The last post

Jawel, 't is zo ver. Dit is officieel mijn laatste post. We zitten nog maar 10min in de lucht, en ik moet toegeven dat ik het toch even moeilijk heb. Het besef dat het allemaal gedaan was, kwam precies als een donderslag bij heldere hemel. Al van 7u zijn we eigenlijk onderweg: Taksi van bij mij tot aan de bus, bus naar de luchthaven, inchecken (met 8kg te veel, wooeps), paspoortcontorle, ff wachten, veiligheidscontrole, plaatsje zoeken, nog wat wachten, taxeren naar de baan... Allemaal gebeurde het een beetje in mijn achterhoofd door de stress en de vermoeidheid. Maar eens je dan die stad waarin je 4 maanden hebt geleefd achter de laag mist en bewolking ziet verdwijnen, is het vertrek pas écht een feit. Bij mijn komst, heb ik het nooit echt beseft. Ik had niet door dat ik afscheid nam van iedereen, of hoe groot het avontuur wel was dat ik tegemoet ging, dus ik dacht dat dat bij mijn terugkomst ook zo ging zijn. Natuurlijk is het een verschil: het idee van nu nooit meer terug te komen - of toch niet in de nabije toekomst - is even hard, want je hebt er echt een leven geleefd, vanalles opgebouwd; naar Belgie wist ik dat ik ten laatste binnen 4 maanden ging terugkeren.
Ik had er mijn appartementje, en ochja, het was misschien niet het mooiste appartement, maar het was wel het mijne; ik had er dan nog mijn vrienden, mijn dagelijkse adressen - van de cafeetje, over de restaurantjes, tot mijn buurtwinkeltje en de simitkarretjes waar ik altijd om ontbijt ging. En ook al kende ik de meneer van de buurtwinkel niet écht, 't is toch een gezicht dat je bijblijft als je daar iedere keer nog rap even om brood of wat dan ook gaat.
Oh, en de mensen... Je bouwt er natuurlijk héél rap een vriendengroep op, dat moet wel anders zou ik maar eenzaam worden. En hoewel ik waarschijnlijk één van de laatste van mijn vrienden ben die vertrekt, is het nu pas zo duidelijk dat ik die niet te veel maar ga zien. Ze zijn allemaal wel welkom in Brugge/Gent, en ik leidt iedereen graag rond, maar de kans dat dat gebeurt... En sowieso zal 't wel vervagen, snif... Gelukkig kan ik wel op een goede vriendenkring rekenen in Belgie om me hen te doen vergeten;-)
En dan heb je nog de stad. Istanbul is PRACHTIG. Echt. Met de minaretten die boven iedere heuvel uitsteken, de machtige moskeeën op iedere hoek, mijn favoriete straat, Istiklal, de winkelstraat, waar het altijd druk is en waar grote merken naar kleine, lokale winkeltjes zijn te vinden, mijn universiteit, natuurlijk, waar ik veel heb opgelet, en me af en toe toch hebt verveeld. 't Is daar zo een eigen wereldje van Turken die eerder westers zijn... Gevaarlijk volgens sommige, en de meeste voelen zich er niet op het gemak, maar voor mij is het een thuis:-)

De nostalgische tram door de winkelstraat!
Zal ik ook missen...

Maar goed, 't is nu dus gedaan. En ik zal het missen. Brugge gaat nu veel te rustig lijken en ik zal mijn Turkse woordjes vergeten die ik beetje per beetje bijeen heb geraapt (tijd voor een cursus Turks dus!). Het zal ook weer wennen worden aan de Euro, en aan hoe alles zo duur is in België. Wie mij een pitazaak met pita's onder de 1 euro kan aanwijzen, das altijd welkom:P
En toch, zo'n Erasmuservaring, dat verandert een mens toch. Zo ga ik sommige woorden nooit vergeten: tamam (okay), teşekkürler (bedankt), iyi akşamlar (goede avond), hoşçakal (doei), merhaba (hallo)... Zo'n dingen blijven wel hangen! Daarnaast zijn mijn Engels en mijn Frans bijgeschaafd...
En door deze ervaring, ben ik ook gedoemd arm te leven voor de rest van mijn leven! Want reizen, dat zit er nu echt in. Dus, 't wordt sparen om nog heel de wereld te ontdekken, ook minder vanzelsprekende landen, zoals Turkije dat was. Stel je voor, een volledige maand thuisblijven! Dat zal nu moeilijk zijn, maar noodzakelijk, natuurlijk. Op die vier maanden, heb ik even veel keer gereisd, en naar huis komen is er niet bijgerekend! Gelukkig dat het daar zo goedkoop is. Mijn soeverniertjes zijn hier ook mee: de typsiche turkse glaasjes en een poster van één van de mooiste zichten: een moskee, onder de brug tussen Europa en Azië, met de Bosphorus, en in de verte de typische heuvel. Die komt boven mijn bed!
En dan heb je nog de eetgewoontes. Mijn nieuwe favoriet is de kumpir, en een gözleme kan er ook altijd in! Bulgur is jammie, baklava is ook zo heerlijk... Ik zal de Turkse winkeltjes in Gent gaan stalken om er Ayran te gaan kopen! Thee is mijn nieuwe favoriet, en dan vooral appelthee, daar heb ik de grootste doos dan ook van mee! Hoewel 'k 't Belgische eten nu wel kan apprecieren! Ik zeg geen neen tegen een lekkere vol-au-vent!
Zo, dat is het dan! Bedankt aan iedereen die meelas, ik hoop dat jullie van mijn verhaaltjes konden genieten:-) Voor wie nog op Erasmus kan gaan, kan ik alleen maar hopen dat ik de kriebel bij jullie heb aangewakkerd (en dat jullie ook voor Turkije kiezen).
Hopelijk tot gauw, maar dan in het echt!
Hoşçakal!

