Uzak ihtimal

Deze week was een beetje een vreemde week. School is nu echt begonnen, en hoewel ik maar twee vakken heb, voel ik een hogere werkdruk dan in België, misschien niet op zo'n goede manier. Zo moeten we een tekst lezen en in twee alinea's samenvatten of een formule die we in de les hebben gezien toepassen op een voorbeeld (die we overigens ook al een paar keer in de les hebben geoefend) en indienen.
Mijn eerste quiz is ook al een feit: enkele vraagjes over de zojuist gepasseerde les, open boek. Mijn mede-Erasmuser die deze les volgde was er eerst niet en kon juist op tijd toekomen voor de test dankzij mijn "we hebben een quiz"-smsje. Natuurlijk ging het niet zo vlot, maar het indienen van de test stond gelijk aan het aanwezig zijn in de les waardoor ze dat alvast wel heeft gekregen.
Verder heeft mijn paperpromotor me verteld dat ik erdoor zal zijn zolang ik mijn paper maar afwerk, hoera!

Woensdagavond was het de eerste filmavond van ESN, natuurlijk een typisch Turkse film, uzak ihtimal (Engelse titel: wrong rosary). Deze film van 2009, dus vrij recent, heeft een pak prijzen gewonnen en speelt zich af in de buurt waar ik woon in Istanbul, best wel fijn om al die plaatsjes eens op groot scherm te zien.
Voor de meeste Erasmuser was de film maar niets: het verhaal is traag, en het gaat hem vooral om de emoties die een mens kan voelen, niet zozeer om actie of om een bepaald verhaal. Het einde kwam voor de meesten dan ook heel abrupt aan; de film leek nooit echt begonnen te zijn of het was (weliswaar na anderhalf uur) al gedaan.
Kort gaat het om een muezzin, de persoon die het gebed voorleest en mij maar al te graag om 5u30 wakker maakt door aan te geven dat het tijd is om te bidden van de torenhoge minaretten, die voor het eerst in Istanbul is om er zijn werk te vervullen. Hij ontmoet zijn buurvrouw, en het is liefde op het eerste gezicht. Het feit dat zijn buurvrouw katholiek is, gooit voor hem natuurlijk roet in het eten, en heel de film lang is hij verscheurt tussen de liefde voor de vrouw en tussen wat hij moet doen.
Woensdagavond was ook mijn eerste avond dat ik raki dronk, zo'n typisch Turkse sterke drank die er doorzichtig uitziet eerste, en die, aangelengd met water, een troebele witte toestand wordt. Niet slecht, als je het mij vraagt, gewoon een beetje een anijssmaak, en het is zo sterk als je't zelf wil maken, maar toch een beetje eentonig na één glaasje.
Verder ontmoette ik eindelijk eens mijn mede Gentenaar die ook in Istanbul zit. Het was een leuke ontmoeting, samen met een gemeenschappelijke vriendin, waardoor we hoofdzakelijk toch maar Engels spraken. Het vreemde is, hoewel we beide West-Vlamingen zijn, deden we ons best zo "bekakt" mogelijk te praten, alsof we bang waren dat de andere ons niet ging verstaan; ik weet nog altijd niet goed waarom!
Hier wilde ik even een filmpje uploaden, maar om god weet welke reden, geraakt hij er niet op. Het was anders best wel grappig. Ik kom uit een enorme kartonnendoos die in de gang bij ons thuis (lees thuis in België) staat, om mijn papa te verrassen voor zijn verjaardag! De verbazing kon niet op op het filmpje! Ik kijk wel nog eens of ik het hier tussen krijg.
Even uitleg: ik heb maandag beslist om even voor het weekend naar huis te komen, toevallig op de dag dat papa jarig was. Donderdag aankomen, dinsdag weer vertrekken, zo'n verlengd weekendje lekker thuis! Het plan van mijn zusje: lekkers niets zeggen tegen papa! En dus zo geschiedde het: ik kom toe, word direct in een doos gestoken, en tzadaam! Een grappig filmpje van mijn papa's verrassing!
Nu zit ik dus nog in mijn bedje in Brugge te typen, en ik heb erg genoten van het weekendje thuis! Niet dat Istanbul niet genieten is, in tegendeel, maar niets gaat toch boven je eigen huisje, met je eigen gerief overal, je familie, en je liefje! Dinsdag ga ik dan weer volop gaan geniet van het Erasmusleven in Istanbul, te beginnen met een ander tripje naar Bodrum; waar mijn volgende post ongetwijfeld over zal gaan!