Magic!

Magic, daar ging deze weeks film over, en zo was het weekend wel een beetje...

De film die we deze keer zagen, Hokkabaz, was heel anders, en naar mijn smaak ook wel beter. Een verhaal, een beetje "actie" wel wat humor, en een kleine dosis drama; het gaf een goede combinatie. Eenmaal je de Turkse cultuur wat kent, zijn er veel dingen daarin wel vanzelfsprekend, vooral als het gaat over de manier van omgaan met mensen en de algemene cultuur. Hoe meer ik erover denk, hoe meer ik de film kan appreciëren!
Het gaat eigenlijk over een goochelaar die door een beetje malchance (en vooral een grote dosis lompheid) zich genoodzaakt ziet in plaats van in Istanbul op te treden, samen met zijn assistent op tournee te gaan. Door een beetje ongeluk moet zijn vader mee. Zijn vader is een oorlogsveteraan die lichtjes gek is en zichzelf op dat eigen moment wil gaan laten begraven op een militair kerkhof.
Hun eerste opdracht is een trouw animeren, en wanneer ze een verdwijntruc moeten doen met iemand uit het publiek, verdwijnt de bruid. Daar begint het verhaal eigenlijk echt! De rest verklap ik alleszins niet, voor wie de film graag ook eens wil zien...
Verder was het weekend een super vakantie! Voor wie het al op facebook heeft gezien, heb ik met een vriend een reisje naar Bodrum gedaan, lekker in het zuiden van Turkije met temperaturen tot 27°C, nauwelijks een wolkje... Echt een ideale vakantiesfeer! De eerste dag hebben we gevuld met het bezoeken van een oud kasteel, echt mooi, zo juist aan de zee, met een prachtig zicht op de eilanden en de kleine dorpjes die overigens allemaal wit zijn. Niet zo mooi als Santorini omdat de Turken niet erg veel onderhouden, maar het geeft toch onmiddellijk een vakantiesfeertje.

Het zicht vanop het kasteel, op de zee, de strakblauwe hemel en de eilandjes

Daarna een uurtje op het strand (en in de zee!) met een cocktail in de hand... Er lopen hier dan toch vreemde mensen rond. We hebben ons toch een goed halfuur kunnen platliggen met een vrouw die op de meest vreemde manier zwom (het leek meer alsof ze muggen aan het wegslaan was) en heel een stuk in de zee zwom en dan terug, als zingend/roepend. Het was een vreemd fenomeen; de theorie gaat rond dat ze zich een zeemeermin voelde.

Hoe het mausoleum eruit zou
hebben gezien

Verder bezochten we het mausoleum van Halicarnassus, één van de zeven wereldwonderen van de antieke wereld! Er blijft niet veel van over maar naar Turkse normen was het weer eens niet echt bewaakt, waardoor we echt onderin in de begraafplaatsen konden lopen. Voor de rest is het een opeenhoping van stenen die niet echt in een bepaalde rangorde liggen; gewoon lekker overal verspreid, wederom heel typisch.

Dan nog een antiek theater, goed bewaard, en ook daar mochten we gaan en staan waar we wilden.
Het leuke aan dit seizoen is dat het weer echt nog meevalt, maar dat de meerderheid van de toeristen komt nu toch niet meer. Buiten een kleine invasie aan Engelsen (die hebben nu blijkbaar vakantie) was het echt rustig. Je kan je wel voorstellen dat dat het terugkeer naar het luide Istanbul des te moeilijker maakte;-)

Mijn reisgenoot, aan de Black Island. Toch nog een deftig
zicht aldaar om de teleurstelling goed te maken.

