Toeristisch Istanbul

 Vrijdag, eerste vrije dag sinds onze aankomst (geen administratie, geen kotzoektocht...) waardoor we tegen de middag naar de andere kant van de Golden Horn zijn gewandeld om vol verwachtingen de toeristische stad te verkennen.

Eerste stop: de Grand Bazaar, een overdekte markt met tonnen winkeltjes die eigenlijk allemaal ongeveer hetzelfde verkopen: souvernirs, tapijten, lampjes, goud- en zilverwerk, sjaals en Turkse kledij, en namaakartikelen... Als je een paar winkeltjes hebt gezien, heb je het allemaal wel gezien, maar het is heel gezellig om in die sfeer rond te wandelen.
Alle verkopers roepen je na en zeggen dat ze "your friend" zijn, of ze noemen ons "angels" aangezien we met drie Westerse meisje rondliepen. We hebben (nog) niets gekocht, maar hebben nu een goed idee van alle spullen die ze verkopen, en nu wordt het kiezen uit de overwelmende Turkse spulletjes! Dit onderdeel van historisch Istanbul is nu slechts een toeristische trekplek waar de echte Turk nooit kom, tenzij dat als verkoper.
Eigenlijk zou ik me er dus na een tijdje niet meer thuis mogen voelen, maar stiekem vind ik het nog altijd een heel gezellige plaats.
Daarna hebben we beste universiteit van Istanbul bezocht, Istanbul University. Een zielige blik, en Engels spreken was genoeg om ons toch op de zwaar bewaakte campus te krijgen. Alle universiteiten en officiële instellingen zijn hier bewaakt door één of meer al dan niet bewapende bewakers die steeds je kaart vragen als je binnen wilt; zo ook onze unief.
 Het park van de Istanbul University was prachtig, nog mooier dan wat de Bilgi University ons te bieden heeft, echt een ideale plaats om een middagdutje te doen na een lekker maaltijd met meatballbroodjes en appelthee. De sfeer was er ontspannen en de zon scheen fel zoals het in de zomer hoort. De verzameling van netjes aangelegen padjes, bankjes, bomen, en grasperken deed ons even helemaal vergeten dat we temidden zo'n grote stad zaten.
Vandaar zijn we uiteindelijk naar de alombekende Blauwe Moskee gewandeld waar het gebed bezig was op het moment dat we er toekwamen. De moskee heeft twee ingangen: één voor toeristen, en één voor de gelovigen. Alle ingangen worden op het moment van het gebed gesloten en je kan enkel binnen als je er als een echte moslim uitziet, in ons geval was dat dus met hoofddoek en al. Een snelle blik op de mooie binnenplaats dan maar, en even naar de roep voor het gebed luisteren dat - als één van de enige moskee ter wereld - afwisselend door twee verschillende minaretten klonk.
Een vijftal minuten later stonden we de indrukwekkende Hagia Sophia. Hoewel bekender dan de Blauwe Moskee, zei het er voor mij van buitenuit veel minder mooi. De kleuren zijn veel feller en de rode gevel vind ik stukken minder mooi dan het rustiggevende wit en lichtblauw van de andere moskeeën. Les goûts et les couleurs ne se discutent pas, veronderstel ik.

Voor de binnenkant van de Hagia Sophia hadden we geen tijd, en de dag was al lang en vermoeiend geweest, dus liepen we naar huis onderweg nog een theetje en een backgammonpartijtje (en niet te vergeten, het bezoek van een van de zovele snoezige katjes) - het hier alom gespeelde spel dat in elk café op je ligt te wachten - meepikkend.
Die avond nog kregen we een mailtje van de Erasmus Club: tomorrow touristic tour in the historic center of Istanbul.
Hoewel we het al eens hadden gedaan, gingen ik nog maar eens mee, al was het maar voor de sfeer. We kregen voor 10TRL (om en bij de 5€) een museumkaart die ons als student meer dan 2000 musea over heel Turkije gratis laat bezoeken, waaronder de Hagia Sophia, waar de ingangsprijs op zich al 10TRL is.
Hoewel de Hagia Sophia, zoals ik al zei, mij aan de buitenkant helemaal niet wist bekoren, vond ik de binnenkant adembenemend, simpelweg indrukwekkend. De ex-moskee/kerk en nu museum was ontdaan van alle meubilair waardoor je gewoonweg één enorme ruimte voor je zag met een groot aantal lampen die van het toren hoge plafond (waardoor ik me nog kleiner voelde dan ik was) naar beneden hingen. Het is in zo'n gebouw dat je voelt wat vele godsdiensten beweren: de mens is nietig als je het tegenover de rest bekijkt.
De Islamitische en Christelijke symbolen waren in deze ruimte vredig naast elkaar te vinden, zoals het op vele plaatsen in Istanbul het geval is. Het symbool van de profeet Mohammed hing vredig naast een reuzenschilderij van Christus of de maagd Maria was terug te vinden naast het sierlijke handschrift dat Allah moest voorstellen.
Naar getrouwe traditie werd het - veel rustigere - bezoek aan het toeristisch hart van Istanbul afgesloten met een waterpijp en thee uurtje. Istanbul, I like you.