The battle: Bilgi vs. Ugent

Na toch meer dan vier maanden aan de Bilgi university is het tijd voor een kleine vergelijking met de Ugent, *trommelgeroffel*! Want ja, jullie denken misschien dat ik hier enkel reis, maar stiekem werk ik daarnaast ook een beetje. Jammer, maar helaas;-) Om dat te bewijzen, dacht ik, ik schrijf even wat over mijn unief.
Wel, wie wint weet ik nog niet, maar ik zie wel een paar grote voor- en nadelen van beide!
Beginnend met het meest essentiele toch wel: de lessen! Tjah, daar wint Gent toch onmiddellijk op! Want de lessen hier zijn niet van hoog niveau. Hoewel ik wel derdejaars vakken volg, en dat dat misschien niet zo moeilijk is als 2de master, heb ik vaak 't gevoel dat ze nog te zeer ons handje vasthouden. Zoals ik al zei:: verplicht naar de lessen, huiswerkje hier, taakje daar... Als we het niet verstaan, dan legt ze het nog maar een tiental keer uit, en maken we nog vijf oefeningen in de klas! Nog altijd niet alles door? Godja, maak dan die oefeningen allemaal eens thuis, een terugbrengen tegen volgende les!
Voor een "taakje" dat op 8 van de 20 punten staat, moeten we om de zoveel tijd maar eens een "draft" indienen, die we verbeterd terugkrijgen. Het gevolg is dat wanneer je gewoon bent je eigen werk in te delen naar eigen goedwil en vermogen, je nu alles veel meer moet plannen volgens alle deadlines die je krijgt... Echt lastig, als je het mij vraagt, want het werk is ook veel meer verspreid. Eens 3 uurtje werken aan dat deel, dan nog indienen, verbeteren, nog es twee uurtjes voor het volgende stuk... Enzovoort, je kan nooit goed doordoen, want je weet nog niet wat het volgende stuk zal moeten inhouden.
En de stof, tjah, ik vond het nog meevallen, een beetje zoals in België soms, maar de examens waren echt vreemd... Ik heb al van één vak de punten, en ik heb er 19 voor! Ik snap het niet, zo gemakkelijk was dat nu toch niet? Maar ook niet zo moeilijk dat er 15 van de 24 gebuisd moeten zijn... Er moet wel een serieus verschil in verwachtingen zijn. Want ik wi lniet stoefen, maar ik heb daar maar anderhalve dag voor geleerd...
Dus, Gent is beter qua inhoud, moeilijkheidsgraad en vrijheid!
Maar dan heb je het zogenaam Amerikaans systeem: campussen, veel keuze vakken... En dat is wél fijn! Hier kom je tenminste constant mensen tegen hoewel je er niet mee in klas zit... Want je zit allemaal in hetzelfde gebouw. En zo wissel je ook af en toe eens met wie je in de les zit! Ik weet dat dat voor velen in Gent, zeker in de masters, ook wel zo is, maar bij ons, de psychologie, dus niet...Daarom is het nu zo leuk om af te wisselen tussen de verschillen vakken en klasgroepen, en als je dan van de ene naar de andere loopt, kan je nog altijd iemand die iets totaals anders studeert tegenkomen, als dat niet fijn is! Een beetje meer mengeling graag!
Oh, en wat hier nog zo fijn is, de lessen in het Engels! Het is zoveel meer universeel! In de psychologie - ik heb geen andere ervaring met richtingen, sorry;-) - hebben we er dus geen een. En dat is een gemis! Want hoewel we in Vlaanderen leven en Nederlands er de voertaal is, is Engels wel dé taal om academisch te werken. En ik merk wel dat wanneer ik mijn papers hier in het Engels moet schrijven, ik soms wat academisch Engels, om het zo te zeggen, gemist heb. Als we toch een boek in het Engels hebben, waarom dan niet ook het vak? Ik kan best geloven dat heel wat mensen die mening niet delen (Engels is moeilijker, we snappen niet alles...) maar dat is het juist: hoe meer je het ziet, hoe meer je het zal snappen. Ik was ook altijd tegen die Engelse boeken, maar ben plots wel bijgedraaid omdat ik het nut van lessen in het Engels hier inzie:-)
Wat de examens betreft, ook een vreemd systeem, voor mij. Je hebt ieder uur een examen dat begint, wat betekent dat je er echt meer dan één op een dag kan hebben. Aangezien je dus keuzevakken hebt, moeten ze de examen regelen volgens ieder persoons vakken... Daardoor had m'n flatmate bijvoorbeeld 3 examens op drie dagen, dan twee weken niets, en dan weer twee examens op twee dagen. Goe geregeld, niet? Gelukkig had ik twee examens, goe ver van elkaar, met genoeg tijd om te leren, en nog tijd voor een paper te schrijven, en uit te zieken, dus;-)
Goed, dat was het zoal... Ik weet niet goed wat "beter" is, het is waarschijnlijk gewoon verschillend, maar ik dacht, ik deel dat toch even met jullie! Voor kwaliteit van onderwijs, zitten we in Gent zeker goed, dat is alvast zeker!