De volgende dag was het een prachtige boottocht, slecht 10 euro, lunch included, 5 stops en 7 uur! De eerste stop, deze waar ik het meeste naar uitkeek, was Kara Ada, of the Black Island, waar er een warme bron is die uit een grot kwam en waarin we konden baden. Teleurstelling alom wanneer we zien dat het super klein is, en de meerderheid van de mensen op de boot je gewoon aanstaren als je erin gaat. Daarenboven, 4 lira ingang... We hebben gepast.
De boot had overigens een boven en onder stuk, ééntje in de zon, ééntje in de schaduw. Deze boven was jammer genoeg al vol gepakt wanneer onze bus ons afzetten, en dus hebben een ijskoude rondrit gehad (okay, misschien overdrijf ik een ietsiebeetje) door de schaduw en de zeewind. Toch één keer gezwommen! Geen volledig verloren dag, maar 't kon beter!
Derde dag was gewoon nog een beetje rond slenteren door de schattige straatjes van Bodrum en een middagje strand, om 18 terug aan 't hotel (dat overigens heel mooi was, 9€ per persoon per nacht, met een appartementje met een living/keuken, een slaapkamer, een badkamer en een balkonnetje), 21u30 het vliegtuig terug, en middernacht back to Istanbul!
De strand gaf ons toch weer een extra verhaaltje: in Turkije hebben ze namelijk heel veel wilde honden. Vaak doen ze helemaal niets, zelfs niet tegen elkaar, maar hier hadden ze elkaar blijkbaar niet zo graag. Om te beginnen hadden we er al eentje die om de restjes van mijn wafel kwamen vragen, maar daarna waren er plots een 6-8 tal honden in de buurt, ze volgden een gezinnetje, en werden jaloers; het liep uit tot een gevecht. Natuurlijk begonnen vrouw en kind heel het strand bijeen te tieren, en ze waren rap weg langs de andere kant! De honden doen de mensen echt niets, maar tegen elkaar zijn ze niet echt vriendelijk, blijkbaar!
Ze hebben ook al een bijnaam, de agressieve is Rufus, hij leek wel een beetje een dobbermann, stel je maar voor! dan was er een oude dikke, met rode ogen, das Rex, de baas van Rufus die even vuil en smerig is, maar zelf de taakjes niet vervuld, een echte maffia baas! De liefste van allemaal was William, een golden retriever die onze restjes op at, en blijkbaar zelfs van iemand was; geen wilde hond dus van deze keer! En Gus, das de arme stakker die werd aangevallen... Het was toch even schrikken, als arme Gus zo toegetakeld werd :( maar het was gelukkig al rap gedaan! Wie in de buurt van Rufus kwam, werd wel hevig weggepest door een continu gegrom, eng! Wij zijn er daarna ook maar rap van door gegaan...

Ik hoop in ieder geval dat de foto's jullie lekker doen wegdromen! Dit is alvast niet mijn laatste reis door het mooie Turkije geweest! Wordt vervolgd...

Uzak ihtimal

Deze week was een beetje een vreemde week. School is nu echt begonnen, en hoewel ik maar twee vakken heb, voel ik een hogere werkdruk dan in België, misschien niet op zo'n goede manier. Zo moeten we een tekst lezen en in twee alinea's samenvatten of een formule die we in de les hebben gezien toepassen op een voorbeeld (die we overigens ook al een paar keer in de les hebben geoefend) en indienen.
Mijn eerste quiz is ook al een feit: enkele vraagjes over de zojuist gepasseerde les, open boek. Mijn mede-Erasmuser die deze les volgde was er eerst niet en kon juist op tijd toekomen voor de test dankzij mijn "we hebben een quiz"-smsje. Natuurlijk ging het niet zo vlot, maar het indienen van de test stond gelijk aan het aanwezig zijn in de les waardoor ze dat alvast wel heeft gekregen.
Verder heeft mijn paperpromotor me verteld dat ik erdoor zal zijn zolang ik mijn paper maar afwerk, hoera!

