Jawel, 't is zo ver. Dit is officieel mijn laatste post. We zitten nog maar 10min in de lucht, en ik moet toegeven dat ik het toch even moeilijk heb. Het besef dat het allemaal gedaan was, kwam precies als een donderslag bij heldere hemel. Al van 7u zijn we eigenlijk onderweg: Taksi van bij mij tot aan de bus, bus naar de luchthaven, inchecken (met 8kg te veel, wooeps), paspoortcontorle, ff wachten, veiligheidscontrole, plaatsje zoeken, nog wat wachten, taxeren naar de baan... Allemaal gebeurde het een beetje in mijn achterhoofd door de stress en de vermoeidheid. Maar eens je dan die stad waarin je 4 maanden hebt geleefd achter de laag mist en bewolking ziet verdwijnen, is het vertrek pas écht een feit. Bij mijn komst, heb ik het nooit echt beseft. Ik had niet door dat ik afscheid nam van iedereen, of hoe groot het avontuur wel was dat ik tegemoet ging, dus ik dacht dat dat bij mijn terugkomst ook zo ging zijn. Natuurlijk is het een verschil: het idee van nu nooit meer terug te komen - of toch niet in de nabije toekomst - is even hard, want je hebt er echt een leven geleefd, vanalles opgebouwd; naar Belgie wist ik dat ik ten laatste binnen 4 maanden ging terugkeren.
Ik had er mijn appartementje, en ochja, het was misschien niet het mooiste appartement, maar het was wel het mijne; ik had er dan nog mijn vrienden, mijn dagelijkse adressen - van de cafeetje, over de restaurantjes, tot mijn buurtwinkeltje en de simitkarretjes waar ik altijd om ontbijt ging. En ook al kende ik de meneer van de buurtwinkel niet écht, 't is toch een gezicht dat je bijblijft als je daar iedere keer nog rap even om brood of wat dan ook gaat.
Oh, en de mensen... Je bouwt er natuurlijk héél rap een vriendengroep op, dat moet wel anders zou ik maar eenzaam worden. En hoewel ik waarschijnlijk één van de laatste van mijn vrienden ben die vertrekt, is het nu pas zo duidelijk dat ik die niet te veel maar ga zien. Ze zijn allemaal wel welkom in Brugge/Gent, en ik leidt iedereen graag rond, maar de kans dat dat gebeurt... En sowieso zal 't wel vervagen, snif... Gelukkig kan ik wel op een goede vriendenkring rekenen in Belgie om me hen te doen vergeten;-)
En dan heb je nog de stad. Istanbul is PRACHTIG. Echt. Met de minaretten die boven iedere heuvel uitsteken, de machtige moskeeën op iedere hoek, mijn favoriete straat, Istiklal, de winkelstraat, waar het altijd druk is en waar grote merken naar kleine, lokale winkeltjes zijn te vinden, mijn universiteit, natuurlijk, waar ik veel heb opgelet, en me af en toe toch hebt verveeld. 't Is daar zo een eigen wereldje van Turken die eerder westers zijn... Gevaarlijk volgens sommige, en de meeste voelen zich er niet op het gemak, maar voor mij is het een thuis:-)
Maar goed, 't is nu dus gedaan. En ik zal het missen. Brugge gaat nu veel te rustig lijken en ik zal mijn Turkse woordjes vergeten die ik beetje per beetje bijeen heb geraapt (tijd voor een cursus Turks dus!). Het zal ook weer wennen worden aan de Euro, en aan hoe alles zo duur is in België. Wie mij een pitazaak met pita's onder de 1 euro kan aanwijzen, das altijd welkom:P
En toch, zo'n Erasmuservaring, dat verandert een mens toch. Zo ga ik sommige woorden nooit vergeten: tamam (okay), teşekkürler (bedankt), iyi akşamlar (goede avond), hoşçakal (doei), merhaba (hallo)... Zo'n dingen blijven wel hangen! Daarnaast zijn mijn Engels en mijn Frans bijgeschaafd...
En door deze ervaring, ben ik ook gedoemd arm te leven voor de rest van mijn leven! Want reizen, dat zit er nu echt in. Dus, 't wordt sparen om nog heel de wereld te ontdekken, ook minder vanzelsprekende landen, zoals Turkije dat was. Stel je voor, een volledige maand thuisblijven! Dat zal nu moeilijk zijn, maar noodzakelijk, natuurlijk. Op die vier maanden, heb ik even veel keer gereisd, en naar huis komen is er niet bijgerekend! Gelukkig dat het daar zo goedkoop is. Mijn soeverniertjes zijn hier ook mee: de typsiche turkse glaasjes en een poster van één van de mooiste zichten: een moskee, onder de brug tussen Europa en Azië, met de Bosphorus, en in de verte de typische heuvel. Die komt boven mijn bed!
En dan heb je nog de eetgewoontes. Mijn nieuwe favoriet is de kumpir, en een gözleme kan er ook altijd in! Bulgur is jammie, baklava is ook zo heerlijk... Ik zal de Turkse winkeltjes in Gent gaan stalken om er Ayran te gaan kopen! Thee is mijn nieuwe favoriet, en dan vooral appelthee, daar heb ik de grootste doos dan ook van mee! Hoewel 'k 't Belgische eten nu wel kan apprecieren! Ik zeg geen neen tegen een lekkere vol-au-vent!