Een dag in het leven van... mezelf

Zo ziet een gewone schooldag er uit voor mij... Ik dacht, laat ik dat even weten:-)

8u15: Wekker gaat, geen zin om op te staan, gisteren was 't weer te laat...

8u45: Dan toch opstaan... Rap douchen, kleren aan en vertrekken.

9u10: Afspreken met Thomas die 50m verder woont om samen naar de les te wandelen...

9u15: Simit of açmak kopen, hmmm, ontbijt! Da zijn zo'n rond broodje die ze overal in karretjes verkopen. Lekker en goekoop!

9u30: Bijna aan de unief! Het is hier zo'n drukke baan met voor iedere richting twee rijvakken. Te midden een afsluiting... Tot voor twee weken was er juist ter hoogte van Bilgi (mijn unief), nog een gat in de afsluiting, één van de stukken was weg: ideaal! Nu hebben ze het afgesloten, dus heel de toer doen...

9u35: wachten op de bus. Bilgi heeft bussen tussen de verschillende campussen en ook van Taksim (niet ver van waar ik woon) tot aan de campussen. Het handigste voor mij is om naar de meest dichte campus te wandelen; das maar 5min langer! Maar de buurt is vrij arm, sommige zeggen zelf onveilig, dus 's avonds doe ik dat maar niet:-)

9u45: Toegekomen in Santral, mijn favoriete campus vol graspleinen, bomen en met de Starbucks! En nu naar de leszaal dat er meer uitziet als een cinema dan wat anders! Klaar voor inleiding tot marketing. Normaal volgens 260 studenten dat vak, maar in de les zijn we met hooguit 80. Zo zie je maar hoe boeiend een prof kan zijn;-)

10u10: de prof komt toe, zoals altijd 10min te laat... De les begint. Hoewel we met 6 Erasmusers zijn die het vak volgen, zitten we er met twee of drie... Das deels omdat de prof de neiging heeft veel Turks te praten en het een internationaal vak moet zijn; in het Engels gegeven. Maar door de overvloed aan Turken in de les, schakelt ze nogal veel over. Het is niet zo leuk als je er dan niets van verstaat... Ondanks het vele commentaar gaat dat nog door ook. Maandag is er een vergadering met de rector om daar iets aan te doen:-)

12u: les gedaan, ik heb weer goed opgelet! *kuch* Gelukkig heb ik mijn boek bij om hetgene wat ze zegt wat erin aan te duiden. Hoewel, ze volgt de structuur nooit, vertelt alles door elkaar, behandeld ook stukken van andere hoofdstukken: niet leuk! Weer een les niet in slaap gevallen (wel bijna).

12u05: Eten in de resto: So-café! Een broodje of een warme maaltijd, afhankelijk van mijn honger. Vandaag: broodje met toblerone als dessert, hmmm!
12u50: klaar met eten, mijn eetgenootjes hebben les, ik ga terug naar Dolapdere, die andere campus. De bus weer op... Geen zitplaatsen meer, en niet voorzien op staande passagiers, toch staan we met z'n allen geperst in de middengang, en goed vasthouden, want het draait!

13u05: Toegekomen in Dolapdere waar mijn les pas om 15u begint. Het is de moeite niet om naar huis te gaan, dus nog ff werken. Normaal ga ik gaan fitnessen, maar de laatste tijd belet mijn knie me dag. Niet fijn, maar beter voor mijn schoolwerk! Rap die oefening die ik in't klad had voorbereid overschrijven! En dan nog de rest van het hoofdstuk van deze morgen uitlezen en aanduiden in de cafetaria! Veel lawaai ('t weergalmt hier goed), en één of andere studentenvereniging heeft er weer voor gekozen reclame te maken door keiluide muziek te spelen: ambience verzekerd!

14u50. Even naar het andere gebouw. Dolapdere bestaat uit twee gebouwen verbonden door een brug. De brug start op 't gelijkvloers van 't eerste gebouw, en komt uit op het derde van 't andere. Hoe kan dat nu? Heuvels, natuurlijk! De twee gebouwen zijn op een andere hoogte gebouwd... even snel naar het 6de verdiep lopen (gelukkig moet ik er dus maar 3 omhoog) en klaar voor de les! Met slechts 20 studenten, een opluchting!

15u00: deze prof begint wél stipt, en praat wél Engels, en nog goed ook! Ze praat nooit Turks, tenzij er iemand iets echt niet verstaat, en dan vraagt ze ons nog of het OK is. Project management, megaboeiend! Mijn favoriet vak, en het is te zien aan mijn punten! We dienen onze taak in die we vorige week hebben gekregen (maak oefening 4 van in het boek), en gaan verder met het volgende stuk. Toegegeven, ze praat Engels, maar uitleggen is niet haar sterkste punt... Verwarring alom als ze uitlegt hoe je je optimaal punt tussen tijd en kost kan vinden.