Woensdagavond was het de eerste filmavond van ESN, natuurlijk een typisch Turkse film, uzak ihtimal (Engelse titel: wrong rosary). Deze film van 2009, dus vrij recent, heeft een pak prijzen gewonnen en speelt zich af in de buurt waar ik woon in Istanbul, best wel fijn om al die plaatsjes eens op groot scherm te zien.
Voor de meeste Erasmuser was de film maar niets: het verhaal is traag, en het gaat hem vooral om de emoties die een mens kan voelen, niet zozeer om actie of om een bepaald verhaal. Het einde kwam voor de meesten dan ook heel abrupt aan; de film leek nooit echt begonnen te zijn of het was (weliswaar na anderhalf uur) al gedaan.
Kort gaat het om een muezzin, de persoon die het gebed voorleest en mij maar al te graag om 5u30 wakker maakt door aan te geven dat het tijd is om te bidden van de torenhoge minaretten, die voor het eerst in Istanbul is om er zijn werk te vervullen. Hij ontmoet zijn buurvrouw, en het is liefde op het eerste gezicht. Het feit dat zijn buurvrouw katholiek is, gooit voor hem natuurlijk roet in het eten, en heel de film lang is hij verscheurt tussen de liefde voor de vrouw en tussen wat hij moet doen.
Woensdagavond was ook mijn eerste avond dat ik raki dronk, zo'n typisch Turkse sterke drank die er doorzichtig uitziet eerste, en die, aangelengd met water, een troebele witte toestand wordt. Niet slecht, als je het mij vraagt, gewoon een beetje een anijssmaak, en het is zo sterk als je't zelf wil maken, maar toch een beetje eentonig na één glaasje.
Verder ontmoette ik eindelijk eens mijn mede Gentenaar die ook in Istanbul zit. Het was een leuke ontmoeting, samen met een gemeenschappelijke vriendin, waardoor we hoofdzakelijk toch maar Engels spraken. Het vreemde is, hoewel we beide West-Vlamingen zijn, deden we ons best zo "bekakt" mogelijk te praten, alsof we bang waren dat de andere ons niet ging verstaan; ik weet nog altijd niet goed waarom!
Hier wilde ik even een filmpje uploaden, maar om god weet welke reden, geraakt hij er niet op. Het was anders best wel grappig. Ik kom uit een enorme kartonnendoos die in de gang bij ons thuis (lees thuis in België) staat, om mijn papa te verrassen voor zijn verjaardag! De verbazing kon niet op op het filmpje! Ik kijk wel nog eens of ik het hier tussen krijg.
Even uitleg: ik heb maandag beslist om even voor het weekend naar huis te komen, toevallig op de dag dat papa jarig was. Donderdag aankomen, dinsdag weer vertrekken, zo'n verlengd weekendje lekker thuis! Het plan van mijn zusje: lekkers niets zeggen tegen papa! En dus zo geschiedde het: ik kom toe, word direct in een doos gestoken, en tzadaam! Een grappig filmpje van mijn papa's verrassing!
Nu zit ik dus nog in mijn bedje in Brugge te typen, en ik heb erg genoten van het weekendje thuis! Niet dat Istanbul niet genieten is, in tegendeel, maar niets gaat toch boven je eigen huisje, met je eigen gerief overal, je familie, en je liefje! Dinsdag ga ik dan weer volop gaan geniet van het Erasmusleven in Istanbul, te beginnen met een ander tripje naar Bodrum; waar mijn volgende post ongetwijfeld over zal gaan!

Cultuur, eten en drinken

Alweer een weekje voorbij, en er is hier zoveel te doen!
Aangezien Istanbul de culturele hoofdstad is van Europa, en omdat het zo groot is, is het onmogelijk hier stil te zitten. De lessen en de dagelijkse fitness (we proberen fit te worden!) slorpen al genoeg tijd op met het huiswerk dat we krijgen, maar iedere dag is er toch iets nieuws!
Zo was er onlangs Bill Clinton aan onze unief (die heb ik gemist...) en vanmiddag kwam Naom Chomsky hier een spreekbeurt geven ter ere van een conferentie over vrije meningsuiting. Ik heb geen plaats kunnen bemachtingen, maar hoorde achteraf dat er een simultane vertaler in het Turks vertaalde, waardoor je Chomsky zelf niet hoorde (en ik moet toegeven dat mijn Turks niet goed genoeg is om zo'n uitgebreide voorstelling te verstaan).
Voor de rest is er hier nu Jazz festival, we zijn daardoor ook naar een oude Franse film geweest (une femme est une femme) die alles behalve cliché was. Andere gelegenheden hier zijn tonnen exposities, de toeristische dingen, vreemde cafeetjes, lekkere dessertrestaurantjes, optreden...

