Toeristisch Istanbul

 Vrijdag, eerste vrije dag sinds onze aankomst (geen administratie, geen kotzoektocht...) waardoor we tegen de middag naar de andere kant van de Golden Horn zijn gewandeld om vol verwachtingen de toeristische stad te verkennen.

Eerste stop: de Grand Bazaar, een overdekte markt met tonnen winkeltjes die eigenlijk allemaal ongeveer hetzelfde verkopen: souvernirs, tapijten, lampjes, goud- en zilverwerk, sjaals en Turkse kledij, en namaakartikelen... Als je een paar winkeltjes hebt gezien, heb je het allemaal wel gezien, maar het is heel gezellig om in die sfeer rond te wandelen.
Alle verkopers roepen je na en zeggen dat ze "your friend" zijn, of ze noemen ons "angels" aangezien we met drie Westerse meisje rondliepen. We hebben (nog) niets gekocht, maar hebben nu een goed idee van alle spullen die ze verkopen, en nu wordt het kiezen uit de overwelmende Turkse spulletjes! Dit onderdeel van historisch Istanbul is nu slechts een toeristische trekplek waar de echte Turk nooit kom, tenzij dat als verkoper.
Eigenlijk zou ik me er dus na een tijdje niet meer thuis mogen voelen, maar stiekem vind ik het nog altijd een heel gezellige plaats.
Daarna hebben we beste universiteit van Istanbul bezocht, Istanbul University. Een zielige blik, en Engels spreken was genoeg om ons toch op de zwaar bewaakte campus te krijgen. Alle universiteiten en officiële instellingen zijn hier bewaakt door één of meer al dan niet bewapende bewakers die steeds je kaart vragen als je binnen wilt; zo ook onze unief.
 Het park van de Istanbul University was prachtig, nog mooier dan wat de Bilgi University ons te bieden heeft, echt een ideale plaats om een middagdutje te doen na een lekker maaltijd met meatballbroodjes en appelthee. De sfeer was er ontspannen en de zon scheen fel zoals het in de zomer hoort. De verzameling van netjes aangelegen padjes, bankjes, bomen, en grasperken deed ons even helemaal vergeten dat we temidden zo'n grote stad zaten.
Vandaar zijn we uiteindelijk naar de alombekende Blauwe Moskee gewandeld waar het gebed bezig was op het moment dat we er toekwamen. De moskee heeft twee ingangen: één voor toeristen, en één voor de gelovigen. Alle ingangen worden op het moment van het gebed gesloten en je kan enkel binnen als je er als een echte moslim uitziet, in ons geval was dat dus met hoofddoek en al. Een snelle blik op de mooie binnenplaats dan maar, en even naar de roep voor het gebed luisteren dat - als één van de enige moskee ter wereld - afwisselend door twee verschillende minaretten klonk.
Een vijftal minuten later stonden we de indrukwekkende Hagia Sophia. Hoewel bekender dan de Blauwe Moskee, zei het er voor mij van buitenuit veel minder mooi. De kleuren zijn veel feller en de rode gevel vind ik stukken minder mooi dan het rustiggevende wit en lichtblauw van de andere moskeeën. Les goûts et les couleurs ne se discutent pas, veronderstel ik.

Voor de binnenkant van de Hagia Sophia hadden we geen tijd, en de dag was al lang en vermoeiend geweest, dus liepen we naar huis onderweg nog een theetje en een backgammonpartijtje (en niet te vergeten, het bezoek van een van de zovele snoezige katjes) - het hier alom gespeelde spel dat in elk café op je ligt te wachten - meepikkend.
Die avond nog kregen we een mailtje van de Erasmus Club: tomorrow touristic tour in the historic center of Istanbul.
Hoewel we het al eens hadden gedaan, gingen ik nog maar eens mee, al was het maar voor de sfeer. We kregen voor 10TRL (om en bij de 5€) een museumkaart die ons als student meer dan 2000 musea over heel Turkije gratis laat bezoeken, waaronder de Hagia Sophia, waar de ingangsprijs op zich al 10TRL is.
Hoewel de Hagia Sophia, zoals ik al zei, mij aan de buitenkant helemaal niet wist bekoren, vond ik de binnenkant adembenemend, simpelweg indrukwekkend. De ex-moskee/kerk en nu museum was ontdaan van alle meubilair waardoor je gewoonweg één enorme ruimte voor je zag met een groot aantal lampen die van het toren hoge plafond (waardoor ik me nog kleiner voelde dan ik was) naar beneden hingen. Het is in zo'n gebouw dat je voelt wat vele godsdiensten beweren: de mens is nietig als je het tegenover de rest bekijkt.
De Islamitische en Christelijke symbolen waren in deze ruimte vredig naast elkaar te vinden, zoals het op vele plaatsen in Istanbul het geval is. Het symbool van de profeet Mohammed hing vredig naast een reuzenschilderij van Christus of de maagd Maria was terug te vinden naast het sierlijke handschrift dat Allah moest voorstellen.
Naar getrouwe traditie werd het - veel rustigere - bezoek aan het toeristisch hart van Istanbul afgesloten met een waterpijp en thee uurtje. Istanbul, I like you.