15u10: Mijn mede-erasmuser, Delphine, komt weer es te laat, en is niet mee met de les... Burak (mijn Edirne gids) kom even later ook aan, geen probleem voor de prof:-)

15u55: Vijf minuutjes pauze. We gaan, zoals alle studenten, stiekem naar het zaaltje ernaast waar er een keukentje is "enkel voor personeel". Regels bestaan hier niet om nageleefd te worden, kennelijk! Er staat koffie, water, thee... klaar, dus kies maar! Toch een theetje drinken, want ik ben nog niet goe wakker (en ik lust geen koffie:-()

16u05: de les herbegint, nog meer slechte uitleg en een paar oefeningen over tijd vs. kost... 

16u50: Aan het einde van de les: maak tegen volgende week eens oefening, jawel, 4! En vergeet niet om morgen in de les jullie voorlopige versie van jullie project in te dienen! Shit... Weer een lading werk dus!

17u00: Naar huis wandelen, met Delphine, die niet ver van mij woont. 't Begint al donker te worden, maar met twee voelen we ons toch veilig in deze buurt! Om 17u is er ook nog heel veel volk op straat, niets te vrezen dus. En het gaat bergop, zo heb ik toch nog een beetje sport:-)

17u25: Even binnenspringen bij de locale kruidenier. Hij is daar met zijn grote glimlach van blinkende witte tanden. "Where are you from?" vraagtie dan iedere keer, ik antwoord en leg uit dat ik hier op Erasmus ben. Hij knippert. Ik leg het nog eens uit, en voeg er student, Bilgi University aan toe. Hij staart me nog eens aan met zijn grote glimlach en zegt "no English". Wat eitjes en een brood kopen voor vanavond!

17u30: Gebouw binnenkomen door de sleutel in de andere richting te draaien... (we hebben daar toch even op moeten zoeken, intussen gaat het toch al vanzelf:-)), even checken of er geen post is, en de drieverdiepingen oplopen.

17u45: Thuisgekomen, en rap onder mijn dekens kruipen! Want hoewel we wel een chauffage hebben, echt warm is hier hier niet. Nergens niet, trouwens, behalve aan de unief.

17u50: Beetje werken aan taakjes en zo, of dat hoort toch. Intussen nog wat contact met het thuisfront, bloggen... Alles zoals het niet moet!

19u00: Gaan eten op 10m van bij mij met een paar vriendjes! Lekker lokaal Turks restaurantje met een leuke sfeer, en niet te duur!

19u45: Veel slappe lachen en een lekkere maaltijd later gaan we weer op stap, dessertjestijd! Want hoe kan je nu in Istanbul zijn en geen dessert eten? De locatie: House Café, het stamcafé van Thomas (stamcafé is beetje denigreerde, het is een hip lounge café/restaurant! En ze hebben er de beste brownies en heerlijke huisgemaakte limonades, smullen maar!

20u: Pizza is besteld. Pizza met chocolade, aardbeien, banaan en nootjes, natuurlijk! We kaarten intussen wat (ik win, maar das een detail;-))...

20u30: Pizza is er! Hmm, smullen maar! En smossen ook... Met een lekkere limonade om weg te spoelen, smaakt dat best wel:-)

23u30: We hebben nog wat gekaart, onze limonade op 't gemak uitgedronken. En nu terug naar huis, want Assepoester moet thuis zijn voor middernacht!

23u45: Ben thuis, nog een beetje werken:-) Of ja, Skypen beter gezegd!

00u30: Shit, ik heb morgen les, ik zou beter gaan slapen! Ik ga gauw afsluiten!

1u00: En nu echt afsluiten, tegen 1u30 moet ik in mijn bed zitten.

1u30: Oeps... Ik ben er biiijna! Ik kan misschien nog eens een blogje schrijven!

2u: Gaan slapen, morgen weer vroeg op, maar ach, we kunnen ertegen, slaap wel!

Een superbezoekje van Lisa!

Zo, ik ben lekker thuis, en het is tijd om de laatste blogs te schrijven, of deze die half geschreven waren, af te werken en te publiceren. Ik begin even met deze: Lisa in Istanbul! Een fijn bezoekje:-) Daarna nog wat vertellen over hoe een gewone dag er hier eigenlijk uitzag, en een vergelijking maken tussen Bilgi en UGent:-)

Dus, woensdag was mijn laatste examen (het ging goed, ik heb zelfs bijna tot het einde binnengezeten - heel uitzonderlijk - en alle pagina's die ik maar kon vinden volgeschreven), en dan in de avond kwam Lisa toe! De volgende dag had eigenlijk een verdrietige dag moeten zijn omdat onder andere Thomas en Ceylan vertrokken, maar met een beetje gezelschap, vergeet je dat wel rapper. Nog even Ceylan tegenkomen als ik Lisa ging halen, afscheid nemen, en dan een laatste keer mijn favoriete stad van boven tot onder doorlopen! Want kilometers hebben we wel gestapt!
We beginnen natuurlijk met de klassiekers: De  galatatoren (mooi overzicht om te beginnen), de Nieuwe Moskee, de Egyptische bazaar (voorsmaakje voor het échte ding, de grand bazaar), de Grand Bazaar dus (shoppen!), de blauwe moskee, de typische meatballs gaan eten, en de cisterne.

Mijn favoriete toren, de Galatatoren!

Het zit op Istanbul vanuit de Galatatoren

Prullaratjes in de Grand Bazaar!

De Sultan Ahmet moskee (of blauwe moskee). Blauw dus...

De cisterne: creepy, vreemd en nog altijd super tof!

 Dag twee, Haghia Sophia en Topkapi! Alles wel wat op het gemak, een beetje uitslapen;-) En aangezien ze hier vroeg sluiten, is de dag om 16u dan ook om. 

Vanuit de Haghia Sophia zien we de Blauwe Moskee!

In Topkapi poseren we voor het typische zicht

We gaan dan nog een theetje gaan drinken (eentje betaald, eentje gekregen, ah, die Turken zijn ook niet te houden als je met twee meisjes rondloopt;-)), nog even backgammon aanleren (mental note: eentje kopen in België) aan Lisa, en dan grandioos verliezen van de overfiere eigenaar van 't café, en dan nog de tentoonstelling van de artiest die aan de overkant zijn atelier heeft gaan bekijken! Over die thees: het is opvallend hoeveel gemakkelijker je iets krijgt als je met twee meisjes bent (en Lisa is nog blond ook!). De mannen hangen dan ietsje meer rond je, dat geef ik toe, maar ze bieden dan wel vaker iets aan! Als ik dan vertelde aan welke unief ik zat, kenden ze het onmiddellijk: die met de pornofilm! Daar kregen we ook wel es een traktaties voor!

Lisa is populair!

Keihard verliezen tegen de eigenaar... Ik moet nog vele leren!

Moderne (Turkse) kunst. Ik wil dat schilderij!

Intussen sleur ik Lisa ook mee naar alle restaurantjes dat ik ken, want als je in Istanbul bent, moet je toch alles eens proeven!
Dag drie: een beetje moskees bezoeken! We lopen even verloren in de typische straatjes waar de markt nu volop aan de gang is, en als enige toeristen! Ik vind er mijn turkse theeglaasjes; voor dezelfde prijs als ze er één verkopen in de toerische winkel, krijg ik er hier 6! Dan een pide (Turkse pizza eten) en naar de kleine Haghia Sophia. Die is lekker rustig, en volledig leeg! Eigenlijk vanbuiten een kopie van de Haghia Sophia, van binnen heel anders, en die doet nog echt dienst als moskee. Vervolgens de Mehmet Pasa moskee, en dan de Suliyemaniye Moskee (en nog eentje onderweg). Van de Suliyemaniye had ik wel het geluk dat ik er nog binnenkon. Die is namelijk 3 jaar gesloten geweest wegens renovaties, en pas deze maand weer geopend! Van daar wilden we eigenlijk nog naar het Gulhane park, maar omdat het donker werd, hebben we het maar gelaten!
Zondag dan Dolmabahce! Dat had ik nog niet gedaan (shame on me) en is een must! Dus, of Lisa het wou of niet, ik zou daarheen gaan:P (gelukkig wou ze wel;-)). Je krijgt er twee geleide bezoeken: eentje door het "officiele" deel van het paleis, waar de klerken logeren en alle staataangelegenheden plaatsvinden, en ééntje door de Harem waar de sultan en zijn familie leefden. Foto's zijn verboden, en alleen rondlopen ook. We zien ook de kamer waar Ataturk is gestorven (hun grote held), die eigenlijk minder spectaculair is dan ik had gedacht, en bemerken dat alle klokken op 09.05 stilstaan het uur waarop Ataturk is gestorven. Op zijn sterfdag, is het nog altijd een gewoonte om op die minuut één minuut stilte te houden. Zelfs de auto's stoppen te midden van de weg om hem eer te bewijzen. We leren nog bij dat, hoewel er in de hoogtijden van de Sultans nog wel 1000 concubines waren, ze toen ze in Domabahce kwamen, maar tussen 4 en 6 waren (das eind de 19de eeuw). Een groot verschil, en klinkt ook redelijker.

De klokkentoren van Dolmabahce.
Is ook te bewonderen in het klein in Miniaturk

Het paleis. Ontworpen naar Westerse normen.

Een paleis, pal aan de zee, wat een luxe

Van Dolmabahce, gaan we naar de Chorakerk, in ons (welja, Stijns) boekje over Istanbul stond het als één van de hoogtepunten die je zelfs moest zien als je maar 2 dagen in Istanbul was, dus wij nemen de bus, en reizen even half Istanbul door! 't Was een mooie kerk! Veel mozaieken met goud die het leven van Jezus en Maria moeten voorstellen (hoewel we er niet direct wijs aan geraken), en vanbuiten een typische Byzantijnse kerk!

Huuum, wat zeggen ze hier ook alweer over die kerk?

Ey, kijk, dat staat in mijn boekje!

Die late middag nog even door het Gulhane park, en dan begint het... Eens thuisgekomen is Johannes al weg! Die blijft wel een heel jaar, maar neemt een ander appartementje in het volgend semester en vertrok nu naar Syrie en Libanon. Ik heb zijn vertrek gemist, maar nog rap een afscheidsmsje gestuurd:-) Dan vliegen de valiezen uit mijn kleine kamer, naar de zijne, en begin ik al de laatste dingen te pakken! De volgende dag vertrekt Eglé haar Turks vriendje ook terug naar huis (beetje buiten Istanbul) en is er daar nog 'n triest afscheid:-(
Maandag moest ik dan nog een factuur betalen, en toon ik nog even mijn campussen aan Lisa (even moeilijk moment, maar ik zet me er rap weer over). Daarna is het écht de zak afmaken en kuisen, dat de eigenaar ons die avond onze waarborg terugbetaald (is gebeurd, hoera, ik voel me een beetje rijker:-))! Ik liep die dagen nogal gestresst rond! Stress van da geblok, van die praktische zaken, van het naar huis gaan... Dus ik had ganse dagen hoofdpijn (en een pakje ibuprofen in m'n handtas) en was zelfs nog wa misselijk van de stress. Gelukkig was Lisa een schat, en heeft ze me wa gekalmeerd en afgeleid, en onderging ze vooral mijn stressbuien gedwee!

En nu dus weer naar huis, definitief... Maar daar komt er ook nog een post over:-) het is toch altijd fijn een bezoekje te hebben, en je stad zo te kunnen tonen!

Examens, papers, protesten... Of hoe Erasmus stilletjes op z'n einde loopt

Het is al even geleden, dat betekent: tijd voor een nieuwe blog!
Het feit dat ik morgen examen heb, en ik het leren nog wat wil uitstellen, is natuurlijk ook altijd een goed excuus om me met iets toffers bezig te houden!
De voorbije weken zijn tjah, echt de laatste weken... Tussen de examens, papers, presentaties en het ziek zijn voel ik toch wel dat het bijna gedaan moet zijn/is... Het voelt niet meer aan alsof ik op Erasmus zit, maar gewoon als examens.
Intussen ben ik dus vorige week maandag, na drie dagen tot m'n bed te zijn veroordeeld, naar de unief gegaan voor de presentatie van een paper die ik moest schrijven.
Onderweg ben ik van de trap gegleden (hoera!) maar ik verloor de moed niet en ging helemaal tot de dichtsbijzijnde campus om daar de bus te nemen naar de volgende campus... Ik zie al onmiddellijk op de bussen papiertjes hangen met "alle examens die in Santral doorgaan worden verplaatst" maar ik ga toch door naar Santral voor mijn presentatie.
Het vreemde was dat ik nog een mail ging krijgen van de prof met de locatie, nooit gehad... Dus ik naar de campus, met de bus, en naar het lokaal van de prof... Die me doodleuk aankondigt dat wegens het "protest" het niet doorging en hij me een mailtje had gestuurd. Hij kijkt het nog na, en het stond er inderdaad, met m'n e-mail adres juist en al.... En ik had het écht niet gekregen...
Ik ga weer naar huis, en passeer door de campus om het protest waar te nemen: een hondertal studenten was op één van de gebouwen geklommen en had er vanalles uitgehangen... Er stonden ook twee volledige bussen politie en één waterkanon paraat, je weet maar nooit! Ik verstond er niets van, maar later hoorde ik waarover het ging...
Wel, in de faculteit media en communicatie is er zo'n afstudeerrichting documentaire of zo, en daarvoor moeten mensen als eindwerk een film maken. Iemand had het idee opgebracht van een film te maken over het kunstmatige van pornofilms, maar de proffen waren een beetje terughouden: het idee moest beter uitgewerkt worden vooraleer hij het mocht draaien. Toch vond hij twee acteurs (of beter één acteur en één actrice, om verwarring te voorkomen!) en filmde hij de pornofilm op de campus van de unief.
Nu, zoveel maanden later, heeft hij daarover opgeschept in een magazine, wat een groot schandaal teweeg bracht... Hoewel hij voor de film werd gebuisd, haalde hij zijn jaar toch. Dat was de schuld van de proffen, en dus werden 3 proffen op staande voet ontslagen. Verder was de politie opzoek naar de acteurs en de regisseur, die zijn ondergedoken.
Het plan van het bestuur van de unief was dus om gewoon héél de faculteit te sluiten, want die loopt slecht... En daar waren de studenten blijkbaar niet met opgeschept (ook niet met het ontslaan van die proffen, overigens)... Daarom dus groot protest! Dat is wel zoiets dat ze hier blijkbaar vaker doen. Die vriend op de foto hieronder, studeert computerwetenschappen, en zijn afdeling gaan ze ook gewoon doodleuk sluiten. Daar komt ook wel nog protest van!
Deze feiten hebben intussen (vorige week) ook de Belgische kranten bereikt; waar ze toch allemaal geen commotie over maken!

Sfeerbeeldje van het protest.
Naast de paal, met bruine jas, staat er een goede vriend van mij:-)

Enfin, ik checkte later, en ik had de mail wel gekregen op mijn ugent-webmail, het was gewoon niet doorgestuurd geweest naar m'n gmail (waar ik altijd kijk)... Dus nu voorzichtiger, en woensdag opnieuw geweest voor 'n presentatie die goed liep... Maandag moest de paper dan nog binnen (die maar half geschreven was) dus het werden een paar dagen daarowerken, en morgen heb ik dus examens... Zo zie je maar, Erasmus is niet alleen feesten en reizen (maar ik geef toe, het is een groot en bijzonder leuk onderdeel;-))
Voor die paper die ik moest indienen, had ik eigenlijk twee delen te doen: ten eerste 'n paper schrijven die door een prof hier ging worden beoordeeld, maar daarnaast moest ik ook voor die paper van prof. Fontaine 200 Turkse respondenten verzamelen om een vragenlijst in te vullen, en niet zomaar een vragenlijst... 8 scenario's met elk 25 vragen, nog es vragen over OCB, commitment, waarden... Het geheel nam minstens 30min beslag... Met rampzalige gevolgen dus. Ik heb tonnen proffen gecontacteerd die allen bedrijfen, oud-studenten... hebben gemaild, zonder resultaat. Welja, zonder is een sterk woord, ik heb welgeteld 8 antwoorden. De meeste beginnen er wel aan, maar na één scenario zijn ze het beu. Pech voor mij. Gelukkig krijg ik op die vragenlijst geen punten en zei prof. Fontaine dat ik me moest concentreren op mijn examens, jammer als ze het niet hadden, maar ik kon er nu niets meer aan doen.
Het feit dat ik niet Turks ben, helpt natuurlijk niet. Ik kan nu wel een heel klein beetje Turks (veel minder dan ik had gewild, ik geef toe), maar ik kan mijn onderzoek en zo niet uitleggen in het Turks, dus ze zijn al direct veel terughoudender. Het is nu alleen jammer dat ik daar energie in gestoken heb voor niets, maar daar valt nu niets meer aan te doen! Op naar de volgende vragenlijst voor de thesis vanaf volgende maand, die gelukkig maar 5min in beslag neemt!
En nu dus tijd om er toch eens in te vliegen: blokken, en opruimen, want morgen is Lisa hier al gezet om samen nog eens Istanbul te verkennen! En daarna, binnen exact een week, is het al huiswaarts! Dus de eerste dingen vliegen al in de valies, en ik kan al het aantal sokken die ik nog zal dragen tellen, en de rest er ook bij gooien! Als dat niet spannend is! Het zal fijn zijn weer thuis te zijn, maar ook jammer te zijn zo'n fantastische stad voor altijd te moeten achterlaten:-)

Istanbul met ♥Stijn♥

De laatste weken zijn gewoonweg voorbij gevlogen!
Na Cappadocia, bleven er naar maar 3 dagen over in Istanbul, met heel veel werk, dingen in de dienen... En dan was het huiswaarts voor Kerstmis! Ik ben er zonder kleerscheuren geraakt, 3x hoera voor Zaventem, want ik ken er genoeg die in andere luchthavens (Charleroi, Parijs, Amsterdam...) vastzaten. Zowat alle andere Erasmusers hebben problemen gehad om thuis te geraken, ik dus ook niet. Zelfs de bagage, die al dagen vertraging opliep, was mooi op tijd, ik had het in een klein halfuur, hoe het dus hoort, en volgens de mevrouw van de informatie was dat de eerste keer die dag dat ze hoorde dat het zo rap was. Oh, en die dag was ook de minst erge dag.
En dan dus thuis zijn, ach, thuis is toch zo leuk! Ook al begon ik Istanbul onmiddellijk te missen, het deed goed van in mijn huisje te zijn, in Brugge, en van iedereen weer te zien...
Een geslaagd kerstfeest later, en een paar dagen druk rondhollen van het ene naar het andere, zit ik alweer op het vliegtuig richting Istanbul! En deze keer niet, alleen, ik word begeleid door niemand dan mijn liefste!

En zo gebeurde het dat ik nog eens heel Istanbul kon bezoeken, maar deze keer met Stijn!
Voor het vertrek zijn we alletwee goed verkouden: niezen, snuiten, hoesten... Met de handbagage vol medicate, van ibuprofen over hoestpilletjes tot neusdruppels.
We komen toe in de luchthaven om 18u, en moeten dan nog de bus nemen naar Taksim... Dat traject varieert wel wat: van Taksim naar de luchthaven heb ik er al eens 30min overgedaan, omgekeerd al 1u45. Afhankelijk van uur van de dag, dag van de week... Of van bepaalde speciale gelegenheden. En we hadden wel de slechte dag uitgekozen om de bus te nemen. We zijn geland op Oudejaar, hét feest in deze tijd voor de Turken, omdat zij Kerst niet vieren. En waar beter de overgang van Oud naar Nieuw vieren dan in hartje Istanbul!
Daardoor dus 2u filerijden, en half snoezen in de zetels van de bus. Om te beginnen hadden ze ons wel op de bus gelaten, hoewel er geen plaats meer was, wat betekent dat Stijn op de zetel van de begeleider helemaal vooraan zat, en ik tussen hem en de chauffeur in de gangpad; 't is eens wat anders!
Toegekomen op mijn kot, is het al 21u. We zijn moe, half ziek, en vooral uitgehongerd... Alles afsmijten, ff bekomen, en we gaan een kumpir eten. Istiklal, dé straat bij uitstek om Oudejaar te vieren, zag echt zwart van het volk. Het was nagenoeg onmogelijk om door te stappen zonder half omver gelopen te worden.
Eens daardoor, gaan we rap verder naar de Galatabrug, waar ik zo het idee had dat er wel een mooi zicht moest zijn op welk vuurwerk dan ook. En wat voor vuurwerk! Heel de brug is omgeven door vuurwerk, dichtbij en verweg, echt prachtig!