Zo, dat is het dan! Bedankt aan iedereen die meelas, ik hoop dat jullie van mijn verhaaltjes konden genieten:-) Voor wie nog op Erasmus kan gaan, kan ik alleen maar hopen dat ik de kriebel bij jullie heb aangewakkerd (en dat jullie ook voor Turkije kiezen).
Hopelijk tot gauw, maar dan in het echt!
Hoşçakal!
Ik had er mijn appartementje, en ochja, het was misschien niet het mooiste appartement, maar het was wel het mijne; ik had er dan nog mijn vrienden, mijn dagelijkse adressen - van de cafeetje, over de restaurantjes, tot mijn buurtwinkeltje en de simitkarretjes waar ik altijd om ontbijt ging. En ook al kende ik de meneer van de buurtwinkel niet écht, 't is toch een gezicht dat je bijblijft als je daar iedere keer nog rap even om brood of wat dan ook gaat.
Oh, en de mensen... Je bouwt er natuurlijk héél rap een vriendengroep op, dat moet wel anders zou ik maar eenzaam worden. En hoewel ik waarschijnlijk één van de laatste van mijn vrienden ben die vertrekt, is het nu pas zo duidelijk dat ik die niet te veel maar ga zien. Ze zijn allemaal wel welkom in Brugge/Gent, en ik leidt iedereen graag rond, maar de kans dat dat gebeurt... En sowieso zal 't wel vervagen, snif... Gelukkig kan ik wel op een goede vriendenkring rekenen in Belgie om me hen te doen vergeten;-)
En dan heb je nog de stad. Istanbul is PRACHTIG. Echt. Met de minaretten die boven iedere heuvel uitsteken, de machtige moskeeën op iedere hoek, mijn favoriete straat, Istiklal, de winkelstraat, waar het altijd druk is en waar grote merken naar kleine, lokale winkeltjes zijn te vinden, mijn universiteit, natuurlijk, waar ik veel heb opgelet, en me af en toe toch hebt verveeld. 't Is daar zo een eigen wereldje van Turken die eerder westers zijn... Gevaarlijk volgens sommige, en de meeste voelen zich er niet op het gemak, maar voor mij is het een thuis:-)
 |
| De nostalgische tram door de winkelstraat! Zal ik ook missen... |
Maar goed, 't is nu dus gedaan. En ik zal het missen. Brugge gaat nu veel te rustig lijken en ik zal mijn Turkse woordjes vergeten die ik beetje per beetje bijeen heb geraapt (tijd voor een cursus Turks dus!). Het zal ook weer wennen worden aan de Euro, en aan hoe alles zo duur is in België. Wie mij een pitazaak met pita's onder de 1 euro kan aanwijzen, das altijd welkom:P
En toch, zo'n Erasmuservaring, dat verandert een mens toch. Zo ga ik sommige woorden nooit vergeten: tamam (okay), teşekkürler (bedankt), iyi akşamlar (goede avond), hoşçakal (doei), merhaba (hallo)... Zo'n dingen blijven wel hangen! Daarnaast zijn mijn Engels en mijn Frans bijgeschaafd...
En door deze ervaring, ben ik ook gedoemd arm te leven voor de rest van mijn leven! Want reizen, dat zit er nu echt in. Dus, 't wordt sparen om nog heel de wereld te ontdekken, ook minder vanzelsprekende landen, zoals Turkije dat was. Stel je voor, een volledige maand thuisblijven! Dat zal nu moeilijk zijn, maar noodzakelijk, natuurlijk. Op die vier maanden, heb ik even veel keer gereisd, en naar huis komen is er niet bijgerekend! Gelukkig dat het daar zo goedkoop is. Mijn soeverniertjes zijn hier ook mee: de typsiche turkse glaasjes en een poster van één van de mooiste zichten: een moskee, onder de brug tussen Europa en Azië, met de Bosphorus, en in de verte de typische heuvel. Die komt boven mijn bed!
En dan heb je nog de eetgewoontes. Mijn nieuwe favoriet is de kumpir, en een gözleme kan er ook altijd in! Bulgur is jammie, baklava is ook zo heerlijk... Ik zal de Turkse winkeltjes in Gent gaan stalken om er Ayran te gaan kopen! Thee is mijn nieuwe favoriet, en dan vooral appelthee, daar heb ik de grootste doos dan ook van mee! Hoewel 'k 't Belgische eten nu wel kan apprecieren! Ik zeg geen neen tegen een lekkere vol-au-vent!
Zo, dat is het dan! Bedankt aan iedereen die meelas, ik hoop dat jullie van mijn verhaaltjes konden genieten:-) Voor wie nog op Erasmus kan gaan, kan ik alleen maar hopen dat ik de kriebel bij jullie heb aangewakkerd (en dat jullie ook voor Turkije kiezen).
Hopelijk tot gauw, maar dan in het echt!
Hoşçakal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten