Privé universiteit: de gekste dingen!

Laat ik beginnen met me te excuseren voor de veel te lange poste die nu gaat volgen;-) Hopelijk kunnen jullie tot het einde volgen zonder in slaap te vallen! Maar het leven aan de unief hier op zich al, is druk om er zoveel over te schrijven!

Zoals aan de UGent heeft de Bilgi University een eigen zwembad en fitnesscenter, maar daarbuiten heeft het ook een kapper (luxekapper die meer kost dan de doorsnee student zich kan veroorloven) en een eigen cinema waar de Erasmus Student Club filmavonden organiseert voor ons. Op één van de campussen hebben we ook een Starbucks en een paar andere restaurantjes. Het is hier echt wel gek. Iedere zaal is uitgerust met (soms veel te koude) airco, wat misschien wel logisch is voor zo’n warm land. Het is hier dus luxe alom. Als psychologe in spe (ook al ben ik geen klinische) was ik blij te horen dat er zelfs gratis therapie aangeboden wordt. Je kan gaan met kleine vragen zoals concentratieproblemen, maar als je groter problemen hebt, kan je korte en langetermijn therapie volgen en ze hebben zelfs een psychiater aanwezig op iedere campus. De psychologe die dit systeem voorstelde was heel erg trots ons te melden dat we altijd bij de psychiater terecht kunnen om onze medicatie te laten verlengen, fijn, dan kan ik meteen mijn antipsychotica gaan ophalen.

Wat we nog hebben? Een enorme bibliotheek op iedere campus. Niet alleen met wetenschappelijk schoolboeken en tijdschriften, ze bieden ons een hele collectie aan dvd’s, leesboeken, e-books… aan. Ze hebben er de grootste collectie aan dvd waaronder enkele series zoals Battlestar Gallactica.

De universiteit is vrij nieuw, het is pas gesticht in 1996, en daarom is het misschien allemaal zo modern. Daarnaast is het overgekocht door een Amerikaanse groep, waardoor het er allemaal ook echt wel à la Harvard uitziet: een groen campus met parkjes en bomen, de Starkbucks spreekt voor zich, en ook allemaal verschillende gebouwen verspreid over de campus. Buiten de studenten is iedereen er welkom, waardoor het op een doorsnee zondag zwart ziet van de gezinnen die iets komen eten in één van de restaurantjes en dan met de kinderen in het gras spelen. De sfeer is er dus heel huiselijke en aangezien het hier nog steeds zomers weer is (we hebben temperaturen tot 29 graden gehad), is het de ideale gelegenheid om te genieten van een picknickje in het gras, zie foto’s.

Niet alleen gezinnen komen hier gezellig genieten, er worden er trouwrecepties gegeven of festivals gehouden.

Bilgi University staat naar het schijnt in de top drie van de beste universiteiten van Turkije, maar volgens de studenten zou het gemakkelijk moeten zijn voor ons, ik ben benieuwd naar de eerste midterm exams, jawel, in de week van 8 november is het hier al volop examens!

Even Amerikaans hier, is de manier waarop de lessen en jaren zijn samengesteld. Ze spreken er van undergraduates (bachelor) en graduates (master) en hebben zo’n systeem met heel veel keuzevakken. Ik kan er van statistiek, over gezondheidspsychologie tot performal arts kiezen. Je hebt dan midterm exams en als die heel hard tegenvallen, kan je het vak daarna gewoon laten vallen, vreemd systeem. Op de inleidingsdag hoorde ik ook dat sommige proffen tot 20% van de punten op aanwezigheid zetten. Daarbij zijn er soms onverwachtse pop-quizzen om te toetsen of we de leerstof altijd en actief kennen. Dit wordt dus een jaar waarin ik mijn stof steeds ga moeten bijhouden, soms voel ik me een beetje terug in het middelbaar met al die regeltjes. De lessen worden in het Engels of het Turks gegeven, en wie er wil beginnen moet een taaltest ondergaan, als je niet slaagt, met je deelnemen aan een “preparation year” waarbij het enige doel is om Engels te leren, over het niveau daarvan twijfel ik wel wat, want zelfs de laatstejaarsstudenten zijn geen kei in Engels hoewel ze al 4 jaar lessen in het Engels hebben gehad.

Inschrijven voor de lessen gebeurt online, en het is allemaal een beetje zoals de kinepolis: je kiest het vak, en dan heb je keuze tussen 2 of 3 tijdstippen waarop de lessen worden gegeven, daarnaast staat er ook het aantal vrije plaatsen in die klassen. Als Erasmusstudent kan je altijd vragen voor een “special seat” want het aantal plaatse op de site zijn niet het echte aantal, ze houden altijd een paar seats aan de kant voor buitenlandse studenten, omdat wij voorrang hebben op de rest.

Ik moet wel zeggen dat de unief de campussen op vreemde plaatsen heeft gezet: steeds in benadeelde wijken, wat concreet voor ons wil zeggen dat dat de probleemwijken zijn en we er nooit of te nimmer te voet door mogen wandelen, de boodschap is dus om gewoon de shuttle van en naar de campus te nemen en er niet naartoe wandelen, zeker niet als meisje. Hun redenering is dat ze de mensen uit de buurt willen aantrekken om het niveau van hun studies op te halen. Daarvoor bieden ze zelfs beurzen aan, en hoewel het een privé universiteit is, claimen ze dat ze geen winst maken.

Ze geven ook gratis taallessen en andere workshops voor de laaggeschoolden.

Voor mij is de eerste lesweek heel vlot gegaan. De proffen zijn vriendelijk, maar behandelen ons toch nog een beetje als kleine kindjes: een les van 2u wordt gevuld met iets dat wij soms in een halfuur zouden zien, en we worden gevraagd om tegen volgende week 10 krantenartikels mee te brengen waar er over een project wordt gesproken. Serieus. De proffen zijn verder niet perfect in Engels, ze proberen wel, maar het slaat wel eens tegen. Ze durven er wel eens een Turkse zin tussen te gooien als ze het enkel tegen de Turkse studenten hebben. Gelukkig hebben we een boek dat alles dudelijk zou moeten maken. Er wordt dan ook verwacht dat we het hoofdstuk uit het boek al voor de lessen hebben gelezen, ik ben benieuwd of we dààr onverwachte toetjes over zullen krijgen!

Voor mijn paper heb ik het prachtig getroffen (even zijn profielfoto van Facebook gejat!). Ik heb het vak "Senior project" genomen dat eigenlijk voor de bachelors bedoeld is die hun eindwerk moeten maken. De prof geeft een hele boel lessen over hoe zoek je op, hoe schrijf je referenties, schrijfstijl... Hij was vriendelijk genoeg mij te zeggen dat ik die niet moest volgen, maar als ik zin had, was ik meer dan welkom. Normaal worden die in het Turks gegeven, maar als ik kom doet hij het wel in het Engels, yaay! De verwachten zijn ook heel laks: schrijft iets van 15-20 pagina's, je resultaten en discussie moeten er echt wel niet bij, maar het mag anders wel hoor. Heb je zin om mee te doen aan de eindpresentatie? Dat kan misschien interessant zijn voor jou, wat denk je? Ohja, okay, eens zien, doe maar iets van 10-15min dan, en het is op 31 december. Indienen van de paper? Deadline is 5 januari, maar je weet wel, dien het maar in in de eerste of tweede week van januari. En als je wil, kan je hem ook tussentijds indienen op 5 november, dan lees ik hem wel al eens door.

Hij stelt voor van wekelijks of tweewekelijks af te spreken om mijn vorderingen te bezien. Aangezien we elkaar vorige week al kort hadden gesproken, had ik tegen deze week al een stukje gelezen en geschreven, met het idee dat hij dat wilde zien, maar de afspraak werd: maak je outline voor binnen pak 2 weken, en dan zien we verder. Btw, dat had ik al een week of twee eerder gedaan. Gelukkig kon ik dan mijn deadline een weekje eerder zetten!

Verder geniet ik hier van de faciliteiten! Neen, ik ga niet wekelijks naar de kapper, wel dagelijks naar de fitness/het zwembad. Als je een sportabonnement neemt, krijg je het toch sowieso allebei, dan moet ik er maar van genieten! Ik moet wel toegeven dat het zwaar is, na al die jaren zonder sport, maar ik heb me een fitnessmaatje gevonden die ook dagelijks wil gaan, dus motiveren we elkaar. Het is vermoeiend, maar belonend, en niet te vergeten gezond!