westerse vrouwen (daarom dus dat ze met z'n allen lid worden van de Erasmus Club waarschijnlijk) omdat die minder arrogant zijn. Turkse vrouwen (over het algemeen, natuurlijk) houden heel erg veel van zichzelf. Hoewel dat ze ondergeschikt zijn aan de man éénmaal getrouwd, lijkt het me eerder moeilijk om iets met een Turkse vrouw te beginnen, je moet haar echt veroveren!
Maar goed, ik had het dus over Atatürk... Na zijn regering, is Turkije meer en meer Islamitisch geworden... Ook nu nog neigt de regering meer naar Islamitische beslissingen dan 87 jaar geleden (ondanks het onlangs stemmen van een wet die het land meer zou verwestersen). Toch vieren ze nog altijd zijn presidentschap, ondanks het feit dat er heden ten dage maar weinig van zijn ideologie overblijft...

Om in politieke mood te blijven, hebben we dan ook een politiek-gerelateerde film gezien vorige week, en ik kan hem alleen aanraden! Allen naar de videotheek (of illegaal downloaden)! NU! De naam is Babam ve Oğlum (Mijn vader en zoon) en is een uberontroerende film (zakdoekjes klaarleggen!) waarna alle meisjes met dikke rode ogen buitenkwamen. Ik ga niet te veel van het verhaal vertellen, maar het speelt zich af in de jaren '80, tijdens een van de vele militaire coup d'états. De regering was een of andere dictatuur (ik ken er 't fijne niet van) en onze hoofdpersonage die een anarchist was in Istanbul, moet zijn vrouw de dag van de coup zien sterven na de bevalling van hun zoon omdat er niemand was om hen te helpen... Snik!
Als anarchist wordt hij dan opgepakt, twee jaar de gevangenis in gegooid, mishandeld... En dan komt hij weer thuis, om zijn twee jaar oude zoon aan te treffen. En zo begint het verhaal:-) Over de rest zwijg ik!
Hoe het ook moge zijn, het schets goed het klimaat van de jaren '80: de mensen voelen zich niet meer zo Turks, ze zijn bang, ze wantrouwen de regering...
Daarnaast is het weer een goede schets van de typische Turkse cultuur. na bijna twee maanden hier, vind ik het wel gemakkelijk om de cultuur te herkennen: het chaotische, het rustige levenstempo, het belang van de familie, het respect voor de ouderen (en de typische manier van het groeten van de ouderen: de hand vastpakken, kussen, en dan naar je voorhoofd brengen), de lakse manieren van omgaan met dingen soms (oh, laten we vandaag maar eens niet naar school gaan). Ik kan me maar al te goed inbeelden dat aanpassen aan de Westerse cultuur veel moeilijkheden geeft voor immigranten.
Funny fact, de Turken hier zijn veel gematigder (ook al omdat het Istanbul is) en de vrouwen lopen er in minirokje met een decolté tot aan de navel, terwijl ernaast een vrouw met boerka zit. Niemand kijkt daar echt naar om, niemand fluit of roept naar zo iemand...

Oh, en dan moet ik waarschijnlijk nog iets zeggen over de bom! Zondag 31 oktober is er op 500m van mijn huis een bom ontploft, op Taksim Square, de voornaamste ontmoetingsplaats waar je de metro, bus en tram kan nemen. Geen doden, weliswaar, maar toch een schok. Het verhaal is momenteel nog niet echt volledig: het is iemand die lid is van de PKK, een Koerische afscheidingsbeweging, hoewel zij dat volledig ontkennen. Een ander groep (ook zo'n afscheidingsbeweging) heeft intussen gezegd dat één van hun leden de aanslag pleegde, maar dat het los stond van de organisatie, hoewel anderen claimen dat het het begin is van een hele reeks aanslagen. Feit is dat op 31 oktober het wapenstilstand van de PKK ten einde was, hoewel ze die op 1 november hebben verlengt. Oh, en deze die er wel voor verantwoordelijk zijn, worden soms wel gezien als een coverorganisatie van de PKK die wél gewelddadig is... 't Is dus afwachten.
Hoe dan ook, Turkije is momenteel alles behalve een stabiel land, of je het nu hebt over politiek of cultuur, 't is allemaal beetje verwarrend en een mengelmoes van heel wat dingen (maar dan vooral Westers en Islamitisch). Voor een toetreding tot de EU is er wel nog een lange weg te gaan...