Appartement – part 2

Nog geen halve dag na mijn vorige post, vonden we eindelijk een appartement dat echt goed doenbaar was. We hadden al een twintigtal appartementen gezien, en buiten het feit dat een heel groot aandeel gewoon niet aan onze eisen voldeden, waren we met drie heel verschillende personen opzoek naar iets, waardoor we nooit iets konden vinden wat voor iedereen goed was. Omdat we het na 4 dagen echt wel beu waren, besloten Johannes en ik gewoon van dit appartement te nemen en het derde meisje de keuze over te laten om bij ons in te trekken of niet. Als ze dat niet wou, konden we altijd een derde persoon zoeken.

En zo geschiedde het: mijn eerste appartement in Istanbul, en hopelijk ook mijn laatste voor de komende maanden.

Het appartement is eerst en vooral perfect gelegen, op 100 meter van de hoofdstraat, Istiklal, die een enorme winkelstraat is waar altijd wel volk is, en dus ook heel dicht bij het plein waarop Istiklal uitkomt: the Taksim square. Taksim, buiten de naam van dit district, ook de plaats waar we iedere dag een bus kunnen nemen naar de verschillende campussen van de Bilgi University, Dolapedere, Santral en Kustepe. In amper 20 minuten geraken van deze zeer centrale plaats waar alle restaurantjes, cafeetjes en winkels (die niet 100% toeristisch zijn) gelegen zijn, tot de campus waar ik zal studeren, Santral. Ideaal om studie en uitgangleven te combineren.

Nog zo’n goed ding aan dit appartement is dat het gelegen is in de straat waar mijn jeugdhotel was, ideaal voor het verhuis. Het nadeel? Istanbul is zoveel heuvelachtiger dan ik had verwacht, waardoor we van beneden de straat tot helemaal boven moesten verhuizen (zo stijl als de Sint-Kwintensberg maar waarschijnlijk twee maal langer). Met de hulp van onze zeer galante Johannes en Ruben zijn mijn twee twintig kilo zware koffers tot op het derde verdieping van ons appartement geraakt.

Het appartement is niet veel speciaals: het heeft slecht een inkomhal, 3 kamers, een keukentje en een badkamer. Geen gemeenschappelijke ruimte om gewoon rond te hangen, en de keuken is zelfs te klein voor een tafel te zetten. Zoals bijna alle appartementen die we hadden gezien heeft het twee kamers die echt groot zijn en een dubbel bed hebben, en één kamer die stukken kleiner is (maar toegegeven, groter dan alle andere die we tot nu toe zagen).

Hoewel de meubels in goede staat zijn, is het zoals zoveel hier niet echt  het properste appartement, maar een goede kuisbeurt zal daar wel verandering in brengen. Ook de inrichting is niet bepaald naar onze smaak. Laat ons gewoon zeggen dat mijn oma hier waarschijnlijk graag zou wonen: barokachtige, gouden kaders met stillevens of landschappen in, oude rode Lodewijk IV stoelen… Het is ook een beetje een wirwar van alles wat de eigenaar bijeen kon sprokkelen, geen bijeen passende stoelen of keukenwerk.

Al bij al zijn Johannes en ik best tevreden van dit appartement: super locatie, alles erop en eraan (ook al is het niet het chicste dat je je kan inbeelden) en best schappelijk qua prijs.

