Appartement – part 2

Nog geen halve dag na mijn vorige post, vonden we eindelijk een appartement dat echt goed doenbaar was. We hadden al een twintigtal appartementen gezien, en buiten het feit dat een heel groot aandeel gewoon niet aan onze eisen voldeden, waren we met drie heel verschillende personen opzoek naar iets, waardoor we nooit iets konden vinden wat voor iedereen goed was. Omdat we het na 4 dagen echt wel beu waren, besloten Johannes en ik gewoon van dit appartement te nemen en het derde meisje de keuze over te laten om bij ons in te trekken of niet. Als ze dat niet wou, konden we altijd een derde persoon zoeken.

En zo geschiedde het: mijn eerste appartement in Istanbul, en hopelijk ook mijn laatste voor de komende maanden.

Het appartement is eerst en vooral perfect gelegen, op 100 meter van de hoofdstraat, Istiklal, die een enorme winkelstraat is waar altijd wel volk is, en dus ook heel dicht bij het plein waarop Istiklal uitkomt: the Taksim square. Taksim, buiten de naam van dit district, ook de plaats waar we iedere dag een bus kunnen nemen naar de verschillende campussen van de Bilgi University, Dolapedere, Santral en Kustepe. In amper 20 minuten geraken van deze zeer centrale plaats waar alle restaurantjes, cafeetjes en winkels (die niet 100% toeristisch zijn) gelegen zijn, tot de campus waar ik zal studeren, Santral. Ideaal om studie en uitgangleven te combineren.

Nog zo’n goed ding aan dit appartement is dat het gelegen is in de straat waar mijn jeugdhotel was, ideaal voor het verhuis. Het nadeel? Istanbul is zoveel heuvelachtiger dan ik had verwacht, waardoor we van beneden de straat tot helemaal boven moesten verhuizen (zo stijl als de Sint-Kwintensberg maar waarschijnlijk twee maal langer). Met de hulp van onze zeer galante Johannes en Ruben zijn mijn twee twintig kilo zware koffers tot op het derde verdieping van ons appartement geraakt.

Het appartement is niet veel speciaals: het heeft slecht een inkomhal, 3 kamers, een keukentje en een badkamer. Geen gemeenschappelijke ruimte om gewoon rond te hangen, en de keuken is zelfs te klein voor een tafel te zetten. Zoals bijna alle appartementen die we hadden gezien heeft het twee kamers die echt groot zijn en een dubbel bed hebben, en één kamer die stukken kleiner is (maar toegegeven, groter dan alle andere die we tot nu toe zagen).

Hoewel de meubels in goede staat zijn, is het zoals zoveel hier niet echt  het properste appartement, maar een goede kuisbeurt zal daar wel verandering in brengen. Ook de inrichting is niet bepaald naar onze smaak. Laat ons gewoon zeggen dat mijn oma hier waarschijnlijk graag zou wonen: barokachtige, gouden kaders met stillevens of landschappen in, oude rode Lodewijk IV stoelen… Het is ook een beetje een wirwar van alles wat de eigenaar bijeen kon sprokkelen, geen bijeen passende stoelen of keukenwerk.

Al bij al zijn Johannes en ik best tevreden van dit appartement: super locatie, alles erop en eraan (ook al is het niet het chicste dat je je kan inbeelden) en best schappelijk qua prijs.

Wat ons nu nog restte was de roommate: Eglé, het meisje dat eerst bij ons zocht, had ons beloofd de volgende ochtend te laten weten of ze het appartement met ons zou delen of niet. Ze had nogal een conflict tussen hoeveel ze wilde betalen en wat ze ervoor wilde. De volgende ochtend, op de orientationday van de universiteit, wist ze nog altijd van niets. Dit kwam ons natuurlijk heel slecht uit want zo’n dag met alle Erasmusstudenten is ideaal om een flatmate te vinden. Ondanks haar twijfel zijn we dus beginnen rondvragen en al rap hoorden we: “ja, het lijkt me wel iets, het is centraal, ik zit tussen de studenten, en de prijs is doenbaar, ik wil het wel eens komen bekijken.”

Die avond liet ze dan weten dat ze het niet wilde hebben, om de volgende ochtend alweer te veranderen, en uiteindelijk wordt zij onze 3^de flatmate, benieuwd hoe dit zal lopen!

Uiteindelijk zijn we twee dagen terug verhuisd en heb ik de kleinste kamer genomen (goedkoper, en juist groot genoeg voor mij). Met een mooie bedsprei, een klein beetje versiering en wat boeken in de kast, ziet de kamer er plots 1000x beter uit. Ik heb zicht op een enorme tuin met vijgenbladeren op nog geen 10 meter van mijn raam. Deze morgen kon ik een haan horen kraaien rond 9u30, temidden van één van de grootste steden en toch voel ik me in mijn kamertje bijna op het plattenland, in tegenstelling tot de andere kant waar we niets anders horen dan auto’s die toeteren (het rijsysteem hier is simpel: als je voorrang kan nemen, doe je het, en als je het niet kan, toeter je als een gek), de imam die om 5u ’s ochtends het gebed aankondig, en de luide muziek van de club aan de overkant iedere keer als de deur open en dicht gaat. Stad versus platteland, je kan het kennelijk allemaal hebben in één appartement.