Antalya

Na Bodrum, jawel, een weekendje Antalya. In de voorbije drie weken ben ik waarschijnlijk 6 dagen thuis geweest; het Erasmus leven is toch zwaar soms;-)
In ieder geval: omdat we volgende week (vanaf de 8ste) midterm examens hebben, is het nu de laatste kans om daarvoor nog eens te genieten van het mooie weer van het zuiden en goe te ontspannen in het warme Antalya.
Omdat het vliegtuig toch wat duur is en de treinverbindingen hier oerslecht zijn, is het aangewezen de nachtbus te nemen voor zo'n afstand. Vertrek om 20u30, en dan naar een verzamelplaats waar de tweede bus met 2u vertraging vertrok, om 23u30. Aankomst aan het hotel om 11u, en dan direct een hele dag om van te genieten! De bus was voor een Turkse nachtbus echt luxueus. Brede stoelen die confortabel zitten en ver achteruit kunnen, warm genoeg, én service tussen door met thee, koffie, cola, fruitsap en water. Oh, en ook koekjes bij het vertrek en een sandwich als ontbijt.
Voor de heenweg, echt nog een rustig bus, de helft van de plaatsen waren niet bezet dus kon ik over twee zetels gezellig liggen!
En nu zit ik op de terugweg (nog meer luxe: internet in de bus!) en is hij vol (ieder plaatje is echt bezet): dit wordt een helse nacht!
De heennacht sliep ik al niet zo heel goed omdat je toch ieder halfuur wakker wordt omdat je slecht ligt, maar nu zal het lawaai ook wel niet helpen. Nu, morgen heb ik toch geen les dus kan ik thuis lekker uitslapen!
Maar nu Antalya! Natuurlijk was het geen luilekkere vakantie voor mij, het gaat er eerder om alles te bezoeken wat er te zien was!
Antalya is op zich een echt lelijke stad met veel appartementsgebouwen, veel verkeer... Geen mooie gebouwen, monumenten of straten. Het centrum, een klein doolhofje straten, is daarentegen wel echt mooi. Alle huizen zijn gerenoveerd in typisch Turkse stijl en het het is betalend om er met de auto in te rijden, wat het heel rustig maakt. Op iedere hoek is er wel een verkoper van tapijten of fake goederen, maar das gewoon typisch in Turkije algemeen!

De stad is gebouwd aan de zee, op de rand van een klif van bruin-rode rotsen, met een prachtige met bergen omringde baai!
Vanuit Antalya zijn er ook nog meer prachtige dingen te bezichtingen. Jammer genoeg is er niets op minder dan 20km en zijn de verbindingen heel slecht (genre 3x overstappen en dan nog een paar km stappen) of bestaan ze gewoon niet. Het beste is dus van met een maatschappij of met een taxi te gaan. Taxi dus! Want de maatschappijen zijn nauwelijks actief in het laag seizoen. We vonden eentje die sympathiek was en ons nog een goede prijs aan kon bieden. Hij kon nauwelijks Engels waardoor hij ons niet lastig viel, en liet ons ook echt ons ding doen "tamam, blijf maar zo lang je wilt". Het plan was van op dag 2 de prachtige watervallen van Kursunlu en Duden te doen, en de volgende dag Termessos, een antieke site. Tussendoor wilden we nog een beetje de oude stad bezoeken, wat rondslenteren...
Uiteindelijk hebben we gewoon in één dag die drie gedaan, van 8u30 tot 15u30 en ik kan alleen maar zeggen dat het de moeite was.

De Kursunlu-watervallen, te midden van de natuur

Bij de eerste watervallen, volgens het boekje zwart van het volk in de zomer, waren we bijna heel de tijd alleen in een landschap dat recht uit een sprookje kwam. De foto's spreken hier wel voor zich!
De volgende waterval was was toeristischer, niet zo heel mooi hoewel veel indrukwekkender qua snelheid, maar das ook al. Ik kan er ook lang achteren door lopen in een soort grot, lekker spooky!

De Düden-watervallen

Daarna Termessos dus, een antieke site maar god, wat was dat mooi! Gebouwd tot op 1000m hoogte en verspreid over een heel berg lagen er heel wat verschillende dingen: een theater, een paar tempels en een enorme necropolis. Sites bezoeken in Turkije is alvast voor de moedigen want er zijn niet echt paden waardoor je soms moet klauteren. Afbakeningen aan afgronden kennen ze evenmin en de meeste dingen kan je ook gewoon betreden, op en rond lopen...



Maar wat Termessos vooral zo speciaal maakte was de natuur waarin het gebouwd was: een ondoorgrondbare berg met veel rotsen en veel ruwe beplanting. Voor wie genoeg energie had, kon je tot op het hoogste punt klauteren. Natuurlijk waagde ik me erop, en ik kan fier toegeven dat hoe onhandig ik ook ben, ik er slecht met een paar schrammetjes van de doorns van afgekomen. En het was de moeite! Het zicht strekte zich tot op de baai die een 30-tal kilometers verderop lag. Beelden zeggen hier meer dan woorden!

Het theater van Termessos

Het zicht bovenaan de site van Termessos. Je voelt je er even ver weg van alles!

Het theater van Aspendos

Dag drie: Aspendos en Pergé. Aspendos staat vooral bekend om zijn mooi theater, naar 't schijnt het mooiste van Klein-Azië, en Pergé is een grote site met  heel veel kolommen die nog nagenoeg intact of met een beetje lijm weer in elkaar werden gestoken. Beide de moeite! Het theater was ongelooflijk goed bewaard, zo goed zelfs dat er soms nog optredens worden gegeven! Stiekem zijn we zelfs tot bovenop geklommen, waarschijnlijk verboden, maar ach... In dit prachtig theater worden er in de zomer nog concerten gegeven voor de toeristen, alleen jammer dat die in oktober niet meer doorgingen.

Pergé was... anders. Heel veel kolommen die na een tijdje allemaal wel dezelfde leken, maar de hoofdstraat leek echt nog goed bewaard met de winkeltjes aan beide kanten en de kolommen in het midden! Van boven weer een prachtig zicht, en na een kleine klim (waarbij we een schildpad en wilde koeien in het gewas tegenkwamen) konden we dus een overzicht zien van heel de stad! Veel beter dan van dicht de onderdelen te zien, vond ik toch!

En nu dus, doodvermoeid, terug naar Istanbul! Benieuwd of ik wat slaap heb op deze overvolle bus.