Wat ons nu nog restte was de roommate: Eglé, het meisje dat eerst bij ons zocht, had ons beloofd de volgende ochtend te laten weten of ze het appartement met ons zou delen of niet. Ze had nogal een conflict tussen hoeveel ze wilde betalen en wat ze ervoor wilde. De volgende ochtend, op de orientationday van de universiteit, wist ze nog altijd van niets. Dit kwam ons natuurlijk heel slecht uit want zo’n dag met alle Erasmusstudenten is ideaal om een flatmate te vinden. Ondanks haar twijfel zijn we dus beginnen rondvragen en al rap hoorden we: “ja, het lijkt me wel iets, het is centraal, ik zit tussen de studenten, en de prijs is doenbaar, ik wil het wel eens komen bekijken.”

Die avond liet ze dan weten dat ze het niet wilde hebben, om de volgende ochtend alweer te veranderen, en uiteindelijk wordt zij onze 3^de flatmate, benieuwd hoe dit zal lopen!

Uiteindelijk zijn we twee dagen terug verhuisd en heb ik de kleinste kamer genomen (goedkoper, en juist groot genoeg voor mij). Met een mooie bedsprei, een klein beetje versiering en wat boeken in de kast, ziet de kamer er plots 1000x beter uit. Ik heb zicht op een enorme tuin met vijgenbladeren op nog geen 10 meter van mijn raam. Deze morgen kon ik een haan horen kraaien rond 9u30, temidden van één van de grootste steden en toch voel ik me in mijn kamertje bijna op het plattenland, in tegenstelling tot de andere kant waar we niets anders horen dan auto’s die toeteren (het rijsysteem hier is simpel: als je voorrang kan nemen, doe je het, en als je het niet kan, toeter je als een gek), de imam die om 5u ’s ochtends het gebed aankondig, en de luide muziek van de club aan de overkant iedere keer als de deur open en dicht gaat. Stad versus platteland, je kan het kennelijk allemaal hebben in één appartement.

De zoektocht naar een appartement - part 1

Sinds donderdagavond, enkele uurtjes na mijn aankomst in het prachtige Istanbul, ben ik met enkele kennissen die ik over het internet leerde kennen op zoek naar een appartementje voor 3. Wat veel moeilijker blijkt dan we dachten. De mensen willen ons dingen aansmeren waar we niets mee zijn zoals een appartement met één kamer een een living die we dan aan de hand van gordijnen in twee kamers zouden kunnen verdelen, of ze willen een tijdelijke muur of paravan zetten om kamers te creëren. Iets vinden voor drie mensen is dus kennelijk een hele onderneming in Istanbul. De Turken hebben blijkbaar de gewoonte om samen te slapen in één kamer, of één kamer te hebben voor de ouders en één voor de kinderen, privacy kennen ze hier niet.
Aangezien de Erasmusers hier allemaal een beetje in dezelfde situatie zitten, is het heel gemakkelijk om samen te hokken; het is alsof Thomas, Eglé en Johannes al mijn beste maatjes zijn sinds jaren omdat we nu alles samen doen (vooral een appartement zoeken dus). We zijn bijna iedere dag van 10 tot 21u bezig met van de ene plaats naar de andere te lopen, met Turkse flateigenaars die nauwelijks Engels kunnen. Johannes heeft gelukkig een Turkse vriend die ons overal naartoe meesleurt en meer stress lijkt te ondervinden van het feit dat we nog niets hebben dan wij. Echt een typische Turk als het over de gastvrijheid gaat: "your problem is my problem". Maar ondanks zijn deskundige hulp, vinden we nog steeds niets dat ons écht ligt: niet te duur, 3 kamers, en bemeubeld. Daarbij mag het ook wel in het centrum liggen omdat je in 2 uur nog niet van de ene naar de andere kant van Istanbul geraakt.
Als buitenlandse student hebben we het nog moeilijker met onze zoektocht want ze willen vaak niets verhuren voor maar 4 maanden en ze vertrouwen ons niet en denken dat we niet zullen betalen. Zo vonden we het perfecte appartement via een agentschap, maar toen we de eigenares ontmoeten wilde ze niet van ons weten, ze wist zogezegd niet dat het maar voor 4 maanden was. De agent zei toen dat wij niets hadden gezegd terwijl we die ochtend nog met hem hadden besproken dat we misschien tot 19 januari of 19 februari konden huren.
Tot nu toe hebben we gezocht via de "Emlak" kleine kantoortjes waar amper een bureau in kan en waar één persoon voor immobiliënkantoor speelt. Het frustrerende daaraan, buiten het feit dat ze ons meestal tot een uur laten wachten vooraleer ze iets tonen en dat hun appartementen vaak totaal niet aan onze eisen voldoet - is dat we steeds een commissie van één maand huur (normaal zelfs 12% van een jaarhuur) moeten betalen. Dat is heel wat als je er slechts voor 4 maanden verblijft. Vanaf nu proberen we het dus via de eigenaar en zoeken we op internet, ook hier is het zondag. Of we iets vinden voor 3 valt nog te bezien, want tussen de budgettaire eisen van de ene en de eisen over de staat en de mate van luxe van de andere, is een tussenweg niet altijd gemakkelijk te vinden.
Ik hoop toch wel tegen het einde van de week iets te hebben gevonden dat ons bevalt, desnoods splitsen we op en zoeken we elk een eigen kamertje.
Dit voelt aan als de échte Erasmuservaring: chaotisch, en het loopt de helft van de keren mis, maar met een positieve instellingen proberen we gewoon te genieten en zijn we ervan overtuigd dat we iets zullen vinden.

Het laatste avondmaal

Hier is hij dan, mijn eerste blogpost, en ook mijn laatste voor heel lange tijd in België, zoals zoveel.
Alle laatste Belgische maaltijden (buiten een snelle hap in de auto of op de luchthaven) zijn achter de rug, zelf de laatste volledige nacht is al een feit.
Morgen, of binnen een paar uurtjes, om 1u30 vertrekken we vanuit Brugge naar Charleroi. Vliegtuig om 6u20, aankomst om 10u10 Belgische tijd of 11u10 plaatselijk tijd.
De gepakte kilo's zijn - dankzij Ruben en Barbara - binnen de perken (om en rond de 40 kilo) in twee valiezen en een handbagage en dankzij twee vacuümzakken gingen de kleren er veel vlotter in! Inhoud: 20 kilo kleren, donsdeken, kussen, kookboek, strijkijzer, schoenen, toiletzak... en nog een hele boel levensnoodzakelijk dingen die veel meer wegen dan ik had gedacht.
Vannacht staat het afscheid met de familie me nog te wachten, nadat alle vrienden en mijn liefje me al figuurlijk hebben uitgezwaaid. Waarschijnlijk zal dan pas het besef komen van wat me te wachten staat, want dat is er nog helemaal niet. De omvang van alle verschillende dingen die ik er ga doen - van Turks spreken, over onderhandelen voor koopwaren tot een kot zoeken en nieuwe mensen leren kennen - daagt echt niet.
Op het programma morgen staat: Turks leren en de Flair lezen op het vliegtuig (en hopelijk wat slapen); de weg zoeken van de luchthaven die ver buiten het centrum ligt, tot het jeugdhotel die we voor de eerste nachten hebben geboekt, de mensen die ik al via internet heb leren kennen eens in het echt zien, Istanbul voor het eerst ontdekken... En waarschijnlijk vooral omgaan met tal van onverwachte tegen- of meevallers (laten we hopen op het laatste). Exciting as hell, en ik zie het zitten!
Ik kan niet wachten tot ik jullie meer nieuws kan brengen over hoe het daar nu eigenlijk écht is: de enorme cultuurschok, het leven in de 5de grootste stad ter wereld, de Erasmuservaring, het ontdekken van alle kleine schattige winkeltjes en shops die leuke prulletjes verkopen, rondlopen in één van de grootste "shoppingcenters" ter wereld (de Grand Bazaar), de Aya Sofia en de Blauwe Moskee bezoeken, samen met het paleis van de sultan, de heerlijke zoete Turkse gebakjes waarvan ik hoop dat ik die zelf leer bakken... Heel veel mogelijkheden om die 5 maanden zo leuk te maken als ik maar kan!