Van het Topkapi paleis naar moderne kunst waar we niets van verstaan, ze hebben het hier allemaal!
Het Topkapi paleis, één van de toeristische hoogtepunten van Istanbul, heb ik intussen gedaan, tijdens het blitsbezoekje dat Evelyne me bracht. Ik vond het zeker de moeite waard. Echt een luxueuzer paleis kan ik me niet indenken. Er zijn zodanig veel kamers dat ik het gevoel heb dat niemand er ooit zijn weg kan kennen. De typische versiering hier, is met heel wat goud en tirlantijntjes, het doet me een beetje denken aan de barok, alles lijk een beetje overdaan. Hoewel het er soms wat over is, kan het ook af en toe best wel mooi uitkomen en iets majestueus uitstralen.

Wat me hier dus onder andere ook goed bezig houdt is de overvloed aan lekker eten en vooral de desserts. Ik probeer alles te proeven! Zo kan ik tenminste meepraten als mijn Turkse vrienden eens over een Turkse specialiteit babbelen. De traditionele baklava's, om te beginnen, het is niet echt mijn ding, maar ze waren best wel lekker! Deze met chocolade zijn dan weer hemels. Ieder zichzelf respecterend restaurantje, heeft dan ook een deftige sectie met heerlijke desserts. Pizza aan 7 euro, en we eten nog even de lekkerste chocoladensouflé, of we gaan even ergens anders om een heerlijke pizza met chocolade en aardbeien gaan eten (een echte topper!). Vandaag was het eerst eten aan 5 lira (ongeveer 2,5 euro) en dan de lekkerste profiterollen van Istanbul; overgoten met een massa aan chocolade hebben ze hun naam echt wel verdiend. Gelukkig dat ik me aan het sporten heb gezet, denk ik zo!
Hoogte punt van de week: het ontdekken van de voor mij meest gezellige plaats in Istanbul.
Tegenover de pitazaak met pita's en durums aan 1,5 lira (75 eurocent), is er een gezellige bar, als je de trappen opgaat. De inrichting is een mengeling van oude zetels, veel te hoge tafel en stoelen, de muren hangen vol met oude poster van The Beatles, Deep Purple, The Who, Led Zeppelin, of met oude platen, en gitaren, en de muziek is op het ene verdiep rustige softrock, en op de andere speelde er een concert van Deep Purple op een kleine tv. De prijzen voor de drank zijn er erg schappelijk naar Turkse normen (hoewel het eten hier spotgoedkoop is, is de drank en vooral de alcohol duur) en de sfeer is superrelax.
Mijn tweede favoriete plaats is een coktailbar met, alweer, vrij goedkope cocktail. Aangezien Istanbul heel erg dicht bevolkt is, hebben ze de neiging alles te stapelen in appartementsgebouwen, zo ook de bars en café's. Zo komen we dus op de derde verdieping van één van die "appartementen" terecht in een cocktailbar waar ze je gewoon vragen "wat je graag hebt van smaak". Je antwoordt, en ze maken iets waarvan ze denken dat je het lekker zal vinden. Ik denk dat als je het niet mag, je het gewoon terug mag geven, en ze wel wat anders maken, want ja, de Turken zijn hier nogal relax. Het is geen probleem om nog een uur te blijven zitten als je ergens iets gegeten of gedronken hebt. Was het maar overal zo:-)

Privé universiteit: de gekste dingen!

Laat ik beginnen met me te excuseren voor de veel te lange poste die nu gaat volgen;-) Hopelijk kunnen jullie tot het einde volgen zonder in slaap te vallen! Maar het leven aan de unief hier op zich al, is druk om er zoveel over te schrijven!

Zoals aan de UGent heeft de Bilgi University een eigen zwembad en fitnesscenter, maar daarbuiten heeft het ook een kapper (luxekapper die meer kost dan de doorsnee student zich kan veroorloven) en een eigen cinema waar de Erasmus Student Club filmavonden organiseert voor ons. Op één van de campussen hebben we ook een Starbucks en een paar andere restaurantjes. Het is hier echt wel gek. Iedere zaal is uitgerust met (soms veel te koude) airco, wat misschien wel logisch is voor zo’n warm land. Het is hier dus luxe alom. Als psychologe in spe (ook al ben ik geen klinische) was ik blij te horen dat er zelfs gratis therapie aangeboden wordt. Je kan gaan met kleine vragen zoals concentratieproblemen, maar als je groter problemen hebt, kan je korte en langetermijn therapie volgen en ze hebben zelfs een psychiater aanwezig op iedere campus. De psychologe die dit systeem voorstelde was heel erg trots ons te melden dat we altijd bij de psychiater terecht kunnen om onze medicatie te laten verlengen, fijn, dan kan ik meteen mijn antipsychotica gaan ophalen.

Wat we nog hebben? Een enorme bibliotheek op iedere campus. Niet alleen met wetenschappelijk schoolboeken en tijdschriften, ze bieden ons een hele collectie aan dvd’s, leesboeken, e-books… aan. Ze hebben er de grootste collectie aan dvd waaronder enkele series zoals Battlestar Gallactica.

De universiteit is vrij nieuw, het is pas gesticht in 1996, en daarom is het misschien allemaal zo modern. Daarnaast is het overgekocht door een Amerikaanse groep, waardoor het er allemaal ook echt wel à la Harvard uitziet: een groen campus met parkjes en bomen, de Starkbucks spreekt voor zich, en ook allemaal verschillende gebouwen verspreid over de campus. Buiten de studenten is iedereen er welkom, waardoor het op een doorsnee zondag zwart ziet van de gezinnen die iets komen eten in één van de restaurantjes en dan met de kinderen in het gras spelen. De sfeer is er dus heel huiselijke en aangezien het hier nog steeds zomers weer is (we hebben temperaturen tot 29 graden gehad), is het de ideale gelegenheid om te genieten van een picknickje in het gras, zie foto’s.

Niet alleen gezinnen komen hier gezellig genieten, er worden er trouwrecepties gegeven of festivals gehouden.

Bilgi University staat naar het schijnt in de top drie van de beste universiteiten van Turkije, maar volgens de studenten zou het gemakkelijk moeten zijn voor ons, ik ben benieuwd naar de eerste midterm exams, jawel, in de week van 8 november is het hier al volop examens!

Even Amerikaans hier, is de manier waarop de lessen en jaren zijn samengesteld. Ze spreken er van undergraduates (bachelor) en graduates (master) en hebben zo’n systeem met heel veel keuzevakken. Ik kan er van statistiek, over gezondheidspsychologie tot performal arts kiezen. Je hebt dan midterm exams en als die heel hard tegenvallen, kan je het vak daarna gewoon laten vallen, vreemd systeem. Op de inleidingsdag hoorde ik ook dat sommige proffen tot 20% van de punten op aanwezigheid zetten. Daarbij zijn er soms onverwachtse pop-quizzen om te toetsen of we de leerstof altijd en actief kennen. Dit wordt dus een jaar waarin ik mijn stof steeds ga moeten bijhouden, soms voel ik me een beetje terug in het middelbaar met al die regeltjes. De lessen worden in het Engels of het Turks gegeven, en wie er wil beginnen moet een taaltest ondergaan, als je niet slaagt, met je deelnemen aan een “preparation year” waarbij het enige doel is om Engels te leren, over het niveau daarvan twijfel ik wel wat, want zelfs de laatstejaarsstudenten zijn geen kei in Engels hoewel ze al 4 jaar lessen in het Engels hebben gehad.

Inschrijven voor de lessen gebeurt online, en het is allemaal een beetje zoals de kinepolis: je kiest het vak, en dan heb je keuze tussen 2 of 3 tijdstippen waarop de lessen worden gegeven, daarnaast staat er ook het aantal vrije plaatsen in die klassen. Als Erasmusstudent kan je altijd vragen voor een “special seat” want het aantal plaatse op de site zijn niet het echte aantal, ze houden altijd een paar seats aan de kant voor buitenlandse studenten, omdat wij voorrang hebben op de rest.