Na een geslaagde overgang, zijn we toch maar vroeg gaan slapen: nog half ziek en moe van de reis wilden we toch wat uitrusten; 't was een mooie rustige oudejaar:-)
De volgende twee dagen zat er voor mij niets anders op dan toch een beetje te leren want maandag had ik mijn eerste final exam. Het idee was: eerst leren en binnenblijven, en vanaf dinsdag lekker gezond de toerist uithangen. Niet dus. Leren, check, examen afleggen, check, binnenblijven, check, gezond zijn niet... Die Belgische microben bleven ons in Turkije teisteren! Dus gingen we dan maar half ziekjes op stap. Eerst stop, toch nog 'n beetje binnen: de Grand Bazaar! Beetje rondlopen en ons laten aanspreken door de winkeliers, die steeds maar denken dat we Spaans of Italiaans zijn! Met z'n tweetjes is het daar héél gezellig slenteren!
Er was daar zo'n kerel die me een backgammon wilde verkopen voor 90 lira. Ik had er al zulke gezien voor 15 lira, dus ik lach hem natuurlijk vierkant uit, zeggend dat ik dat al ergens anders had gezien. Hij vraagt zoiets aan zijn collega (in het Turks) en die antwoord on lira, wat dus 10 lira is. Wanneer ik zeg dat ik dat verstaan heb, stond de verkoper te kijken met z'n mond vol tanden, hij gaapte ons aan terwijl we wegloopten, moehaha! Jammer voor hen als je het toch verstaat!
Daarna lekker meatballs gaan eten, en onder de grond naar de cisterne! Lekker spooky (en heel ongezonde lucht). Wat ik daar de vorige keer als had gespot, was een scene om typisch Ottomanse foto's te laten trekken, en dus lieten ook wij ons verleiden om op de troon te gaan zitten, zie hier het resultaat!

Uiteindelijk geraken we nog in de Blauwe moskee: ik was er nog nooit binnengeweest! Steeds was het gesloten wegens het gebed... Het speciale aan de Blauwe moskee is dat hij 6 minaretten heeft, en dat de enige andere die dat had in de tijd dat hij werd gebouwd, die in Mecaa was. Bij het bouwen ervan, was er dus veel kritiek. Die werd teniet gedaan doordat de Sultan dan een nieuwe minaret liet bouwen aan die in Mecca. Daarbuiten is het wel een mooie moskee, maar volgens mij is het de lange rij die er in de zomer staat niet echt waard. Dat denk ik misschien om dat ik al tonnen andere moskees had gezien, waaronder deze die de mooiste van Turkije wordt genoemd (en van dezelfde architect als de Blauwe moskee).

In de blauwe moskee: het ziet er niet zo blauw uit precies!

Die avond weer doodmoe en beetje zieker naar huis...
Dag twee van de bezoekjes: Haghia Sofia, Topkapi Paleis en het museum voor moderne kunst. Ik had die alled drie al eens gedaan, maar het is best wel fijn van ze nog eens met z'n tweetjes te doen!

De Hagia Sofia

Een zicht van boveaan op alle lampjes die tot beneden hangen

Wat ik in Topkapi nog niet had gedaan, was de Harem... Dat is naar het schijnt het mooiste deel, en natuurlijk moet je er extra voor betalen. 20 lira ingang voor Topaki, 15 lira extra voor de Harem, afzetters!
Al bij al was het de moeite, want daar zijn toch wel de best onderhouden kamers!

De harem: de vertrekken van de Moeder-koninging

Zicht van het Topkapi paleis, met in de verte de Galatatoren.
Mijn huisje moet daar ook ergens zijn.

Het waait, daarboven!

En dan het museum voor moderne kunsten: een vreemd museum, waar er sinds de vorige keer dat ik er was geweest (ergens in september) heel veel veranderd was! 't Is grappig van er rond te lopen en er de vreemde kunst te bewonderen en is een mooie afsluiter van nog een dag!

Conclusie: die avond ben ik nog 'n beetje zieker, yeeeuy!
Dag drie van de bezoeken (en al de laatste dag... De tijd vliegt als het leuk is!): Miniaturk! Zelfde concept als Mini Europa, maar dan over Turkije! Stond in het boekje onder het onderdeel "te doen met kinderen" wat zoveel betekent als plezier verzekerd! Zoals ik hier op een paar plaatsen al had gezien, zetten ze in Miniaturk ook graag toeristen af: er staat dan op één boord "beş lira", en op die eronder "TICKETS 10 TL". Beş is vijf, maar wie geen Turks kan, betaalt maar meer...

Liefje bij de blauwe moskee

Op de valse brug tussen de twee continenten, met in de verte de Blauwe moskee
en Haghia Sofia

Miniaturk was dus echt leuk! Het enige jammere is dat er maar weinig uitleg stond bij de gebouwen, dus als je ze niet kent, dan sta je daar maar te staan... Gelukkig dat ik al veel in Turkije heb gereisd, en dus veel herkende! Hier een klein impressie: Het echte gebouw versus de miniatuur!

De Hagia Sofia

De blauwe moskee

In Topkapi

De tuinen van Topkapi

Het Taksimplein

De Galatatoren van onderaan

Het zicht vanop de Galatatoren

De St-Antonius kerk

Binnen in de kerk

Pamukkale

Cappadocia

Het theater van Aspendos

Galatasary Lisesi, een middelbare school juist om de hoek van bij mij.
Ons appartementje staat tegen de meest rechtse muur!