De zoektocht naar een appartement - part 1

Sinds donderdagavond, enkele uurtjes na mijn aankomst in het prachtige Istanbul, ben ik met enkele kennissen die ik over het internet leerde kennen op zoek naar een appartementje voor 3. Wat veel moeilijker blijkt dan we dachten. De mensen willen ons dingen aansmeren waar we niets mee zijn zoals een appartement met één kamer een een living die we dan aan de hand van gordijnen in twee kamers zouden kunnen verdelen, of ze willen een tijdelijke muur of paravan zetten om kamers te creëren. Iets vinden voor drie mensen is dus kennelijk een hele onderneming in Istanbul. De Turken hebben blijkbaar de gewoonte om samen te slapen in één kamer, of één kamer te hebben voor de ouders en één voor de kinderen, privacy kennen ze hier niet.
Aangezien de Erasmusers hier allemaal een beetje in dezelfde situatie zitten, is het heel gemakkelijk om samen te hokken; het is alsof Thomas, Eglé en Johannes al mijn beste maatjes zijn sinds jaren omdat we nu alles samen doen (vooral een appartement zoeken dus). We zijn bijna iedere dag van 10 tot 21u bezig met van de ene plaats naar de andere te lopen, met Turkse flateigenaars die nauwelijks Engels kunnen. Johannes heeft gelukkig een Turkse vriend die ons overal naartoe meesleurt en meer stress lijkt te ondervinden van het feit dat we nog niets hebben dan wij. Echt een typische Turk als het over de gastvrijheid gaat: "your problem is my problem". Maar ondanks zijn deskundige hulp, vinden we nog steeds niets dat ons écht ligt: niet te duur, 3 kamers, en bemeubeld. Daarbij mag het ook wel in het centrum liggen omdat je in 2 uur nog niet van de ene naar de andere kant van Istanbul geraakt.
Als buitenlandse student hebben we het nog moeilijker met onze zoektocht want ze willen vaak niets verhuren voor maar 4 maanden en ze vertrouwen ons niet en denken dat we niet zullen betalen. Zo vonden we het perfecte appartement via een agentschap, maar toen we de eigenares ontmoeten wilde ze niet van ons weten, ze wist zogezegd niet dat het maar voor 4 maanden was. De agent zei toen dat wij niets hadden gezegd terwijl we die ochtend nog met hem hadden besproken dat we misschien tot 19 januari of 19 februari konden huren.
Tot nu toe hebben we gezocht via de "Emlak" kleine kantoortjes waar amper een bureau in kan en waar één persoon voor immobiliënkantoor speelt. Het frustrerende daaraan, buiten het feit dat ze ons meestal tot een uur laten wachten vooraleer ze iets tonen en dat hun appartementen vaak totaal niet aan onze eisen voldoet - is dat we steeds een commissie van één maand huur (normaal zelfs 12% van een jaarhuur) moeten betalen. Dat is heel wat als je er slechts voor 4 maanden verblijft. Vanaf nu proberen we het dus via de eigenaar en zoeken we op internet, ook hier is het zondag. Of we iets vinden voor 3 valt nog te bezien, want tussen de budgettaire eisen van de ene en de eisen over de staat en de mate van luxe van de andere, is een tussenweg niet altijd gemakkelijk te vinden.
Ik hoop toch wel tegen het einde van de week iets te hebben gevonden dat ons bevalt, desnoods splitsen we op en zoeken we elk een eigen kamertje.
Dit voelt aan als de échte Erasmuservaring: chaotisch, en het loopt de helft van de keren mis, maar met een positieve instellingen proberen we gewoon te genieten en zijn we ervan overtuigd dat we iets zullen vinden.