Ik moet wel zeggen dat de unief de campussen op vreemde plaatsen heeft gezet: steeds in benadeelde wijken, wat concreet voor ons wil zeggen dat dat de probleemwijken zijn en we er nooit of te nimmer te voet door mogen wandelen, de boodschap is dus om gewoon de shuttle van en naar de campus te nemen en er niet naartoe wandelen, zeker niet als meisje. Hun redenering is dat ze de mensen uit de buurt willen aantrekken om het niveau van hun studies op te halen. Daarvoor bieden ze zelfs beurzen aan, en hoewel het een privé universiteit is, claimen ze dat ze geen winst maken.

Ze geven ook gratis taallessen en andere workshops voor de laaggeschoolden.

Voor mij is de eerste lesweek heel vlot gegaan. De proffen zijn vriendelijk, maar behandelen ons toch nog een beetje als kleine kindjes: een les van 2u wordt gevuld met iets dat wij soms in een halfuur zouden zien, en we worden gevraagd om tegen volgende week 10 krantenartikels mee te brengen waar er over een project wordt gesproken. Serieus. De proffen zijn verder niet perfect in Engels, ze proberen wel, maar het slaat wel eens tegen. Ze durven er wel eens een Turkse zin tussen te gooien als ze het enkel tegen de Turkse studenten hebben. Gelukkig hebben we een boek dat alles dudelijk zou moeten maken. Er wordt dan ook verwacht dat we het hoofdstuk uit het boek al voor de lessen hebben gelezen, ik ben benieuwd of we dààr onverwachte toetjes over zullen krijgen!

Voor mijn paper heb ik het prachtig getroffen (even zijn profielfoto van Facebook gejat!). Ik heb het vak "Senior project" genomen dat eigenlijk voor de bachelors bedoeld is die hun eindwerk moeten maken. De prof geeft een hele boel lessen over hoe zoek je op, hoe schrijf je referenties, schrijfstijl... Hij was vriendelijk genoeg mij te zeggen dat ik die niet moest volgen, maar als ik zin had, was ik meer dan welkom. Normaal worden die in het Turks gegeven, maar als ik kom doet hij het wel in het Engels, yaay! De verwachten zijn ook heel laks: schrijft iets van 15-20 pagina's, je resultaten en discussie moeten er echt wel niet bij, maar het mag anders wel hoor. Heb je zin om mee te doen aan de eindpresentatie? Dat kan misschien interessant zijn voor jou, wat denk je? Ohja, okay, eens zien, doe maar iets van 10-15min dan, en het is op 31 december. Indienen van de paper? Deadline is 5 januari, maar je weet wel, dien het maar in in de eerste of tweede week van januari. En als je wil, kan je hem ook tussentijds indienen op 5 november, dan lees ik hem wel al eens door.

Hij stelt voor van wekelijks of tweewekelijks af te spreken om mijn vorderingen te bezien. Aangezien we elkaar vorige week al kort hadden gesproken, had ik tegen deze week al een stukje gelezen en geschreven, met het idee dat hij dat wilde zien, maar de afspraak werd: maak je outline voor binnen pak 2 weken, en dan zien we verder. Btw, dat had ik al een week of twee eerder gedaan. Gelukkig kon ik dan mijn deadline een weekje eerder zetten!

Verder geniet ik hier van de faciliteiten! Neen, ik ga niet wekelijks naar de kapper, wel dagelijks naar de fitness/het zwembad. Als je een sportabonnement neemt, krijg je het toch sowieso allebei, dan moet ik er maar van genieten! Ik moet wel toegeven dat het zwaar is, na al die jaren zonder sport, maar ik heb me een fitnessmaatje gevonden die ook dagelijks wil gaan, dus motiveren we elkaar. Het is vermoeiend, maar belonend, en niet te vergeten gezond!